Poezja

Zmy­wal­ne ścia­ny, roz­py­lo­ne w po­wie­trzu dro­bin­ki pytań,
trzask ognia. Jest coś ta­kie­go w drzwiach, co przy­ku­wa uwagę.
Bez wzglę­du, z któ­rej stro­ny pa­trzysz. Głu­szą od­gło­sy,
od­dy­cha­ją za nas, fil­tru­ją ciszę, a z cza­sem kne­blu­ją usta.

Co­dzien­ność, przy­pa­lo­ne mleko, w ku­chen­nej ciszy lepki dotyk,
pod spód­ni­cą dło­nie, ob­ra­zy ja­do­wi­cie wy­raź­ne. Spra­gnio­ne
ję­zy­ka pół­ku­le ognia bez cie­nia wsty­du cze­ka­ją na cud. Uryw­ki
roz­mów, mi­gaw­ki z życia po życiu, spazm.

Gdy na pod­da­szu umie­ra motyl, a w piw­ni­cy po­ra­sta­ją kar­to­fle,
sie­dzisz naga. Nade mną wiel­ki ptak skrzy­dła­mi za­sła­nia słoń­ce,
pły­nie­my. Fa­lo­wa­nie, przy­pły­wy i od­pły­wy, uwią­za­ne łódki ude­rza­ją
o sie­bie, płoną stosy bursz­ty­nu. Na brzeg wy­peł­za chma­ra śli­ma­ków.
Ktoś się do­bi­ja.