Poezja

Za­sma­ko­wa­łem w po­szu­ki­wa­niach, od­kry­wa­niu fal, fa­scy­na­cja
geo­me­trią nigdy nie wy­ga­sa, to magia. Wie­rzę we wróż­by, znaki,
prze­zna­cze­nie. Swo­bod­ne spa­da­nie liści, deszcz, kwit­ną­ce wrzo­sy.

Dobre uczyn­ki, jak słowa wy­sy­pa­ne na bruk, nie wadzą, ale nikt ich
nie chce. Za­sta­na­wiam się, jacy byli ci przede mną. Fry­zjer­ka do­bi­ja
moje po­czu­cie war­to­ści. I ta scena ostrzenia brzy­twy. Genialna.

Prze­mi­ja­nie przy­po­mi­na rze­czy ważne. Nie zna­jąc in­ne­go życia,
po­żą­da­łem, po­spo­li­ta gra­bież ska­le­czy­ła po­czu­cie pięk­na. Czym jest
za­trzy­ma­ny czas? Wy­zwa­la z nie­po­trzeb­ne­go wsty­du. Pod koł­drą
nie ma li­to­ści, zwy­cię­ża ten, kto nie pra­gnie ni­cze­go.

Wy­zna­nie w obcym ję­zy­ku, słow­na per­wer­sja. Cię­żar do udźwi­gnię­cia.
W zwol­nio­nym fil­mie oglą­dam kadr po ka­drze. Błysk fle­sza roz­ry­wa
suk­nię, jęk wy­zwa­la nie­cier­pli­wość. Je­ste­śmy chwi­lą. Nie do­go­ni­my
jutra. Nie­skoń­czo­ność to za­pę­tlenie czasu. Ro­ze­dr­ga­ne stru­ny.

Pyłki traw, spa­da­jące Per­se­idy, bom­bar­dowanie bez­sen­nej
rze­czy­wi­stości. Zmowa mil­cze­nia, gra­ni­ce od­chy­lo­nych świa­tów,
tem­pe­ra­tu­ra za­pło­nu. Wciąż tacy sami. Bez­rad­ni.