Poezja

Mia­łem już lep­sze próby wy­cho­dze­nia ze stanu klę­ski,
za­ni­ka­nia, zim­nych dłoni, ze­psu­tych fo­to­gra­fii. Zbyt wiele
skro­plo­nych pra­gnień, lep­kość, przy­le­ga­nie wspo­mnień,
za­mia­ry bu­do­wa­nia. Swo­bod­ne spa­da­nie za­mie­nio­ne w wir,
bieg plażą.

Słu­cham uważ­nie, o czym mówią ko­bie­ty, ob­ser­wu­ję
ruch warg, ner­wo­we tiki. Zna­cze­nia ukła­da­ją mo­zai­kę.
Grę w trzy karty. Piwo jest cie­płe i męż­czyź­ni klną,
ba­wiąc się za­pał­ka­mi. Uwiel­biam pło­ną­ce ognie i za­pach
sko­szo­nej trawy.

Już nie ma­lu­ję. Niech dia­bli wezmą po­praw­ność. Gdy
po­wsta­wa­ły wizje, dra­pa­łem ścia­ny, ale to byłem ja.
Dzi­siaj bez­wied­nie spraw­dzam struk­tu­rę nieba, brak
śla­dów, wy­im­ków, pod­ku­tych butów, po­da­ne­go na tacy
su­mie­nia.

Zmy­sło­we le­ni­stwo, cień szkol­nych ko­ry­ta­rzy, dotyk
war­ko­czy. Za­po­mnia­ne po­czu­cie pięk­na. Co­dzien­nie
to samo. Drą­że­nie bez sensu, a prze­cież w próż­ni nie
ma echa. Zo­stań­my przy sło­wach, któ­rych nie chciał­bym
usły­szeć.