Poezja

Wy­chy­lam się, jak tylko mogę, ale okno jest zbyt małe na test.
Życie, nie­wiel­ka garść ziemi. Rzu­co­na bli­ską dło­nią, zo­sta­wia
na ścia­nie lep­kie nitki, słowa zbyt łatwe, nieme. Nie pa­mię­tam,
co wtedy mó­wi­ła, wiem, kim był on, od za­wsze obec­ny w jej
snach.

Za­pach tor­fo­wisk, ka­nio­ny za­nu­rzo­ne w chmu­rach, pa­mięć skał,
mchów, bo­sych stóp na ra­mio­nach. Moje od­bi­cie w brud­nej szy­bie,
oczy, zga­szo­ny pło­mień w od­pry­sku farby. Sier­pień nie różni się
ni­czym od stycz­nia. Uple­cio­ny cze­ka­niem war­kocz ni­cze­go nie
od­grze­je.

Okryj się kocem, pa­mię­cią zdar­tą wraz z cia­łem. Od­mierz dział­kę
mor­fi­ny i zatop ar­chi­pe­lag wysp Sa­lo­mo­na. Tylko grzbiet ryby
nigdy się nie złusz­cza. Po­czą­tek uczuć na próż­no wy­pa­tru­je
sło­mia­nych po­szyć, strze­li­stych da­chów, za­gród. Wierz mi.
Za­pło­ną. Dzi­siaj po­piół roz­py­li się sam.