Poezja

Po­myśl, jak za­grasz to, o co pro­szą za­pa­lo­ne zni­cze,
toc­ca­tę i fugę d-moll Jana Se­ba­stia­na Bacha. Nie
obo­wią­zu­je ba­ro­ko­wy strój. Od wie­ków to samo,
za­du­ma­ny, za­pło­nie wpa­trzo­ny w świe­cę.

Nie bój się zgrze­szyć, wy­pro­stuj ra­mio­na i graj.
Ka­mien­ne mury roz­sy­pią się w proch, bo idą dusze
umar­łe w bólu, krzy­czy dziad i nie­win­ne dziec­ko,
to nie deszcz, a ty wy­rzu­casz gar­ścia­mi mo­ty­le,

pod­ci­nasz żyły, by dło­nie za­nu­rzyć w głogu, do­paść
jutrz­ni, ude­rzyć w bębny, wy­ta­rzać się w tra­wie
i po­li­czyć ob­ło­ki, ze­rwać, za­chły­snąć cza­sem,
któ­re­go nie ma. Za­graj mi ciszę.