Poezja

głod­ne usta wy­peł­ni do syta smut­ny gry­mas za­wi­śnie na
ścia­nie tyl­nym wej­ściem świe­tla­na przy­szłość zmie­cie
z pod­ło­gi ostat­nie co łaska dom ro­dzin­ny płacz matki
za­gu­bio­ne spoj­rze­nie

i za­strzyk ad­re­na­li­ny spa­da­my drob­ne ra­mio­na obej­mą
za­peł­nio­ne snami skrzy­nie strach i dzie­cin­ne prze­py­chan­ki
droga się koń­czy po­wro­ty na­zna­czo­ne nie­po­ro­zu­mie­niem
cisza za­pach bi­go­su i radio Ma­ry­ja smak po­ko­ry

ile to lat za­bie­ga­my o dzie­ło stwo­rze­nia zwy­czaj­na za­mia­na
wszy­te w ma­te­rac za­klę­cia od­mie­nią serca wy­dłu­ba­ne z drzew
po­mknie­my na grzbie­cie be­stii po­zwo­li­my od­pa­ro­wać lękom
na szyi cień uśmie­chu i za­to­pio­ny w słoń­cu od­dech

otu­lo­na w po­ran­ne pia­nie ko­gu­ta odpychasz zdziwieniem
wy­cią­gnię­te ra­mio­na mo­dli­twa od­wra­ca uwagę nie wszyst­kie
usta po­tra­fią kła­mać ję­zy­kiem zna­czą drogę do nieba
prze­dzie­ram się przez słowa ople­cio­ne pa­ję­czy­ną zna­czeń

wracają odpływające światy magii cisza gęst­nie­je wszyst­ko
czego nie mia­łem znik­nę­ło za­sy­piam z ma­rze­niem
by się nie obu­dzić