absynt, 25 stycznia 2025
Być Bogiem to wylizać świat. Wciąż i wciąż lubimy to samo.
Pustkowie, tuż za miastem zapomniany poligon, resztki umazanych
smarem filtrów, ślady gąsienic. Miałem cię tam – jako drugi.
Rzygałaś. Dlaczego się zgodziłaś?
Dotykam pościeli, puchowej poduszki, którą kładłaś pod siebie,
otwieram szkatułkę ze złotem. Zawsze spokojnie
zdejmowałaś tony łańcuszków, diamenty w oprawie zła.
Skąd ta poetycka zaduma nad ich kolejnością?
Na pogrzebie matki
powiedziałaś: – Nie grzeszy tylko ten, kto już umarł.
Wyszłaś i zatrzasnęły się drzwi. Polisa na życie. Niewiara.
Seks. Wyrwane trzewia i zlana potem lalka. Ostatni raz.
Zamykam się na miłość, uczucia, mam to gdzieś, a jednak
wciąć jesteś wiedźmą, której pożądam. Matką mojego strachu.
Uwiera nas czas, jak przyciasne buty – a nieomylność?
To cecha tych co zdradzili.
absynt, 25 stycznia 2025
Narastanie entropii, czy wolność rzucona na przetarg.
Kolejny rozdział niewydanej powieści. Stare fotografie,
pamiątki z tamtych lat – kosmyk włosów, koronki, róża
i rysunek psa. Wrzucone do ognia płaczą.
Pytanie o granice – wyuzdanie to lukrowany grzech,
ciekawość to skaza. Tatuaż duszy. Mściwość, jak brzytwa
odcina przeznaczenie. Obojętność parzy, a rozdrapana
jałmużna spływa wprost do ust.
Maleńka plamka w oku, zmiksowana paleta barw.
Wraca zwyczajność. Klaksony aut, migotanie świateł,
lubieżna chciwość. W kieliszku płonie śliwowica.
Naiwność znowu jest w cenie.
Są i oni.
Faceci – niesamowita odmiana pojedynczej komórki.
Kleks w Tablicy Mendelejewa. Chodzą na siłownię, w głowach
idiotyczne nauki o męskości, rozszarpane struny, których nigdy
nie powinni dotykać.
Są i one.
Rozkapryszone dziewczyny – siedzą same, pijąc Margaritę
wymieniają się wrażeniami. Platynowa blondynka połyka mikrofon,
łzawe tango porywa z miejsc. Małomiasteczkowa piękność
zachwyca.
Unikam zatrutych emocji.
Zamawiam to samo, wypijam przy barze i znikam. Odespać
niespełnione marzenia. Smakowita piękność poczeka.
I znowu boso na spotkanie – dnia.
absynt, 22 stycznia 2025
Oral, anal, wyciśnięta tęcza. Modlitwa o jeszcze.
Ile trzeba czasu, by zapomnieć. Cudzy oddech,
tabletka w kolorze blue, erekcja rozsadzająca pęcherz.
Czym pachną te hotelowe łóżka?
Inspiracja, hejt, mroczne wyuzdanie, moja wiara.
Umieranie ma smak i zapach. Oczy kobiet są takie ostre.
Materia nie istnieje. Ciało to trampolina, dotknij gwiazd.
Nauczę cię latać.
Po omacku, trzymając się ścian, wnikamy głębiej.
Lepkie słowa zastępuje wyćwiczony język.
Wieczyste wyznania, zapętlenie strun, koka, to jak?
Będziesz miła, czy mam odejść?
Nie było tu nas i zobacz – umierają róże.
absynt, 19 stycznia 2025
Zaproszenie do lodziarni brzmi wulgarnie, czekam.
Będzie dziwnie. Te zabawy stają się męczące – od rana
telefony, z połową spałem, innych nie znam. nie jestem
dumny z mojej historii. Nieśmiertelnik wśród umarłych,
wciąż czekam, aż Ruda się ogarnie, rozbierze, by ubrać.
Rozumiem – makijaż, satynowe majtki, dobór kolczyków,
dużo ważniejsze to niż ja, ale zawsze, gdy się mnie pomija
dostaję napadów szału.
Zabawa w w niewidzialność. Śmieszne gesty, by ukryć –
siebie, jego, ją, a może to tylko ono – weszło i wyszło,
seks w kiblu, – „Szampan dla męża?” Co jeszcze
można dodać, by zejść?
Szept o czwartej nad ranem. Cisza. Wyrwane ramiona.
Zasypana studnia. Z nagością ci do twarzy, szkolna mina,
niepewność, zamglenie w oczach. Trzask migawki, studio
na trzydziestym pietrze, i ja, potwornie spragniony życia,
twój cień i oprawca. Przy tobie wszystko jest łatwe.
Spadające liście okrywają wilgoć, maleje poczucie winy,
a przecież masz męża, ja żonę. Zbyt wiele tu zakamarków,
wytrychów, zagubionych dusz.
I wciąż te puste dialogi –
„Jak mnie wyssiesz, to nic już nie zostanie”. A może...
absynt, 15 stycznia 2025
Porwana sukienka, nagość obleczona w cień,
rozsypane korale. Rozgarniam pustkę, tarzam się
w śniegu, oddycham.
Mroźne powietrze iskrzy milionami gwiazd.
Nawroty, półobroty, skok. Są obrazy, fotografie
naszej wyobraźni, odciski spoconego ciała, pogryzione
poduszki. Czas miniony, obecny, przyszły, morze niewiadomych.
I my – spragnieni.
Kto pierwszy wyprze się pokus, snu o sąsiadce,
biczowania godności. Lojalność, wierność – pełna
taca frazesów, wydmuszek – wykastrowane słowa.
Mamy tylko tyle ile nam dano.
Whisky pobudza wyobraźnię, i gasi ego.
W fotelu, na wprost kominka, lubię śnić.
Uwielbiam burze. Śnieżne zawieje, obrazy
na szkle, wycie wiatru. Krystaliczną noc.
Inność – to spojrzenie, dotyk, oddech.
Aura – wymyślony przez filozofów obraz człowieka,
cień, odbicie w lustrze. Odrzucona kołdra,
iskrzenie ud – skąd ja to znam?
Rozwalcowane, śnieżnobiałe połacie pól,
szarość. Pierwsza nostalgia, skaleczony czas.
Dnieje.
Mroźne powietrze i my – spragnieni.
absynt, 15 stycznia 2025
Drogę utorowałem kamieniami. Kopniakiem otworzyłem drzwi.
Krzyk i szarość tłumu. Szorstkość materii. Zimne myśli
wczepione w skałę. Obudziła się wiosna. Wszechobecna wiara
w sukces. Oczekiwanie na pęknięcie, odłamek, który odpadnie
i na chwilę zabije czas.
Droga na skróty. Przypadkowa miłość. Na wytartych ustach
smak tanizny usprawiedliwiał kaca. Nie stać nas było na seks.
Szarpaliśmy ciszę. Rozdygotane żądze. Lato nie przyszło.
Tylko zimna jesień. Urodziłaś. Wysypałem marzenia.
Ogień nie parzył już dłoni, nie osmalał powiek. Wpatrywałem się
w popiół, chcąc odczytać przyszłość. Płacz dziecka nie pozwalał
zapomnieć, gdzie jestem. I kim tak naprawdę się stałem.
absynt, 2 stycznia 2025
po całym dniu wpadam do siebie
by zmienić skórę
nie mam czasu
wyznanie w obcym języku
odprysk lustra ze śladami szminki
poranione kolana to droga na skróty
w ciemności po nieznanych schodach
idę się ogolić wyższe poziomy mają
swoje wymagania
których nie można spełnić czołganiem
zapytałaś czego oczekuję
przebudzenia w ramionach kochanki
niemodnej czułości
w splecionych dłoniach spoconych ciał
zaplątanych w siebie
a nawet nie wiem jak pachniesz
zamykam nieprzeczytaną książkę
wyrywam ostatnie strony by nie znać zakończenia
podobno tak lepiej
absynt, 30 grudnia 2024
rośnie wszędzie tam, gdzie nikt nie zapuszcza korzeni,
chciałem
godność obedrzeć ze skóry, rozwiesić w słońcu cienie,
zmienić słowa w scenariusz, muzykę, w trzy minuty
bezdechu.
Nie wiem z kim walczysz. Przy tablicy zasmucona mina
rozgrzeszała wszystko. Dzisiaj, nie wystarczy się wydąć,
zadrapać świat. Nie ociepli wizerunku zmiana barw,
odcienie wyłuskają ziarno, chropowatość materii.
Sajgon,
twarz starej kobiety dotykającej tatuażu, pokaleczone palce,
uśmiech w bezzębnych ustach, słowa, które nigdy nie padły
i strzał w oczy – ciemna baba na posłaniu z jaśminu,
strzępy rozrzucone w gnoju – kac.
Nie modlę się już, gdy wieje wiatr zatykam uszy.
Próbuję oddychać liczeniem fal, wiatrem od morza,
zapachem wędzonej ryby, ale rachunki trzeba spłacić.
Czterdziesty równoleżnik i krew rozdeptanej żaby.
Strach przed ciemnym korytarzem, zasłanianie lustra,
zaburzony oddech. Chciałem godność obedrzeć ze skóry,
rozwiesić w słońcu cienie. Tej nocy piłem do rana, tam,
gdzie nikt nie zapuszcza korzeni – wyrwane słowa.
absynt, 30 grudnia 2024
Spacer po plaży, samotność z wyboru, krzyk mew i zapach
wczorajszej przygody. Poczuj świeżość poranka i pozwól
słońcu rozpalić oczy. Jesteś tylko złudzeniem, fatamorganą,
uwiązanym na nitce kolorowym latawcem. Słowami, które
nigdy nie padły. Marnym poetą.
Rybackie łodzie, gwar zdyszanych postaci, armada duchów
ruszająca na podbój świata. Ktoś przeklina, kobieca dłoń
podaje kanapkę, słychać płacz dziecka. Wczepione w spódnicę
nic nie rozumie. Ze świtem odpływa cząstka rodzinnego domu,
ręce, których nie zastąpi delikatność pachnąca mlekiem.
Oceanu nie namaluje mgliste wspomnienie, w którym wiatr
rozwiewa włosy, a panna młoda, samotna, wciąż czeka. I ta
chata na klifie. Puste obrazy odstawione do kąta. W ciszy jest
coś wymiernego. Zapętlenia. Rachunek wektorowy. Czas nie
gra roli, tylko światło wciąż ucieka.
absynt, 13 grudnia 2024
pod opuszkami palców
rozchylona róża
struktura z innego świata
zabawka w rękach pianisty
poranna wilgoć i oddech antylopy
koniec gonitwy
partytura na cztery ręce
pass
dotykam pereł satynowej sukni
czarne pończochy
jak wyrzut sumienia
na smyczy pustych dialogów
po stokroć nie
nie zagram już siebie
Regulamin | Polityka prywatności | Kontakt
Copyright © 2010 truml.com, korzystanie z serwisu oznacza akceptację regulaminu.
27 stycznia 2025
jajo na boczkuMisiek
27 stycznia 2025
Zerknij, zanim zmrok zamroczywolnyduch
27 stycznia 2025
Cebulawolnyduch
27 stycznia 2025
Jak marmurwolnyduch
27 stycznia 2025
0035absynt
27 stycznia 2025
milczącaAS
27 stycznia 2025
Oświecona góraajw
27 stycznia 2025
chwilaMisiek
27 stycznia 2025
popijamy ponchęajw
27 stycznia 2025
Aniaajw