Poezja

Uja­da­ją­cy pies, dym z ogni­ska i za­pach pa­lo­nej trawy. Świat
roz­mie­nio­ny na drob­ne, szla­chet­ność co­dzien­no­ści. Je­stem sam.
Szklan­ka whi­sky prze­glą­da się w ogniu ko­min­ka, w wą­tłej wiąz­ce
świa­tła twarz, roz­sz­cze­pio­ne spoj­rze­nie wstecz.

Mógł­bym chcieć wię­cej; pła­wić się w roz­pu­ście lub czu­wać,
su­chym igli­wiem wy­mia­tać słowa. Nie znam imion ludzi bez skazy,
są tylko mgli­ste ma­rze­nia, jak odłu­pa­na kora, jak cień. Za­pach ży­wi­cy
i płacz brzo­zy. Tak wy­glą­da mi­ja­ją­cy czas.

Zimno. Wraz ze słoń­cem za­ni­ka cien­ka linia ho­ry­zon­tu, ciem­nie­ją
pola, kuszą mokre od łez trzę­sa­wi­ska, cich­nie wiatr i opa­da­ją li­ście.
Ta noc prosi o odro­bi­nę cie­pła, czu­ło­ści, pło­myk ognia na krań­cu
lasu to od­pa­la­ny pa­pie­ros, ktoś czeka. Na świt.