Proza

Od chwili, gdy jedni zaczęli odnosić sukcesy, inni nauczyli się żyć bez nich. Nic im nie wychodziło. W oczach mieli plajtę i zawiść. Pałętali się po swoich planach na zaś i fantazjach na kredyt. Nadszedł więc etap wycofywania się z dotychczasowego życia. Z tych sfer, które składały się na chybione podejścia do gordyjskich problemów. Gdyż to, co dotychczas przyświecało ludziom, wiodło ich do klęski. Po kryjomu i na własny użytek wiedzieli przecież, że nie ma pewnej i bezpiecznej drogi prowadzącej do triumfu, ale że tych najbezpieczniejszych są tysiące. A wiedząc, że jest ich aż tyle, otrząsnęli się, opamiętali, powrócili tam, skąd wyszli.
*
Jak z kilku przydawek, emocjonalnych uzupełnień podmiotu, rodzi się nowy kształt, a ich suma staje się zbiorem doświadczeń zestrzelonych w ostateczne wrażenie, tak ja, poniewczasie stwierdzam, że wczorajszy świat runął w przepaść z wątpliwości i nie opiera się na niezmiennych podstawach, bo podstaw takich już nie ma, bo zostały podważone i zamazane wieloznacznością, a w miejscu poprzednich, dostrzegam złudną pewność, niejasny cel, chwiejne rojenia. Toteż buduję zdania rekonstruujące moją rzeczywistość.