Najnowsze prace:

Poezja

	Robert Hiena
	PROFIL O autorze Przyjaciele (7) Poezja (269)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Robert Hiena, 10 października 2016

Setne Imię // Dla D.

Spod złotych kopuł
prosto pod rynnę.

Sparzeni marzeniami
świata idealnego -
pozbawionego elementu

niespisanego Słowami.

Rozdarci w chaosie
spoglądają za mury
łamiąc swe karki
i stygnąc w lepiankach

Własnej - Naszej - Wszystkich

Ja-Wiem-Lepiej.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Robert Hiena, 9 października 2016

Szukanie prawdy w zdrapkach z kiosku

Gniewnie spogląda w obicie
w krwi w lustrze za ścianą
spowite nićmi fałszu istnienia.

A pomyśleć że na początku
to wszystko miało JAKIŚ sens.

Polizał palce w nadziei wyczucia
czy koszmar mija, czy się zaczyna

Zatracając się w spazmach codzienności
radząc sobie z nią nie lepiej niż
rybak walczący z suszą.

...

fin?

liczba komentarzy: 0 | punkty: 2 | szczegóły

Robert Hiena, 9 października 2016

W Sztokholmie pada deszcz

Przesunął palcami po ostrzu
negocjując z Szatenem
ile warte jest pole puste
między żebrami-

Namalować chciał swój portret
łzami wydrapanymi z twarzy innych

Tych, co naiwnie wyciągali rękę
do studni zamulonej po brzegi.

Oblizał palce po ostrzu
wynegocjowany, z Szatenem
że to, co puste nie jest warte
więcej niż muł między żebrami

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Robert Hiena, 26 września 2016

Światło między cegłami

RADYKALIZACJA!
W zapachu zmurszałych świan-
w wilgotnym powietrzu swojego
podgniłego oddechu.

KOLEKTYW.
Szaleństwo wymaga poparcia-
diagnoza umysłu światłego
nie daje satysfakcji

INSTANCJA?
Chociaż gdyby trochę inaczej-
wyjść nieco przed szereg
zadąć w trąby wojenne?

NONGRATA!
Świat zalśniłby kolorami
jakich człowiek nie widział.

I nigdy by nie pojął.

.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Robert Hiena, 24 marca 2016

Na ulicy Wizjonerów

Uciekasz myślą od słów powszechnych
złocąc swe wizje, kując je spiżem

Natchnienia w perfumie i sensu,
ładu szukasz daleko

gdzieś, pomiędzy wersami.

A słowa dziś, jak dawniej
złudne toczą koło
skrzypiąc na drodze mulistej
tonąc w odmętach bezmyśli.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Robert Hiena, 23 marca 2016

Złote kopuły pustych głów

Załkała "Sprawiedliwość"
spoglądając na zwiotczałe
niedokarmione ręce.

Przybite do ściany na wzór
podobny do krzyża - szuka
licząc na zrozumienie świata

Z uśmiechem - od ucha do ucha
jak eksponat w Muzeum Udziwnień
w dziale wiedzy zakazanej.

Śpieszcie się, spójrzcie póki czas.
Niedługo wystawa się kończy.
Nowa Fala już na zapleczu.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Robert Hiena, 31 stycznia 2016

W chwilach zwątpienia sięgam po (...)

Świat wykuty w strachu
naciągnięty strunami

*wbijającymi się całkiem
przyjemnie w tchawicę.*

grającymi nutami gejów
żydów, feministek i zdrajców

maści każdej, jakiej można
sobie tylko wymarzyć.

*urojonych w głowach tych
co zdmuchują pył z młotów*

i obracają kluczami,
naiwnie myśląć

że to oni obracają globem.

...

A co, jeśli?..

liczba komentarzy: 1 | punkty: 3 | szczegóły

Robert Hiena, 23 stycznia 2016

Umysł Spiżowy

Skryba spokojnie umoczył pióro
w inkauście ze złudzeń, nadzei
i pychy.

Wytoczył słowa ciężkie,
rwąc pergamin słowami
"Życie jest piękne".
.
Skryty w Archiwum Idei-
w gablocie ze złota spogląda
na wszystkich z wyższością

Snując nieme nadzieje
w sercach nieuleczalnych
jątrząc rany zadane

Inkaustem ze złudzeń, nadziei

i pychy.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Robert Hiena, 23 stycznia 2016

Naparstek dziegciu w morzu miodu

Kto by pomyślał
żeby zapach palonego mięsa
i zmurszałych cegieł
oznajmiały

Nowy Najlepszy Świat?

W dźwiękach jęku stali
i szumu wody umierających rur
Wszystko powoli odżywa
wracając do normy

Po długiej Chorobie.

Kto by pomyślał
żeby zapach świeżego powietrza
i mchu na korzeniach
oznajmiały

Że jednak nic się nie zmieniło?

W dźwiękach jęku drzew
i szumu wody górskich potoków
Wszystko żyje jak dawniej
niezmiennie

Jakby nigdy nie było inaczej.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 1 | szczegóły

Robert Hiena, 21 stycznia 2016

.

Potykając się o własne kroki
piszemy swe księgi krwią
wszystkiego co niegdyś żyło

I będzie.

Stawiamy pomniki z mięsa
i robaków, trawiących wszystko
co stało nam na drodze

I nas samych.

Liczymy na wieczność istnienia
zapominając że ten gatunek
zaczął płonąć wraz z ogniem

Który wziął w posiadanie.