Latest items:

Poetry

	Arsis
	PROFILE About me Poetry (298) Prose (146)

latest best rating most commented

Arsis, 7 december 2021

Expresso-Noir

(Z cyklu: Noir)

***

Ściśnięci w korytarzu. Poupychani równo.

Przepływają falami kopnięcia prądu.
Nerwowe odruchy wariatów.

Wszędzie wokół ―
wytrzeszczone
― jak w chorobie Basedowa oczy…

Spocone karki i czoła.
… przyśpieszone, płytkie oddechy…

Szarpią mnie
nieustannie
― czyjeś dłonie…

… zdzierają koszulę, poszukując pieniędzy i rewolweru…

„Zaraz z niego wszystko wyciągniemy!”
― Szepczą.

„Nie wyciągną!”
― Myślę półprzytomnie.

Męczy mnie ―
uporczywa
konwersacja
w oślepiających błyskach
― nadawanych alfabetem Morse`a…

… cuchną
zgnilizną
― rozdziawione gęby…

…

Wszystko zaczyna się dziwnie kołysać, jakby w oparach narkotycznego dymu…

Mózg telepie mi się w czaszce, kiedy opieram się czołem
o brudne okno
nocnego Ekspresu do Atlantydy…

Czując czyjeś kolana
w podbrzuszu
i łokcie w wątrobie
― wypluwam na szybę resztki czerstwego chleba…

… zsuwają się powoli w czerwonym, stroboskopowym świetle…

…

Budzę się w lepkich wymiocinach…

Śniło mi się,
że mnie
śledzą…
… że są blisko!

I coraz głośniej dudnią krokami po moich śladach hordy zaślinionych epileptyków!

tam-tam, tam-tam,

tam-tam, tam-tam,

tam-tam, tam-tam…

(Włodzimierz Zastawniak, 2013-11-07)

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Arsis, 7 december 2021

Mångata

(Z cyklu: Określenia)

***

Ta gwiazda przemienia się w ciszy, podczas gdy wiatr
gładzi niewidzialną dłonią nadbrzeżne trawy…
… nachylają się, przeglądając w zwierciadle jeziora swoje drżące odbicia …

…

Spójrz! ―

Zdążyło się już zasrebrzyć wokół…

... lśni tym lśnieniem, co spada na nas wraz z zadumą i chłodem.

Coś plusnęło na powierzchni,
naprężając się przez chwilę
jak struna…

Znikło, zamilkło…

… opadło w głębiny płetwą…

Byt przenikliwszy niż strzała,
wracający do mroku rozmytych łodyg…

… mętnych
widziadeł…

… korzeni…

…

Zatraca się
w toni
― jasny kontur obłoków…

W gałęziach ―
szelest liści…

… prześwity gwiazd…

(Włodzimierz Zastawniak, 2016-03-04)

***

Mangata (szw.) – malownicze odbicie księżyca na powierzchni wody.

***

https://www.youtube.com/watch?v=mLyRpAUqyVw

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Arsis, 7 december 2021

Komorebi

(Z cyklu: Określenia)

***

Z każdym moim krokiem ― rzecz się nowa odsłania… ― ostre kontury przedmiotów…

Jeszcze przed chwilą ―
kryły się w półmroku paprocie, wystające z ziemi korzenie…

Roznosi się zapach
żywicy i owoców,
mających w sobie ―
słodycz miazgi,
bądź cierpką kwasotę…

…

… migot słońca
zapala się ―
w liściach…
… dotyka leśnego runa…

Wszystko paruje
po niedawnym
deszczu ―
od gorących
― oddechów lata…

Spróchniały konar rozpada się w rowie,
leżąc tak od dziesięcioleci.
… trzmiel pobrzmiewa basem w drobnej samosiejce wyrosłej obok…

W głębokim niebie ptaki ―
ćwiczą swoje gardła,
nie żałując treli i gwizdów…

Coś szeleści,
terkocze i stuka…

… szepczą do moich uszu owady…

(Włodzimierz Zastawniak, 2016-02-24)

***

Komorebi (jap.) – promienie słoneczne przedzierające się przez liście drzew.

***

https://www.youtube.com/watch?v=TPh1V2EnwVw

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Arsis, 5 december 2021

Waldeinsamkeit

(Z cyklu: Określenia)

***

Idę wolno, przygarbiony, ciągnąc za sobą swój milczący cień…

… przenika mnie chłód leśnej tajemnicy…

Czuję jeszcze to ukłucie, to spojrzenie,
co błysnęło przed chwilą
w świetle padającym z ukosa,
trwając tyle, co mrugnięcie powiekami przelatującego ptaka.

Duchy zmieniają swoje kształty…

Tają się w złotawych przymgleniach nad krzakami paproci, nad wystającymi z ziemi
korzeniami
― pochylonego drzewa.

Coś zaszeleściło…

… unoszę
głowę ―
i widzę
rozchwiane gałęzie…

… błękitne prześwity nieba…

(Włodzimierz Zastawniak, 2016-04-05)

***

Waldeinsamkeit (niem.) – łączenie się z leśną przyrodą w poczuciu osamotnienia.

***

https://www.youtube.com/watch?v=yI36cArfqmU

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Arsis, 2 december 2021

Cafuné

(Z cyklu: Określenia)

***

Jest tak spokojnie, tylko liście szeleszczą nad nami, niczym spienione fale…

Chwieją się od wiatru gałęzie kasztanów.

… kwiaty w słońcu, zapach lata,
barwne korale
― w przestrzeni łąk…

Zsuwa się obłok
na skraju nieba…

… dotyka ziemi…

Słuchamy ―
ptasiej
― melodii…

Kładziesz głowę
na moim torsie,
przymykając oczy.

… prześlizguje się po trawie
jaskrawy
prześwit…
… migocze.

Pomiędzy ―
moimi
palcami,
twoje długie włosy…

… twoje wilgotne usta ― przywierają do moich…

(Włodzimierz Zastawniak, 2016-03-31)

***

Cafuné (por.) – czułe przeczesywanie palcami włosów przez drugą osobę.

***

https://www.youtube.com/watch?v=44wvpW1wWtY

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Arsis, 2 december 2021

Ennea

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Arsis, 29 november 2021

The Visitor

(Z cyklu: Albumy muzyczne)

***

Teksty z cyklu „Albumy muzyczne”, nie są przekładami. Są one jedynie luźno związane z oryginalnymi tekstami utworów, zawartymi na prezentowanych przeze mnie albumach muzycznych. Zarówno sama muzyka jak i treść utworów śpiewanych są dla mnie niejako pretekstem i inspiracją do przedstawienia swoistego konceptu fantastycznego.

***

Rozpryskują się na mojej twarzy ostre krople drobnego deszczu…

W chłodzie ciągnącym od wilgotnej ziemi
sine obłoki zakrywają niebo.

… wiatr rozwiewa włosy, szarpie za poły dziurawego płaszcza…

Dmą w tył i do przodu te zrywy zimnych obszarów,
jakie tylko mogą dopaść człowieka w ciszy nagle zbudzonej.

Mijam poczerniałe od niewyobrażalnego żaru nuklearnych wybuchów popękane, żelbetonowe
bunkry poligonu.

… przypominające surrealistyczne dzieło
jakiegoś szalonego artysty
wystające, zbrojeniowe pręty.

Teraz: zastygłe - na kształt pazurów prehistorycznego gada,
z resztkami morderczej radiacji.
Niegdyś: rozciągnięte i poskręcane z dziecinną łatwością,
rozgrzane uprzednio do białości, niby w hutniczym piecu…

Jestem mocno
wyczerpany,
jakbym przebiegł kilka maratonów…

A przecież
― przeszedłem

t a k

― n i e w i e l e…

Opierając się spoconym czołem
o betonową ścianę,
łykam hausty
skażonego jadem powietrza.

… wypuszczam je z astmatycznym świstem pękających płuc.

Przed oczami latają mi szare plamy,
jakieś formy mglistego niby-życia,
co przeobrażają się
w czyhających wszędzie szczegółach.

Czyżby
ktoś,
coś do mnie szeptał?

Trzymał
za
rękę?

Oglądam się za siebie, przecierając załzawione oczy
od gwałtownych
porywów
szalejącego smutku.

Krew pulsuje mi boleśnie w skroniach,
jakby zaciskała się
wokół mojej głowy
rozżarzona, stalowa obręcz.

Zagłębiam w mokry piasek bose stopy,
wyczuwając aż nadto to przegniłe próchno martwej ziemi.

… kiedy
nagle ―
rzeka
rozjarza się
― w rozbłysłym znienacka słońcu!

W głębokim
cieniu
pochylonego drzewa
― zakrywam dłońmi płonącą twarz…

*

Spójrz, jak rozchylają się moje umalowane z przesadą usta, odsłaniając wybrakowane
na przedzie zęby.

… uśmiecham się do ciebie…

Jest tak radośnie
wokół,
beztrosko i zabawnie.

Moje oczy…

Spójrz na moje
komiczne oczy!

… pod jednym z nich namalowałem czerwoną łzę.

Spływa po bladym od pudru policzku,
zostawiając po sobie rozmazany ślad.

Mam na sobie buty, które są o wiele za duże. Połatane spodnie, przyciasną marynarkę…

Czyż nie jest to zabawne?

Powiedz:
― bawi cię to?

Każde moje poruszenie wywołuje burzę oklasków,
każdy mój
udawany,
nieporadny krok.

Jest tak miło, kiedy przezabawnie
uśmiecham się do słońca,
człapiąc jak kaczka i kręcąc drewnianą laską.

„Milcz, błaźnie!” ―
karcę
siebie
samego.

― „Milcz!”

Lecz nie milczę, trwając dalej
w tym bezsensownym cyrku
i coraz ciężej dysząc…

… z rozhukanej widowni słyszę:

„Jaka wspaniała bestia”

„Brzuch ma ―
jak gruszka
― Bessemera” *,

„Nie da rady wykonać salta”…

Wywracam się…

Wstaję
i tańczę…

Potykam się w burzy
oklasków i śmiechów.

… wśród błagań o powtórzenie…

…

Na zewnątrz: udawane wniebowstąpienie i gra pozorów.

Wewnątrz: nocny taniec wariata,
który na przemian śmieje się i płacze…

Tapla się jak dziecko w kałużach ulic pustego miasta…

Nie zważa wcale na krople padającego deszczu,
co rozpryskują się coraz intensywniej
na jego wpatrzonej w skłębione niebo, rozmazanej twarzy…

Powiedz:
― bawi cię to?

(Włodzimierz Zastawniak, 2019-05-18)

***

The Visitor – jest to trzeci album muzyczny (studyjny) brytyjskiej grupy Arena. Album został wydany w 1998 roku.

* Gruszka Bessemera – jest to nazwany na cześć brytyjskiego inżyniera i wynalazcy Henry Bessemera, pierwszy przemysłowy konwertor do produkcji stali o charakterystycznym wybrzuszonym kształcie, który został uruchomiony w 1856 roku.

***

https://www.youtube.com/watch?v=EF5ANZhDE3E

https://www.youtube.com/watch?v=98u2kMlFYTs

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Arsis, 29 november 2021

Próba niepowrotu

Doskwiera mi chłód… Nade mną ogromny baldachim głębokiej nocy, doskonała bezgwiezdna
czerń…

Chyba sobie pójdę,
wybiorę się
w podróż
bez powrotu…

… w otchłań migających świateł przejeżdżających aut…

…

Raz już próbowałem,
lecz zawróciłem
w ostatniej chwili
z niekończącej się drogi…

Wracając,
wszedłem
do księgarni…

… spoglądały z okładek zasmucone twarze…

Znudzony kasjer utożsamiał się za ladą z niebieskawą poświatą smartfonu…

… ktoś o coś zapytał…
ktoś zaszeleścił
stronicami książki…

Ktoś przystanął
na chwilę
za oknem witryny…

W wieczornej ciszy
― tykanie ściennego zegara…

To wtedy
ta noc ―
stała się
― moją miłością

… w bezkresie
upajającej
melancholii…

Obszedłem nieśpiesznie
starą kupiecką halę,
pamiętającą jeszcze młodość
― mojej umarłej niedawno matki…

Ktoś, pijany,
śpiewał przy
ceglanym murze…

… sprzedawał z barłogu niepotrzebne nikomu resztki…

Lumpeks z natłokiem asortymentu używanych płaszczy i toreb,
chemiczna pralnia, ekskluzywny salon z ukrytą za ekranem monitora samotną ekspedientką…

…

Kołuje pod
kolumnadą
― lodowaty wiatr…

(Włodzimierz Zastawniak, 2021-11-29)

***

https://www.youtube.com/watch?v=hZvrF4yn0iY

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Arsis, 27 november 2021

Clutching At Straws

(Z cyklu: Albumy muzyczne)

***

Teksty z cyklu „Albumy muzyczne”, nie są przekładami. Są one jedynie luźno związane z oryginalnymi tekstami utworów, zawartymi na prezentowanych przeze mnie albumach muzycznych. Zarówno sama muzyka jak i treść utworów śpiewanych są dla mnie niejako pretekstem i inspiracją do przedstawienia swoistego konceptu fantastycznego.

***

Pójdę sobie. Na zewnątrz kłębi się w swoim mroku noc… Przede mną długa podróż…

W pustym, ciemnym pokoju szepczę do samego siebie.

Księżyc zagląda przez okno,
kładąc się na podłodze zimnym blaskiem…

… obserwuję ten przekrzywiony prostokąt…

Zanurzam w nim
dłonie
i twarz…

… wyczuwam wibracje zderzających się atomów…

Tykanie ściennego zegara… Zgrzyt przesuwających się trybów
i przekładni
starego mechanizmu…

…G O N G…

Boję się unicestwienia,
niespodziewanego
kolapsu cząstek
substancji czasu…

Pójdę sobie,
dokąd?
― przed siebie…

Zakładam
płaszcz,
aby wyjść
naprzeciw gwiazdom.

… zamykam za sobą drzwi…

Omiata mnie chłód
schodowej klatki,
zamkniętych na wieczność mieszkań umarłych dawno sąsiadów.

W półmroku opuszczonych pracowni milczące popiersia, porzucone w nieładzie
dłuta…

… narzędzia
zbrodni
― na kamieniu…

(To już kiedyś było, wiem…)

… na zewnątrz zamiata liście wiatr…

Stawiam
kołnierz
dziurawego płaszcza.

Na pustej, przymglonej ulicy
latarnie kołyszą swoimi zwieszonymi głowami…

…

Moje stałe miejsce jest puste.
Czeka jak zwykle na mnie.
Przyglądam się pozostawionym na blacie wilgotnym kręgom…

… alkohol rozlewa się
tak ciepło
w żołądku…

Kolejny drink.
― już nie wiem, który…

Barman poleruje szklanki, spoglądając na nie pod światło obojętnym wzrokiem.
… odbija się przede mną w lustrze szaleństwo, moja wykrzywiona, zniszczona twarz…

*

Nie ma żadnego wytłumaczenia.

Jestem bezbronny,
jak foka
― wyrzucona na brzeg.

Pochłaniam
chciwie
kęsy powietrza.

Dudni mi w pulsującej głowie nieskładny, pijacki gwar.

Ściskam w dłoni długopis
czy plastikową słomkę…
Na poplamionej kartce
― urywki jakiegoś tekstu…

Nie mogę,
nie potrafię…

W obłokach papierosowego dymu
kołują nieustannie barowe ćmy.
… spalają się w obskurnym świetle kinkietów…

W miejsce poprzednich przybywają nowe…
… męczy mnie odgłos spadających z wysoka miękkich, puszystych ciałek…

Czuję, że i mnie
zaczynają
― wyrastać skrzydła.

*

Gram w szachy na pogiętych szczątkach cywilizacji.
Moim przeciwnikiem: szaleństwo.

Właśnie
― dostałem mata…

…

Coraz większe porywy lodowatego wiatru
uderzają
w moją twarz.

Nic nie czuję.
Nic.

Już dawno stała się biała,
jak zmrożona przestrzeń
śnieżnego piekła
z łagrami nienawiści…

…

Wszystko zaczyna się dziwnie kołysać…

Przytłacza mnie
ciężar
spadających bomb…

Zawadzam wciąż nogami o jakieś żelastwo, zardzewiałe, porzucone karabiny i hełmy…

O spalone szczątki z ponurym spojrzeniem,
które odradzają się na nowo.

Które podnoszą się i pędzą,
aby zadać śmiertelne pchnięcie bagnetem
w powtarzającym się w nieskończoność natarciu…

… popełniam błąd, myśląc, że to jest wzdęty trupim rozkładem post-apokaliptyczny
krajobraz…

Walka!

Wciąż
― walka…

…

Coś strasznego zeszło do podziemi
i czai się w mrokach.

Wystrzeliwuje z każdej bramy swój okrutny jad plująca kobra.
Otwierają się czarne gardziele z cuchnącym szlamem.

… strumienie szamba zalewają wszystko, zatapiają…

Gdzieś tutaj ―
musi być
zejście
― do piekła…

…

Obrzygane farbami mury
chylą się ku upadkowi,
które podpierają bez wiary
― obrośnięte mchem, brodate fauny.

Słychać trzask łamiącego się, przegniłego drewna, odgłosy miażdżenia…

…

Jąkają się i krztuszą gołębie w kałużach.
Załamują skrzydła w nieszczęściu.
… na kolczastych drutach zwisają resztki poszarpanych jelit z siwą sierścią kozła…

Nie przeskoczył!

…

Mijam szare, bezimienne szeregi skazańców
o czarnych,
pustych oczodołach.

Wczepione w stalową siatkę po napięciem
pokrzywione,
spalone palce..

… swoisty performance nieudanej próby ucieczki…

*

Otwieram załzawione, szczypiące oczy.

Wysypują się na moją twarz czarno-białe piksele z ekranu szumiącego telewizora…

Noc?

Dzień?

Brzęk tłuczonego szkła.

Bełkotliwy
rozgwar.
… kłębiące się pod sufitem chmury…

Brakuje słońca,
ale za to
świeci się lampa w poplamionym, żółtym abażurze.

…

Coś sobie zaplanowałem,
lecz zapomniałem, co.

Miałem chyba dokądś pójść,
aby spotkać się
z własnym cieniem.

Jestem nikim.

Jeśli ktoś chce pogadać, to numer mojego telefonu jest na nogawce spodni…

Moja
wina,
wiem…
… wiem…

Wszystko jest moją cholerną winą…

Nie musicie mi już o tym ciągle przypominać…

Schylam się, aby podnieść zdeptany, ubłocony zwitek papieru.

… coś pisałem…

Upadłem.

Nie mogę się podnieść..
…kto mi pomoże wstać?

Nikt…

Tuż przed moją rozkrwawioną twarzą porusza nerwowo wąsami słodka, biała mysz…

(Włodzimierz Zastawniak, 2020-01-17)

***

Clutching At Straws – jest to czwarty album muzyczny (studyjny) brytyjskiej grupy Marillion. Album został wydany w 1987 roku.

***

https://www.youtube.com/watch?v=4bi-xj-cpFU

https://www.youtube.com/watch?v=4bi-xj-cpFU

https://www.youtube.com/watch?v=sOgpkvZJIa8

https://www.youtube.com/watch?v=ecUWafiuj3c