Najnowsze prace:

Poezja

	Nevly
	PROFIL O autorze Przyjaciele (145) Poezja (745) Proza (11) Dziennik (163)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Nevly, 13 lutego 2013

do nieobecnej

próbując podpalić
Słońce piszę list na pogodę
nad rzeką pełną wirów splatam dłonie
by uspokoić nurt patrzę w źrenice pełne wierszy
lecz kocham nie tylko rymami

spójrz gołębie przysiadły na ramieniu
pod stopami przebiśniegi szczęśliwa
wiewiórka przewrotką pobudza uśmiechy
to sądny dzień nieznajoma

czekamy na wiosnę

liczba komentarzy: 14 | punkty: 13 | szczegóły

Nevly, 13 lutego 2013

jedyna taka Ty

od przedwczoraj jest jutro
w pokoju z widokiem na miłość
dekompletujesz szarość w kolory
a głodnemu chleb na myśli

mój ulubiony to barwa twojej skóry
napiętej w orgazm po raz trzeci

w oknie do piekieł niepokój
a ty masz oczy błyszczące tęczą
łapiąc oddech na granicy powietrza
w piątym wymiarze
kochasz z lekkością ptaków

szczelinami w poszyciu przebija blask
światłocienie zostawmy na potem

dziś nadam ci imię

liczba komentarzy: 13 | punkty: 10 | szczegóły

Nevly, 13 lutego 2013

pomiędzy płomieniem a piekłem

ciepło a tak bezszelestnie
wytwarzając światy w kolorze karminu
rozmawiamy całym ciałem
pod natchnieniem uwielbiam ten stan
o północy każdy krok ma znaczenie
pierwszy w chmurach drugi wiosenny
trzeci niżej w podróży do grzechu
rozciąga dotyk na napiętej skórze
kolejnym wymiarem
rozsmakowując na wyrost

liczba komentarzy: 6 | punkty: 12 | szczegóły

Nevly, 12 lutego 2013

powroty

lubię powracać
ptasia muzyka z życzeniami skrzydeł
początkiem karminowych pocałunków

nie ma końca
zapomniany dotyk jakże gorący ukradkiem
wdziera pod skórę zastyga
doprowadzając krew do wrzenia

lubię powracać
chociaż przez chwilę dla siebie
smakiem słodko-gorzkiej czekolady
odnalezionym zakątkiem w czereśniowym sadzie
jesteśmy
a między nami brak pestek tylko smak
świeżych owoców wołających o jeszcze

lubię powracać
wszystkie ukryte drogi
zielenią zwiastują wiosnę i znów
lubię powracać

bo czekasz

liczba komentarzy: 4 | punkty: 11 | szczegóły

Nevly, 12 lutego 2013

spontanu

odtwarzam myśli przywołuję w pamięci
jak to było pierwszy raz
nieudolni a jednak prawdziwi
motyl zaplątał się we włosach

nic innego
i nikt inny mówiłaś pytając czy wiem
byliśmy tacy obłędni
instynkt podpowiadał
w przeciwieństwie do rozwagi
choćby się pomylić choćby się wygłupić
doskonałość niedoskonałości

teraz jak na to wszystko patrzę
jakby czegoś było mniej
wdzięk życia stracił na duszy
narzucone normy wszystko jak należy

brak

liczba komentarzy: 21 | punkty: 14 | szczegóły

Nevly, 11 lutego 2013

chłopacy w nawiasie ( homo przydrożni )

najaboleni z wiarą na krawędzi
wydeptują swoje miejsce na ziemi
tuż za rogiem pod sklepikiem
cały wszechświat nabity w butelkę
bezimienni uparcie
zaczepiają akuku obywatelu
ziomuś poratuj albo coś w ten deseń

na górze olimp podziw
bogowie do nieba biorą poza kolejnością
w czasie kiedy zakazani pod spodem człowieka
językiem fantomowym potwierdzają nieskończoność
a wątroba nie chce już odrastać

wokół zamieć alternatyw
prognozy nie podlegają korektom
stopklatka film urwany

więcej nie będzie

liczba komentarzy: 17 | punkty: 15 | szczegóły

Nevly, 11 lutego 2013

skrzydłami

z praktyki w teorię
ponad ptaki po uwolnienie
ku niebu w eden jesteś na wyciągnięcie
rąk za mało ponad złą pamięć
odbiciem od ziemi
każda chwila jest ważna

zastygam w powietrzu
czekam
sens przyjdzie z czasem
spróbuj do mnie mówić

liczba komentarzy: 12 | punkty: 21 | szczegóły

Nevly, 8 lutego 2013

wśród nienormalnych

pośpiech
świat zaległ szpitalem
na chodnikach pełnych bruku
betonowi gonią promocje
nie przeszkadzajmy
w obłędzie tylko poeta ofiarny
irracjonalnie łapie słońce turla
po ogrodzie od zmierzchu do świtu
puszcza latawcem homo wiater
przypadek krystalicznie beznadziejny
na szczęście nie musi reanimować
masek szpitale pękają w szwach
tylko on
jeden z niewielu normalny inaczej
powiedzieć była tak ciepła że wszedł
jest tym który potrafi ot tak

liczba komentarzy: 3 | punkty: 15 | szczegóły

Nevly, 8 lutego 2013

niemożliwe

a kto by ją tam zrozumiał jak lawa wystyga po brzegach
ambiwalentnie skorumpowana przez wulkan hormonów
w pogoni za widokiem miejsc gdzie nie nosi się śliniaków

jednocześnie szarlotką w ogrodzie gejzerem
teorią względności i relanium na bezradność
ubrana w aureolę papierowa aczkolwiek nieskończenie
zapisana wierszami bez tytułów jak antidotum
na pochmurne dni by potem a mnie się wydawało
nie było jedynie materiałem dowodowym

ptaki w deszczu ściany bez łaski okien konwulsje myśli
pożegnań z nocą podróże w białych szalach
do krain z widokiem na doliny ona wszystko i nic
a jednak nie minęło przekracza granice

jest możliwe