Latest items:

Poetry

	smokjerzy
	PROFILE About me Friends (18) Poetry (403) Prose (17) Photography (127) Postcards (3) Diary (92)

latest best rating most commented

smokjerzy, 6 july 2018

lato

skrzydła motyla
w lawendowej malignie

biały szept lipca

number of comments: 4 | rating: 5 | detail

smokjerzy, 3 july 2018

ktoś połknął wiatr
słońce wypaliło krater w czaszce
mózg zasnął na twardo
biało-szare kłębki tłustych kotów
rozwinęły się w perskie dywany
w płynnym świetle
milcząc
brzytwy poszukała cisza
zez zbieżny strącił z nosa muchę
obscenicznym tańcem pokroiła przestrzeń
na wersy sprośnych wierszy

dokarmiając lenistwo czekam
na wydech

number of comments: 10 | rating: 6 | detail

smokjerzy, 23 june 2018

stolik z widokiem na wolność

dopijając eiskaffee
obserwowałem górskie szczyty
bawiące się piłką słońca w jeziorze
i jak to samo słońce wprawny kelner
napełnia światłem i wigorem szkło
w oczach dwojga staruszków z sąsiedniego stolika

języki trzepotały jak flagi na wietrze
z latających talerzy znikały smażone ryby
wieczór brzęczał po brzegi wypełniony rojem
zderzających się ze sobą słów
szczęście rozmnożone w stado pcheł
przeskakiwało z chwili na chwilę szerokim łukiem
omijając enklawy trzeźwości

nieświadomy siebie
każdym porem skóry chłonąc
niekontrolowaną energię spokrewnionych planet
współczułem Bogu że widzi więcej

number of comments: 13 | rating: 9 | detail

smokjerzy, 19 june 2018

Pink Floyd ( rozmowy z kotem )

Gdy rozstępują się ściany
zawala sufit
spod nóg umyka podłoga
gdy na końcu świecy
już nie płomyk
lecz supernowa
a krzesło
to już nie krzesło
tylko rumak skrzydlaty
gdy słyszysz walenie do drzwi
a potem widzisz
że otwiera je anioł

nie bój się kocie

to tylko
Pink Floyd

number of comments: 6 | rating: 5 | detail

smokjerzy, 18 june 2018

coś jeszcze

poszarzały okna
deszcz pada za deszczem
szare myśli mokną
i coś jeszcze
jeszcze

czas przysnął więc stoi

smutniejsza niż wieczność
rośnie we mnie twoja
szara nieobecność

już jej nie pomieszczę

pootwieram okna
wyszeleszczę deszczem

a ona samotna
cichutko i grzecznie
zamieni się w sprzeczność

jedynie obecną
piękną nieobecność

pada deszcz za deszczem
i jeszcze

coś jeszcze

number of comments: 15 | rating: 7 | detail

smokjerzy, 16 june 2018

okno

gwiezdne dno nieba

bezsennością skrojony
prostokąt nocy

number of comments: 12 | rating: 9 | detail

smokjerzy, 7 june 2018

intercity

za oknem
czarne stuka w niewiadome
w kobiecej twarzy z płynnego szkła
niknące mgławice miast
tuż obok zaślinione palce
łykają książkę
jak obiad konieczny
jaskrawoczerwone paznokcie
rozdrapują czas
z otwartych ran półsnu obojętnie
sączy się teraźniejszość
bez sensu smaku
i końca

number of comments: 11 | rating: 7 | detail

smokjerzy, 30 may 2018

zasięg

być może zmieni się ustrój
i jakiś kolejny natchniony idiota
spróbuje uwięzić mnie
w enklawie swych prymitywnych pułapek
być może jak pluskwę rozgniotą mnie czołgi
lub wyparuję
w jednej sekundzie zmieniając się
w radioaktywną chmurę
może zaleje mnie wielka woda
zabije brak tlenu
lub się globalnie ocieplę

lecz dzisiaj
muszę pozbierać śliwki w ogrodzie
( szkoda by zgniły )
sprawdzić co u sąsiadów
( są starzy chorzy zgryźliwi
samotni
codziennie słuchają mszy w radio
a potem na ganku głośno dyskutują o polityce
- żebyśta powyzdychały skurwisyny! )
zawieźć psa do weterynarza
błąkał się po śmietnikach z łańcuchem
wrośniętym w szyję

może nazwę go
Chrystus

number of comments: 15 | rating: 8 | detail

smokjerzy, 23 may 2018

ćwiczenia z pisania - improwizacja

stoję na głowie podpierając stopami
skostniałą kompilację nieba raju
boga który za rażącą lekkomyślność i niedbalstwo
rzucił na siebie klątwę dożywotniej grawitacji
( z lękiem wysokości w tle )
diabeł z pożyczoną twarzą strzyka czarną śliną
krople wybuchają gęsto
jednak to światło wypływa zewsząd
i dociera wszędzie
nawet tam gdzie zawodzi wyobraźnia

strach kapituluje
całe w dreszczach rozdzwaniają się membrany ciszy

jestem wstydem czasu
embrionem pustki w ludzkiej skórze
gotowością na nowy grzech nową miłość
nowe wypróżnienie

stetryczały kogut - budzik - rwie sen na strzępy
noc kładzie uszy po sobie warcząc groźnie
bezzębne dziąsła obnaża rzeczywistość

pod powieki włamuje się świt

chleb ma smak źle przyprawionej samotności
kawa parzy w język
znów krzyczy gwałcona kartka papieru

za oknem
stary dąb szacuje wartość swoich ramion
na dwa wróble cień

i jeden sznur