Latest items:

Poetry

	smokjerzy
	PROFILE About me Friends (18) Poetry (378) Prose (17) Photography (127) Postcards (3) Diary (84)

latest best rating most commented

smokjerzy, 7 april 2020

zapis

w samym centrum
pustej kartki
postawiłem kropkę

może ktoś
ją kiedyś rozpakuje

i uwolni drugą

number of comments: 22 | rating: 5 | detail

smokjerzy, 1 december 2017

zdumienie

pukałem
aż okazało się że nie ma drzwi
i drzwiami jest wszystko

wpadliśmy na siebie
znienacka
otwarci na oścież

number of comments: 22 | rating: 5 | detail

smokjerzy, 7 december 2017

Z mlekiem matki wiedzę wyssałem,
żeś drogą powrotną do raju,
lecz tyś - przerośniętą reklamą,
monstrualnym kukułczym jajem.

Krętą ścieżką pod górę jesteś,
upadkiem na łeb, na szyję,
bólem chleba na wskroś powszedniego,
czasem, co sam się zabija.

Zbyt często cierpi odwaga
w piekle codziennych spowiedzi -
stawiając tak trudne pytania,
zadajesz gwałt odpowiedziom.

I jesteś nieobliczalne,
smutny wariat, dzika wariatka,
dręczysz, zniewalasz, kochasz i lżysz -
ojciec, sadysta, szalona matka.

Gdy już nie mogę z tobą wytrzymać
i, jak biedzie najgorszej, mówię - dość,
wtedy całe zmieniasz się w drwinę,
kusisz - dam ci, co zechcesz, więc proś!

Jestem tylko cieniem przechodnia,
ty trwasz, ja nieustannie odchodzę,
śmietnik pełen rzeczy i wspomnień -
z tą stratą jakże łatwo się godzić.

Lecz nawet słabnącym oddechem
wyrzężę dla ciebie swoje - tak -
jeślibyś tylko zwróciło zapach,
bylebyś, Życie, znów miało smak.

number of comments: 22 | rating: 4 | detail

smokjerzy, 14 december 2017

szablon

rano niezdarnie gramolę się ze snów wprost
ku ostrej krawędzi rzeczywistości
najpierw jest dźwięk
z szafy z hukiem wypada kot
lub pies uwalnia bąka przeciągając się pod łóżkiem
wtedy otwieram lewe oko
na krótko
bo sen mocno ciągnie w przeciwnym kierunku
i wciąż nie wiem dlaczego jeszcze przed minutą w mojej wannie
siedział Wergiliusz - popijając Żywca rozmawiał z Bogiem
przez prysznicową słuchawkę a ja
tuż obok wykrzykiwałem życiowo istotne pytanie
(czy deski sedesowej można używać do surfowania)
prawe oko odmykam raczej ostrożnie
jak drzwi w które walą nieproszone pięści
napływa strumyk szarego światła zdobiony refleksami
powracającej świadomości
biologiczny budzik rozdyma piątą czterdzieści pięć
do krytycznych rozmiarów pęcherza
z łóżka powoli zsuwa się noga jakby niepewna
czy gdzieś tam w dole napotka stały grunt
i nagle
i nagle
i nagle
słyszę swój pisk

znowu naszczałeś do papcia
skurwysynu!

a potem
przez zamknięte okno wylatuje kot
za drzwiami radośnie znika ogon psa
kawa robi się sama
piszę wiersz - proszę mi wybaczyć panie Zbigniewie
że będzie "jak płacz kochanków w małym brudnym hotelu
kiedy świtają tapety"

jestem tylko marnym piewcą zwykłych jelit

number of comments: 22 | rating: 11 | detail

smokjerzy, 12 november 2018

przejście

coś trzeba z tym zrobić
wściekał się aleksander
trzaskając kartką papieru jak drzwiami
pamięci we mnie więcej niż przepompowanej krwi
lecz do powiedzenia coraz mniej

po czym odruchowo spojrzał w lustro

a tam jesień życia całkiem już
bez makijażu
ze wskazującym palcem na ustach

number of comments: 21 | rating: 7 | detail

smokjerzy, 15 december 2017

(bez)senność

między czarnym wydechem nocy
a bladą skargą świtu ledwie przeczuwanego
w uporczywej rozmowie kroków
których (być może) nie ma
z podłogą która (zapewne) jest
w bezsenności upchniętej w puch kamienia
pośród stada wymyślonych wron
i nieistotnych liczb
szukam wyciągniętej dłoni
albo brzytwy

number of comments: 21 | rating: 5 | detail

smokjerzy, 30 january 2018

epitafium dla wiersza i poety

tu leżą słowa
z którymi nikt nie obszedł się właściwie
i nikt
który zawiódł się na słowach

number of comments: 21 | rating: 7 | detail

smokjerzy, 29 may 2019

substytut

o świcie
w półśpiącym ciele
ból szkicuje trasę podróży
ze szczególnym uwzględnieniem
miejsc nieuniknionego postoju na wrzask
aleksander leży na ziemi nad nim okrakiem stoi niebo
i szcza żrącą pustką w wyeksploatowane zbiorniki kojących łez

number of comments: 21 | rating: 9 | detail

smokjerzy, 13 january 2020

odkurzam lustro

któregoś dnia zniknę
z lustra
i tyle tam po mnie

zostanie dziura w ścianie
szczęśliwa
że wreszcie nic
między nią a nią nie stoi

a przecież
nic

się nie zmieni
może tylko
kurzu i ciszy przybędzie