Najnowsze prace:

Poezja

	artur wirkus
	PROFIL O autorze Przyjaciele (2) Poezja (46) Proza (2) Fotografia (339) Grafika (2)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

artur wirkus, 25 stycznia 2012

Absurd

W nowoczesnym świecie
niebo pozostało ślepe i głuche
geometrycznie od wielkiego wybuchu,
gdzie księżyc pozostał jedyną tarczą nieba
i nie sposób ujarzmić sen,
gdy przyczajony skowytem w kuchni,
a po szynach myśli brnie zauroczenie,
małą czarną bez cukru.
Zaawansowana skrajność zdarzeń,
kwiaty (koniecznie w doniczce),
pierwsze i ostatnie słowa – może wystarczy pocałunek,
ale – cholernie barwny ten świat
o smaku rozczarowania…

31.12.2011

liczba komentarzy: 10 | punkty: 11 | szczegóły

artur wirkus, 25 stycznia 2012

Nietoperze

To takie oczywiste,
jeszcze nocą płodzi się świt
i demony zakładają skrzydła
z paradoksalnie baśniowych horyzontów.
I nie strach czyni nas niewidzącymi,
a jedynie cisza,
kołysze w gondoli nocy,
byle ktoś inny stał na przystani,
gdy powietrze staje się fundamentem
dla skrzywdzonych światłem.

3.01.2012

liczba komentarzy: 5 | punkty: 10 | szczegóły

artur wirkus, 1 lutego 2013

sprzeciw

Brakuje miejsc
autonomicznie niekrzywdzonych światłem,
gdzie demony nie zakładają skrzydeł,
gubią twarz i rośnie zwątpienie,
a myśl jest fundamentem dojrzewania.

- wstrzymał oddech i zacisnął pięści,
tak łatwo być bohaterem dla siebie samego,
postawić sobie granicę,
gdzie wszystko nabiera znaczenia
ale.. - jakby od JUTRA.

Dlatego nie zgadzamy się na przemijanie,
gdy czas ma konsystencje słodkiej dezaprobaty.

03.02.2013

liczba komentarzy: 4 | punkty: 7 | szczegóły

artur wirkus, 3 października 2011

Pożądany sen

Wiem dlaczego nie słyszę śpiewu motyla,
musi werbalnie upokarzać cisze
w czwartym wymiarze wszechświata,
gdy nad oceanem czarnej materii
poszukujemy kolebki Boga.

Zanim świt spowije powiekę
złudzeniem jutrzni,
nocy chrzczę cię – zapomnieniem
i nic nie będzie budzić takiego sprzeciwu,
jak sama istota przebudzenia.

3.10.11

liczba komentarzy: 2 | punkty: 7 | szczegóły

artur wirkus, 1 września 2011

Bliskość nieznana

Przeczuwając chłód wieczorów
dobijamy poduszkę modlitwą
a nadmiar wiary w zmartwychwstanie
ulega asymilacji
stając się fizycznym pragnieniem,
a wszystko inne pozostanie niewtajemniczone,
choć krzyż ciąży trwogą.
i gwoździe pozostaną jedynie - zapomnieniem.

02.07.11

liczba komentarzy: 0 | punkty: 5 | szczegóły

artur wirkus, 31 stycznia 2013

nikt ważny

Światło... - jakże razi ta nagość przestrzeni,
gdzie jedynie ćmy mają zbiorową zasadność
w tej wedrówce poświęcenia.
Ale słowa są cięższe
od iluzji bycia szczęśliwszym,
kiedy świadomość bycia
jest podyktowana
zwykłą prokreacją cielesną...
To nieistotne, jak często
zawsze pozostaje niewiadoma
kogo zastaniemy tym razem
- za L U S T R E M

01.02.2013

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

artur wirkus, 7 lutego 2014

powroty do człowieczeństwa

Ścięta zwykłą świadomością świtu - powieka
nie ma czasu na zastanowienie,
choć wybrzuszona aorta nieba
nie płonie już wstydem
wysyłając gwiezdne pozdrowienia
na łono matki Ziemi,
ale trzeba przetrwać chęci bycia słowem
i opanować wszechobecną pajęczynę zdarzeń
i czekać....
aż czas powróci do kolebki marzeń
i nabierze znaczenia...
a kolor będzie wiosenny
i ziemia zasmakuje domem....

a narodzisz się
w sposób ewidentnie intymny
by móc przetrwać -

T Ę C I S Z Ę P R Z E B U D Z E N I A

7 luty 2014

liczba komentarzy: 5 | punkty: 4 | szczegóły

artur wirkus, 14 sierpnia 2011

Bez tchu na pamięć

Każdy dom w moim mieście marzy
o błękitnych pnączach strzelających barwą,
a „TY” marzysz o słońcu,
które nie gaśnie zmierzchem
i nocy, która nie przemija świtaniem...

To tam eksploduje horyzont
gorzkimi fundamentami
nad płomiennym uśmiechem dziecka...

A wzajemności takie, że nie zliczyć czasu,
kiedy sen nie pyta o przyzwolenie,
a wątpliwość nie burzy rozsądku...
Jedynie dziwka - Wisła porywa od środka,
aby zasadzić milowy żal nad wszystkim,
co wydawać by się mogło
N I E M O Ż L I W E D O
S P E Ł N I E N I A
26.06.11

liczba komentarzy: 3 | punkty: 4 | szczegóły

artur wirkus, 1 lipca 2015

bezramienny....

Będąc nieświadomym uzurpatorem własnych poczynań
zawsze odczuwamy obce, znoszone buty
a czas refleksji
nad elementarną formą przekazu
kończy się o nanosekundę za późno,
aby pochwycić żar zdarzeń
przypadkiem podpięty pod spojrzenia.

I nie można słowem zranić zachodu słońca,
gdy tak na prawdę
nigdy nie wzeszło nam w historię przebudzenia.

liczba komentarzy: 1 | punkty: 4 | szczegóły

artur wirkus, 11 września 2011

Nie - zdecydowany

Północ - w opuszczonych zasłonach rodzi się
niepokalana cisza ,
gdzie księżyc znaczy granicę
między spojrzeniem a ustami
reanimując czas,
gdzie jesteśmy wiecznie młodzi.

Mimo iż wstyd lubieżnie pokrył drogę powrotu
trzeba robić rezerwacje na zastanowienie,
gdy w konfesjonale nie ma rozgrzeszenia
a wszystko kojarzy się
z zapachem przypalonego nieba.

11.09.11

liczba komentarzy: 0 | punkty: 3 | szczegóły

10 - 30 - 100

Pozostałe wiersze: bezramienny...., zrozumienie boskich intencji, powroty do człowieczeństwa, "A słowo ciałem się stało i mieszkało między nami", nieistotne, sprzeciw, Coś, jakby inaczej, nikt ważny, Prawo rozważania, Ateistycznie spoglądając, Ponad czasem, Nietoperze, Absurd, Pożądany sen, Nie - zdecydowany, SMS - improwizowane na bieżąco, Niepożądane, Przestrzeń ślepca, Podróżnik, Bliskość nieznana, Szukając zrozumienia z czerwcowego kalendarza, Wiara, Kiedy, Emocjonalny relikt, Niedopowiedziane, Z dalekich stron..., Orzeczenie, Mogłabyś się postarać, Rozmawiając o smaku, Nie dla psa kiełbasa, Kot, Wspomnienie, Monolit, Odkrycie, Pragnienie, Ja - człowiek XXI wieku, Wierzba, T C Z E W (2008), Odbicie, Bez tchu na pamięć, W gorączce dojrzewania, Adam i Ewa, O mało nie zapomnianym wstydzie, Zapomniany list, Jakby strach,