Latest items:

Poetry

	smokjerzy
	PROFILE About me Friends (18) Poetry (378) Prose (17) Photography (127) Postcards (3) Diary (84)

latest best rating most commented

smokjerzy, 12 april 2018

implanty

zamykam oczy
ciepło
świerszcz
koty leniwe jak letni zmierzch
trawa tak pachnie
że płacz czysty jak pierwszy śmiech
i w końcu ty
bliższa niż dotyk
skuteczniejsza niż wiara w cud
przemieniasz krew
w galop

i nadziei
na mgnienie
odrastają trzecie zęby

number of comments: 4 | rating: 6 | detail

smokjerzy, 11 april 2018

Klepsydra

Przesypało się
Czas tak długo czesał dni
aż sam wyłysiał

number of comments: 8 | rating: 5 | detail

smokjerzy, 10 april 2018

open

świt - jeszcze jeden
w coraz krótszej kolejce do wyciągnięcia kopyt wiecznego
na wszelki wypadek amen

świtopogląd mocno śpi świtopogląd ciągle śni
my się go boimy my go nie zbudzimy
jak się zbudzi to nas zje

pisklę światła moczy dziób
w nieprzejrzystości szyb
blizny otwierają się jak mięsożerne kwiaty

oto plan minimum - myśl na dziś

nie wyrywać głosów z głowy nie pamiętać
nie pamiętać
nie pamiętać

nie
dla męsko-damskich wojen

nie
dla żółtych dziur bez sera

nie pamiętać

odwijam się z kolejnej warstwy skóry
wylewam siebie z siebie

boli
miażdży
krwawi
wrzeszczy

przeklinam żebra twoje
Paranojo
z których wypełzła pożądliwość Ewy

kocie wąsy mruszą requiem
( w ciepłej tonacji naćpanego absurdu )
oczy zastygły w życiowo trudnej pozycji

OPEN

przez zaciśnięty uśmiech przedarły się
zęby

witaj Boże

number of comments: 8 | rating: 9 | detail

smokjerzy, 9 april 2018

księga nieczystości - reakcja łańcuchowa

podrapałem się sufitem w łysinę
( stojąc na wkurwionej drabinie )
dziękuję powiedział
( on też był nieowłosiony i go swędziło-swędziało
jak diabli w lewym rogu )
po czym zwalił mi się wprost na głowę która
wraz z resztą i drabiną
zwaliła się wprost na podłogę
wszystko zawsze spada na mnie
przeważnie odpadki
poskarżyła się podłoga i zapadła ( ze wstydu ) pod ziemię
strawię nawet chorą wyobraźnię
westchnęła ziemia potem spuchła i czknęła
od czego zatrzęsło się wszystko ale nie dosłownie
zaskoczony bóg cały z nieba i mądrości
wypuścił z siebie burzę ( niektórzy nazywają to bączkiem )
dokladnie w tym momencie
pod krzakiem w europie afryce lub azji
stękał po rytualnym obżarstwie człowiek piśmienny
( samoodnawialny gatunek ssaka )
złapawszy boga za błyskawicę
całkiem odruchowo uwięził go w zwoju
którego za chwilę miał użyć ale nie użył
bo już nie wypadało

minęło kilka tysięcy lat
zwój wzbogacono o nowe treści
oprawiono w dźwiękoszczelną okładkę
i nikt nic nie wie o bogu do dziś wykrzykującym
rozpaczliwe pytanie
( jak mogę być wszechobecny skoro tkwię zamknięty w rolce
niespełnionego papieru )

nie wrzeszcz tak
bo jeszcze kto usłyszy
napomina kapłan - święty strażnik księgi

number of comments: 8 | rating: 5 | detail

smokjerzy, 7 april 2018

oni

on
absolutnie nieobecny
zmyślony na milion różnych sposobów
jak drzazga tkwiący sam w sobie
najboleśniej
sen we śnie o śnie
cela w celi
bez celu
zabliźnione pytanie w symbiotycznym związku
z otwartą raną odpowiedzi
i ona
niedorzecznie mądra
nieodpowiedzialnie piękna
bezkrytycznie wierna
zmyślona jak on

skrojeni na miarę
wynegocjowanego nieistnienia
z próżni próbują wykrzesać wiatr

number of comments: 8 | rating: 6 | detail

smokjerzy, 6 april 2018

pogodzenie ( bezczyn )

po drugiej stronie
wiecznie głodne nie wiadomo co
nie daj Boże to samo co tu
( gdzie klucz waży więcej niż drzwi
a ja z ledwością dźwigam brzuch
i sumienie )

nie
nigdzie się nie wybieram

wycisnę z kawy
ostatnią kroplę smaku
krew przemienię w kiepskie wino
z premedytacją przekroczę
dopuszczalny limit grzechów ciężkich
i zgniję

spokojniej
niż przeterminowany liść

może
gdy upadną religie
a klucz okaże się pustą modlitwą
do nieistniejących drzwi

jakoś to będzie

number of comments: 8 | rating: 7 | detail

smokjerzy, 5 april 2018

iluminacja

gryzę szybę
tężeje bezradność
efemeryczna tancerka
miękkimi pociągnięciami strzępiastych gałązek
nanosi wiatr na szarość
strach ma nieruchome oczy ryby
wokół cuchnie niespełnieniem
w martwym prostokącie
z bólu
rodzi się archetyp cienia
kolejną skórę
zrzuca fałszywa tożsamość

number of comments: 11 | rating: 5 | detail

smokjerzy, 3 april 2018

spadam w stronę dnia - improwizacja bezkofeinowa

wiatr wiał
w kierunku przeciwnym
szedłem jak zwykle przed siebie
nieco siebie wyprzedzając
wszędzie wokół warczały łańcuchowe myśli
bezskutecznie próbując
wyrwać się na wolność bez słowa
deszcz padał pod górę bombardując chmurę
babcia na rowerze
jechala w dobrej wierze
czarna wrona szukala ogona i śpiewała
kra kra kra
kot miał bzika bo udawał jamnika
zmieniłem nastawienie
tym razem szedłem plecami do przodu
spoglądając na siebie przede mną
od wewnątrz gryzło szczerbate sumienie
krzyczałem a w tym krzyku
urodził się mini proteścik song
i zrobił siku

przewinąłem a wtedy

dopadły mnie bez-sensu-rymy
dość tego dalej nie idę pomyślałem
ale dalej
okazało się uporczywe i trwało
więc szedłem
bokiem do siebie w sobie
o ile to możliwe
dziadek bez wiary na innym rowerze
gonił babcię
łapiąc wiatraki za skrzydła które
na przekór i nieposłuszeństwo wiatrowi
kręciły się w rytm i pod dyktando
piosenki czeslawa niemena pod tytułem
sprzedaj mnie wiatrowi
do transakcji nie doszło ponieważ
język psa

nachalny szorstki i ciepły
zlizał sen z mojego nosa
robiąc wiatr

wespół z wesołym ogonem

number of comments: 10 | rating: 7 | detail

smokjerzy, 25 march 2018

Błazen

Satyr w podupadłym teatrze
jednego aktora
sztuka bez podmiotu i kontroli
kreator przenajświętszej nierzeczywistości
fanatyk samego siebie

uszczelniam granice szemranych półprawd
tucząc strach jak świnię broniąc głupoty
jak niepodległości

Szczerząc zęby do boga którego wymyśliłem
na swój kiczowaty obraz mdlące
podobieństwo

epatuję grzechy przodków

Z wykałaczką w jednej dłoni
pilotem od telewizora w drugiej
wysadzam w powietrze tłumy mężczyzn
kobiet dzieci starców

i tylko ból przy wydalaniu
kac
cebula
miłość do ojczyzny
uciążliwa czkawka
wyciskają ze mnie pragmatyczne łzy
stygnącego błazna-patrioty

number of comments: 8 | rating: 6 | detail

smokjerzy, 23 march 2018

cmentarz o zapachu świeżych bułek

siódma rano lipiec
aleksander wyrusza w codzienną podróż
po zapach i świeżość bułek
dokładnie w pół drogi powinien napotkać
bezzębny uśmiech gotyckiego cmentarza
który jak liść sfrunie z suchych ust życzliwej staruszki

z nieba leje się błękit
ptaki wyśpiewują światło i skrzydła
psy zdradzają trawie tajniki psich jadłospisów
muchy czytają je na głos

kroki dotąd radosne i pewne
cichną gdy okazuje się że tym razem
cmentarz jest martwy
potem
znów rosną w siłę
bo aleksander już galopuje na rumaku
nagłego olśnienia
że nawet starość kiedyś się kończy

a bułki nie pachną wiecznie