Proza

Fotografia 1

Czas u początków wiosny, w najobojętniejszym przecież ze światów, przynosi rozdrażnione "czy jeszcze jestem?" w niemal każdej scenie samotnej. Zbyt rozrzedziła się moja wyobraźnia, bym mógł prząść iluzje, i uczucia są tylko dalekimi ognikami; jak mam więc stwierdzić co do mnie należy, kiedy nie reaguję na żaden głos, a tęsknotom swym nie ufam ani trochę - bo czyż całe "Ja" nie jest tylko złudną oczywistością, zbyt dawno wywnioskowaną na to, aby móc sprostać epoce? Czy nie jest przypadkiem jedynie moje przywiązanie do prawdy metafizycznej, równoważone ponurym charakterem, gdy samopoznanie przyjmuje wymiar samozbawienia - nasiąkłe po prostu nadziejami na rzeczywistość bardziej zadowalającą, bo przecież znów nic co jest mi znane nie przynosi zadowolenia...? Czym miałoby być to apogeum wciąż oczekiwane, a tak bliskie w snach, gdy c i a ł o pracuje inaczej? O s o b ą ?!

Wiem jedynie, że nie pociągnie mnie zbyt mocno dzisiejsza nauka: wada charakteru, która zwleka bardzo ze swym uzasadnieniem! A może po prostu czuję gorycz rozczarowań zbyt potężnych, by mógł je sobie wyobrazić człowiek, który nigdy nie poznał jaki smak ma szaleństwo? I oto życie staje się siłą obcą oraz nieludzką. Bywa, że antyludzką. Upiorne dążenie bez osiągania, potępieńczy ruch. I nie posiadamy samych siebie.

Ale jest we mnie jeszcze jakiś błękit, który wszystko ma za nic i uważa tylko własne uniesienie, lekkość niewysłowionej myśli zas przedkłada ponad nadmierną dyscyplinę licowania się z metodą, i z tego stanowiska powołuje pyszną blagę: więcej radości! Łatwo cię jednak spłoszyć, przyjazny duchu i zdaje się, że przy pracy zasypiasz! Dalej więc topnieją siły moich szeregów, geniusze dezerterują, a ja zostaję grafomanem z niedostatku treści.