Poezja

Kiedy  przybywasz do mnie czasem to smutek  z nudów już nie ziewa.
Ból też nie stuka w krzyż obcasem,  liśćmi znów płoną martwe drzewa.
Sól wypływając spod powłoki  w  Erosa sprytnym ukochaniu, 
oczyszcza wzrok, skórę kości, topiąc  samotność w  dwuznaczności.
 
Zawsze gdy sen obdziela tobą, to potem szadź otula sobą.
 
Po co nazywać  po imieniu,  co między nami się zdarzyło,
gdy w niżowyżach tkwiąc barycznych czułam, że huśta  nowa miłość
Ja nieposłuszna żona Lota – ciemny labirynt słonych zdarzeń 
cielę mordując  za pokorę,  trzymałam nos w pakiecie marzeń. 
 
Kiedy ostatni raz wypatrzę,  te oczy, co na mrozie śniłam,
staną zegary,  tarcza czasu dalej  nie będzie nas  broniła, 
w dół rzeki popłyniemy jaśni, na przestrzał sztucznym świata cieniom 
aż Morze Martwe nas przygarnie, na wieczny rozbrat  z dziką ziemią.
 
 
 
II wersja piosenki
Kiedy  przybywasz do mnie czasem, to smutek z nudów już nie ziewa.
Ból też nie stuka w krzyż obcasem, liśćmi znów płoną martwe drzewa,
sól wypływając spod powłoki - w  Erosa sprytnym ukochaniu,
oczyszcza wzrok, skórę i kości, topiąc ohydę samotności.
 
Zawsze, gdy sen obdziela tobą, to potem szadź otula sobą.
 
Po co nazywać  po imieniu,  co między nami się zdarzyło,
gdy w niżowyżach tkwiąc barycznych czułam, że huśta "głupia miłość".
Ja nieposłuszna żona Lota – ciemny labirynt słonych zdarzeń,
cielę mordując  za pokorę,  trzymałam nos w pakiecie marzeń.   
 
Kiedy ostatni raz wypatrzę,  te oczy, co na mrozie śniłam,
wyfruną garnki spod kuchenki, mgłą zajdzie cmentarz i mogiła.
W dół rzeki popłyniemy jaśni, na przestrzał sztucznym świata cieniom
aż Morze Martwe nas przygarnie na wieczny rozbrat  z dziką ziemią .