27 sierpnia 2014
kiedy boję się prawdy
wyruszam przed siebie w siebie dal
pisząc pod liściem platanu
wiersz obrzydliwie rozebrany
godzinami we dwoje zmienionymi w pióra
jak człowiek bez skrzydeł bawiący się niebem
świtem porę dnia ubieram
w twoje dżinsy wytarte od myśli
grzesznych bardziej niż nagie noce
siedzę przy barze
ulotny zapachem milczenia
zapiskami z dna szklaneczki whiski
samemu sobie
próbując wytłumaczyć bieg zdarzeń
skutki uboczne to śmietnik w sercu
zatem przepraszam
w imieniu wszystkich pomyłek
że zapaskudzam rytm który tańczy chichocząc
z uczuć zbyt długo zaklętych
są takie dni że uciekam
półwariat zwichnięty do czasu
kiedy niczego nie będzie już żal
22 czerwca 2024
wiesiek
22 czerwca 2024
Yaro
22 czerwca 2024
Yaro
22 czerwca 2024
Misiek
21 czerwca 2024
sam53
21 czerwca 2024
wiesiek
20 czerwca 2024
wiesiek
20 czerwca 2024
violetta
20 czerwca 2024
Arsis
19 czerwca 2024
doremi