Latest items:

Poetry

	Andrzej Talarek
	PROFILE About me Friends (11) Poetry (194) Prose (12)

latest best rating most commented

Andrzej Talarek, 20 october 2015

Lacrimosa

Płacz człowieku, płacz nieszczęsny, nad swym życiem płacz człowieku

Wylej z siebie morze łez,
Gdy w dzień sądu z grobu wstaniesz
Grzeszny, lecz na powrót żywy,

Proś, by Bóg ci miłościwy,
Żeby dobry Jezus, Pan,
Dał w niebiosach spoczywanie.

Płacz człowieku, płacz nieszczęsny, nad swym życiem płacz człowieku
Płacz człowieku, płacz nieszczęsny, nad swym życiem płacz człowieku

(taka moja wersja, lepsza, gorsza, moja)

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Andrzej Talarek, 15 october 2015

Komórki rakowe

dzień zwyczajny niezwyczajnością każdego
elementu całości
po wielokroć multiplikowany w organizm
społeczności z daleka
identyczny w osobności staje się
indywiduum niosącym niespodziankę

cechy ludzkie otrzymał przypadkowo lub nie
wolna wola pozwala na degenerację materiału
genetycznego wzorca pokoleń nie upilnował
brodaty mojżesz wybrany na strażnika
wybranych do czynienia na obraz i podobieństwo

jak odtwarzać nie zniekształcając rysów
nie dodawać rys na gładzi nieskalanej w pierwotnym zamyśle
duszy nie trzeba poszukiwać bo jej nie ma
w materialnym kokonie zamieszkała pustka
wypełniana rakowaciejącą materią

ciała obce traktujące siebie jak części
całości tkwią nienazwane
macierzysto lub macierzyńsko
powielając zło
odporne

number of comments: 6 | rating: 2 | detail

Andrzej Talarek, 31 august 2015

Ikar Upadły

Lament Dedala nad ciałem Ikara i upadkiem miasta.

Mówiłem ci: marzenia. Z nich rodzi się człowiek.
I jego budowanie: domu, wiersza, skrzydeł.
I wzlot ku nieznanemu, tam gdzie leci orzeł,
a duch wyzwala z więzów, uwalnia z prawideł.

Mówiłem także: praca. Ona stwarza nowe.
Marzenia w stal obleka, myśl w przedmiot zamienia.
Jak Stwórca, nowe słowa możesz dać swej mowie.
Nazywasz, a więc stwarzasz. Masz udział w tworzeniu.

Zachęcałem do myśli swobodnego lotu.
Tyś zrozumiał dosłownie i dał skrzydła ludziom,
Jak ogień dał Prometej, niszcząc bogom spokój,
I zemstę poprzysięgli. Latać – to zbyt dużo.

Różni na ich usługach – błazny i trefnisie,
Hetmanowie bez armii, skarbnicy bez złota,
Spętali cię na rozkaz, i udało im się.
Bez tożsamości, brudna uliczna hołota.

Spętali by zarobić. Jak alfonsów zgraja,
Na boku wziąwszy złoto, co znieczula winę.
I wypuścili, dzierżąc! A tyś się pokajał!
Do nogi ci przykuli długą, mocną linę.

Mówiłem: nie leć! Zginiesz! Linę wielu trzyma!
A w niebiosach nie znajdziesz w locie wspomożenia.
Nie żeglarz żeś! Nie krzykniesz, gdy nadziei mało,
Z radością, gdy przed tobą pojawi się ziemia.

Bo ona wszystko przyjmie w swe zachłanne wnętrze,
Stal skrzydeł i ulotność twoich młodych marzeń.
Sknery i liczykrupy w fotelach, naprędce
Spiszą cię w bilans stratą, zamkną łańcuch zdarzeń.

Dzisiaj płaczę nad tobą i nad sobą płaczę!
Com ja, Dedal, uczynił, krzesząc marzeń ogień?
Nieśmiertelność za życie! Czy mi Bóg wybaczy?
Pazurami rozdzieram głębiej rany obie.

I dziś płaczę nad miastem, co nas wychowało,
Które nas w ulic siatkę złowiło za młodu.
Tyś skrzydła mu przyprawił! A teraz tak mały
Leżysz krwawy na placu, jak zwiastun zachodu.

I nie wiem, czyj smutniejszy jest z wyżyn upadek?
Ikara, w krwi kałuży, czy miasta, w bezruchu?
Nad kim się bardziej smucić, gdzie udać po radę,
By uratować resztkę do latania ducha?

Bez skrzydeł – zwykłe miasto! Bez skrzydeł – kaleka!
Zastygnie już na zawsze w zabytek epoki.
Podskoczy, nie pofrunie, nie spojrzy daleko,
By wiedzieć, gdzie kierować w przyszłości swe kroki.

Zamrze niebo nad miastem, gdy Ikar nie stanie
Na krawędzi, by frunąć z matczynego puchu?
Wbrew ciążeniu? Wbrew ludziom? A po nas zostanie
Tylko chichot wśród nocy i przekleństwo wnuków?

number of comments: 3 | rating: 3 | detail

Andrzej Talarek, 18 august 2015

oswajam śmierć

Gdy ją dostrzegłem pierwszy
raz zdawała się być
wielkim nagromadzeniem kwiatów
emanacji piękna
życia
innym razem mówiła do mnie językami
płomieni
które pulsowały zimnym sercem
nieskończonego

gdy zacząłem rozumieć
uchyliłem ukradkiem zasłonę twarzy
zobaczyłem piękne i straszne
zakochany w tajemnicy pragnąłem
trwogi która zwielokrotnia
doznania

rosła we mnie i obok mnie
i była
przerażająca w swoim pięknie
groźna i wciągająca
dzień za dniem przysposabiałem
siebie naginałem
czas i przestrzeń do wyobrażenia
bez lęku

dawno temu
spuściłem ją ze smyczy
praw
pętających mnie od dzieciństwa
drepcze za mną łagodnym cieniem
wierny pies

żyłem
by oswoić śmierć

number of comments: 6 | rating: 5 | detail

Andrzej Talarek, 18 august 2015

w każdej kropli

w każdej kropli rosy można znaleźć
zwierciadło duszy
zwielokrotnione uczucia radości
pomnażane w nieskończoności
łaskocą jasnymi nitkami światła

jak łatwo zamienić okruch uśmiechu
w niekończącą się radość
deszczowego zmartwychwstawania

jeszcze chwilę temu

poświęćmy
czas który nam dano na zwielokrotnianie
małych
w ogromie wielości złóżmy
ofiarą miłą bogu
bądźmy
ludziom w radości przydatni

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Andrzej Talarek, 15 july 2015

ziemia usuwa się spod nóg

pamiętając Stanisława Barańczaka

ziemia usuwa się spod nóg, a nam wciąż lekko jest, jak w tańcu,
nie dostrzegamy płytkich śladów, po tych co przeszli i zniknęli;
mało kto czuje lęk, bo jak go przyjmować z trzewi matki ziemi.
a dygotanie jej podnieca, jakby do tanga nas wciągnęła,
i bandoneon głos oddaje, jak pies posłuszny, rany liże
stare, rozpada się, a nowe krwawi poczęcia pępowiną.

ziemia usuwa się spod nóg, jak krzesło, mebel doskonały
gdy siedzieć na nim, jeśli stoisz, może być częścią szubienicy,
kopnięte lekko, pada obok, jak jabłko, za to ty zawiśniesz,
Newton ci ojcem krzesła-jabłka, ciążenia schemat ciąży myślom,
wraca dziedzictwem niepokornym, jakby ciążyło w ciele matki.
nieumiejętnie plon swój zbierasz i ziarno wokół rozsypujesz.

ziemia usuwa się spod nóg, słowa nie mają dawnych znaczeń,
słowniki piszą nowe ludziom, poszukującym swych ekspresji,
w tym świecie kołyszących bioder, w tym danse macabre równanym w ziemię,
która faluje jak łan zboża, jak świr modlący się do słońca.
nos coraz dłuższy ma codzienność, małżonka biustu i pośladków
święci kuchenną rewolucją ponurą słotę października.

ziemia usuwa się spod nóg, niezrozumiałym woła głosem
ten, który nieproszony przyszedł i gospodarza zabił młotkiem,
i na dywanie nad nim modły odprawił z twarzą uśmiechniętą.
jak wielki jesteś, który wracasz, na ziemię ci przyobiecaną.
jak możesz mówić, że nieprawda, gdy prawda jedna jest w tym świecie,
a jeśli śnisz w relatywizmie, wszystko ci wezmą, coś miał swoim.

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Andrzej Talarek, 22 april 2015

94

Iwonie

Nie umiem stwarzać światów
bardziej lirycznych niż mój własny
rozpięty jak pajęczyna pomiędzy dziesięcioma palcami
wskazaniami serdecznymi małymi przykazaniami
a wiecznością

to świat bez pękniętych rur i aort
mózg i komputer pracują w nim bez porażeń
a miłość jest jak przejrzyste powietrze

przez nie podziwiam piękno
ból dziewiętnastu z Siloe nie boli
i rozważam nieskończoności w których
doskonały Bóg akceptuje moją nudną radość

nie urodzi się z niej diament wiersza
chrzczony bólem
krwawiącego boga

może gdybym był głodny
a nikt nie dałby mi jeść
albo chory i nikt by mnie nie odwiedzał
ghostwriter mojego ducha stworzyłby mnie na nowo
w nowy podmiot liryczny

życie nie jest warte wielkiej poezji
którą rodzi ból hioba
a jednak są jak awers i rewers
życie i śmierć

number of comments: 2 | rating: 3 | detail

Andrzej Talarek, 21 april 2015

Beznogi

tymczasowo zmieniłem nietrwałą pełnosprawność
w kalectwo
już nie chodzę dumnie wyprostowany jak homo
erectus
sapiens
zachwycający się rozbuchaną wiosną
której erotyzm drażni zdrowe zmysły
a chore doprowadza do bólu
bez zręczności homo habilis pokonuję
każdy stopień
jaki życie i schody kładą na mojej drodze

ona nadal jest

nie wiem czy dla kalekich
przystępna
pomimo że leży pomiędzy
tym co jest i będzie
wystarczy znowu stać się
dwunożnym marzycielem

marzenia jednonożne
są jak jednorożce
niespełnialne
kuleją
jak ludzie

number of comments: 4 | rating: 7 | detail

Andrzej Talarek, 19 april 2015

popiół

pozostałość
jako produkt spalania
oczywistość
gdy nie pytamy z czego
i dlaczego

jego pyliste cząsteczki osadzają się na twarzach
w płucach na butach
bezboleśnie
zrodzone z bólu drażnią spojówki
wyciskają łzy

cząsteczki popiołu są szare
z białymi ziarenkami kości
rozsiane w ziemi wrastają w nią znakami
trudnymi do odczytania

pozostałość to pamięć do rozdzielenia
mak kosteczek dla kopciuszka
popiół dla macochy

czy lepiej się nie urodzić?
nie czekać nie szukać?
lecz jeśli jest wybór
to musi być coś przed
i coś po

popielec pokutny
bezcielesny
postny

pozostałość
po nim radość?

number of comments: 3 | rating: 3 | detail

Andrzej Talarek, 18 april 2015

Intro

za rękę prowadzony
krok po kroku
łączony
od środka
w układy bardziej przystosowane
z fragmentów dna z tępymi końcami
w buforze ligacyjnym zamykany na trwale
introdukcja gatunku pożytecznego biocenozy
wiążąca zewnętrze wewnątrz
intro ligare

ostatnim etapem ewolucji jest
introligator ze skłonnościami do introwersji
zdolny do introspekcji ostatecznie
intronizowany jako człowiek
pan stworzenia

introligator