Poetry

Oto prapoczątek
świat cudzy i wrogi
odrzucony i odrzucający
nienawidzący i  znienawidzony 
Mroczny zimny i obmierzły
niczym opuszczony dom obłażący ze skóry
surowy i obcy

a jednak

były wizje szalone
wielkie i najnędzniejsze
potężne i te żałośnie wątłe
niedorozwinięte
w nich najwyższa chwała nieraz
zmieszana
z największym poniżeniem

Raz królem nad światem
raz matką co beznadziejnie błaga
o życie dla nowonarodzonego 
bandę pijanych morderców

Raz na tronie z diamentowych myśli
szczycie architektury wszechświata
podnosząc do rangi bytu światy całe
podziwiałem Boga

Częściej umierając i schodząc do piekła 
grzęznąc w błocie brudu co zalewał usta
myśli uszy oczy  
na wszystkich moich drogach 

żyłem

Dzień po dniu

Boże

Dzień po dniu

ani kłamstwo ani prawda
Ani ból największy ani wstyd i hańba
nic nie mogło się równać
z bólem który sprawiał
że choć ciało trwało uciszone
cała dusza wrzeszczała
Ten krzyk nie chciał ucichnąć
zostawał i brzmiał
niczym niemy akord
ponad fugą życia
zamieniał dziań najmilszy
w noc najkoszmarniejszą

Lekarstwa
Czas
Niepamięć
Nieświadomość siebie
Wieczne rozproszenie

skazany na Niebyt być przecież
musiałem
skazano mnie na to poprzez
narodzenie 
byłem więc i jestem

lecz mnie nie ma

nie czynię tego co jest moich rąk zajęciem
nie pęta mnie widok które oczy moje
podziwiać chcą i wielbić patrzenie na niego znajdując rozkoszą
nic już nie znaczą słowa największe najpiękniejsze
ani te najmniejsze najzwyklejsze najskromniejsze
także nie są już potrzebne

Mniejszy od atomu
lżejszy od najlżejszego pyłka

Czyja dłoń zdoła mnie pochwycić
czyja wola skrzywdzić

"sam sobie sterem
żeglarzem
okrętem"

Nie
wspólczucia nie chcę
lecz portu co być może nazwę swoim Szczęściem
być może już go widzę
tuż tuż za zakrętem

...

Nie ma mnie tam gdzie sądzisz że jestem
Odkryłem tylko fragment nastroju który już przeminął
oto jak go zapisały słowa półpijane niczym
błądzące we mgle i we śnie

To nowy mnie początek

Oto moje ponowne
lepsze
narodzenie.