Poetry

Opadam z sił
Patrząc na twoją śmierć
Na krew wypływającą z twych ust
Fiolkę trucizny toczącą się z Twojej dłoni
 
Wszystko jak w teatrze aż nie chce się wierzyć
 
Ukochana
 
każde słowo 
każdy oddech
przybliża czas naszego rozstania
 
Dlatego przy tobie boję się oddychać
jakby to była moja wina
Boję się mówić
Strachliwie trzymam twoją rękę
Udaję pewność aby się ukryć
w krzakach rajskiego ogrodu
 
Lecz patrzę w Twoje oczy
i wiem że to na nic
 
 Czy jest jeszcze sens
 
Czy mogę potrzymać cię za rękę
Nacieszyć Tobą ten raz ostatni
Co mnie pocieszy gdy odejdziesz na zawsze
Co rozweseli moje serce tak zamknięte 
W twojej klatce piersiowej
Moje oczy tak zapatrzone
W Twoje oczy
Co zastąpi oddech który przecież
już nauczyłem się z Tobą dzielić
Myśli którymi raczyliśmy się niczym truskawkami
karmiąc nawzajem głód o którym nie mieliśmy pojęcia
 
Z przerażeniem myślę o głodzie
który wkrótce nadejdzie
 
Ciężar dzielony na pół zdawał nam się ważką
Lecz oto uderzył 
Znów uderzy z pełną siłą
jak mam mu się oprzeć
skoro Ciebie nie zdołałem ocalić 
 
Gdzie moja tarcza
wobec tego świata
Mój miecz wobec całej jego głupoty 
Całego okrucieństwa i zła

Żadna rozpacz żal czy smutek
nie wyrażą tego co teraz rozdziera moją duszę
na strzępy


Ty skarbem moim
Ty moim sercem
Ty moimi oczami
Ty moim oddechem
Ty moim chlebem i wodą
Ty moją siłą i pewnością
Moim orężem
 
Moim życiem
 
Spójrz
 
Moje straże nie upilnowały mych granic
Nasze królestwa stały się jednym
I moje zginie jeśli Twojemu trwać nie będzie dane
 
Jak mam Ciebie oddać
Niewiadomemu bogu
Nieznanej otchłani
Szeolowi
 
Już prędzej sam rzucę się za Tobą
W jego mroczną przepaść
 
...
 
Zostać sam
bez zabezpieczeń
bez osłony przed światem
 
To przez Ciebie
rosły mi skrzydła
dziś to kamienie młyńskie na mojej szyi
a kipiel otwiera się pode mną
i wrze 
 
 
 
I tylko myślę wciąż
Czy to była prawdziwa miłość
 
Oto dlaczego płaczę