Poezja

w muzeum wspomnień mówimy tylko szeptem
staramy się nie myśleć o tym że spierdoliliśmy pół życia
zdjęcia robimy bez lampy błyskowej
wieża matematyczna wczesne popołudnie
pod moimi stopami miasto
czuję się stary
młoda studentka sprzedawała mi bilet
chciałem jej powiedzieć że byłem tu kiedyś
i żeby nie zmarnowała czasu
żeby nie oglądała się za siebie nigdy
zegary słoneczne aula leopoldina cisza
na dole tętniące miasto
chciałem jej powiedzieć
że w muzeum wspomnień mówimy tylko szeptem
tak jakbyśmy byli na grobach