Latest items:

Poetry

	Teresa Tomys
	PROFILE About me Friends (38) Forums (2) Books (4) Poetry (426) Prose (1) Photography (134) Graphics (401)

latest best rating most commented

Teresa Tomys, 8 january 2012

A jednak

w noc sierpniową nieproszona
rozkołysałam pierś oddechem
rytmiczne uderzenia serca
wtłaczają we mnie tlen

ożywiam martwe ciało
pogodnie i z pokorą
pobudzam zmysły
urzeczywistniam chęć

chcę
jeszcze na mnie nie pora
uwalniam myśli -
będę żyć.

number of comments: 0 | rating: 2 | detail

Teresa Tomys, 6 january 2012

Ptasie mleczko

za wieczory samotne
lub w pokoju za ścianą
za bałagan w łazience
i za łóżko - takie od wczoraj

za talerzyk zostawiony na stole
i za buty rozrzucone na przejściu
za powrót do papierosów
i za pożyczony samochód

Za to że mówisz tak a się nie zgadzasz
za milczenie i za słowa co bolą
za złość w twoich oczach
i za zamyślenie

Nie przepraszaj
i nie dziękuj mi ptasim mleczkiem
i tak kocham cię synu
czy chcesz tego czy nie chcesz.

number of comments: 4 | rating: 3 | detail

Teresa Tomys, 5 january 2012

Posłuchaj mnie

w objęciach chłodu mówię:
posłuchaj
jestem jak płynąca rzeka
nie goń mnie

przecież płynę
tylko ten wiatr
w przeciwną stronę
kres to czy początek
zapomniana przez anioły płynę

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Teresa Tomys, 25 december 2011

Może kiedyś

wokół twojego milczenia
układam słowa
w dowolnej kolejności…
wspinam się na palce
by dotknąć poczuć
zamykam oczy pełne piasku
koniec to czy początek
jesteś tak blisko
a jednak…

pozwól mi odejść

number of comments: 3 | rating: 4 | detail

Teresa Tomys, 22 december 2011

Jedyna

w grudniowe popołudnie
miedzy łzami a nieważną rozmową
przywołałam niezapomniane
jej uśmiech
struclę z makiem
kompot z suszonych owoców
i anielskie włosy na pachnącej choince
nigdy nie chciała gwiazdkowych podarunków
„twoje zdrowie dziecko”
to mój najlepszy prezent
kochana
czuję że jest obok w kwiatach grudnika
jestem tego pewna
uśmiecha się do mnie ze starej fotografii
i jak zwykle nic nie mówi

.............................
napisany dzisiaj...

number of comments: 4 | rating: 4 | detail

Teresa Tomys, 22 december 2011

W jakim celu

tu jestem
gdzie słońce wiatr dzień
co kończy się nocą
a ona go wyprzedza

potwierdzam swoją obecność
bezwiednie dotykam drogi
wciąż nieudolnie
zaznaczam swoje istnienie

jednak w wielu miejscach mnie nie ma
może tylko tu i teraz
uwięziona nie zauważam
że to już przeszłość

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Teresa Tomys, 20 december 2011

Kiedy

nocą rogal księżyca
wkrada się do sypialni
widzę go na granicy jawy i snu

jest srebrny
i rzuca cień prawie biały
to tak jakbym nie była sama

chyba nie zdążę zasnąć przed świtem
który zaraz zabłyśnie szafirową rosą

i świat nieuchwytny moich marzeń
spłoszy rozwieje jak jesienny wiatr

strach zaciska krtań serce trzepoce
zapłakana - zasypiam
w pierwszym błysku słońca.

number of comments: 0 | rating: 6 | detail

Teresa Tomys, 18 december 2011

Zapomniany owoc

jak w jabłku
we mnie też jest smak
nie pestki – bo w niej gorycz

słodyczą chciałam płynąć
sok mieć najsłodszy
dumą czerwieni lśnić

kusić lecz nie dojrzewać
wciąż na gałązce trwam
na której kiedyś zakwitł kwiat

czekam

number of comments: 5 | rating: 4 | detail

Teresa Tomys, 15 december 2011

Do następnego powrotu

mój dom jakże teraz piękny
zgubił szarość ścian
nie ma już starych okien

tu moja przeszłość
o niej wspomnienie
rozsiadło się w głowie

wracam biegnę prawie
szukam zapachu matki
dziecinnie marzę znowu jestem wiosną

w czerwonej koniczynie
bratki polne - łąkowe bukiety
i uśmiech rozdaję ludziom

nad zygzakiem rzeki sunie pociąg
jak dawniej liczę wagony
ślicznie tu

i park ten sam błądząc alejkami
słyszę stare kościelne dzwony
jak się nacieszyć do syta

kiedy zmęczona wrócę w dni puste
znowu ukryję w pamięci
wszystkie obrazy z wczoraj

zobaczyć raz jeszcze kwitnącą czereśnię…

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Teresa Tomys, 15 december 2011

Wykrzyknik ulicy - tkacz

jak- niczyj
a jednak dla wszystkich
tekstami z przeróżnych zdarzeń
i słów prostych krzyczy

potrafi zatrzymać
ciebie i mnie
prawie bez oddechu wsłuchanych
w swoje wiersze

to on - poeta niechciany
jak w zbożu chabry i maki
myślą - bogato jak złotem
przetyka napotkane zdarzenia i słowa

tka gobelin życia z codzienności
gdzie myśli nić splątana z dnia szarością
drga jak nerw w oku
lub latawiec puszczany na wietrze

niech krzyczy może wreszcie
jego głos dotrze we właściwe miejsce.