Latest items:

Poetry

	Teresa Tomys
	PROFILE About me Friends (38) Forums (2) Books (4) Poetry (428) Prose (1) Photography (134) Graphics (401)

latest best rating most commented

Teresa Tomys, 18 october 2020

tego lasu nie lubię

i szłam aleją sama i smutna
bezbłędnie trafiając we właściwy rząd
trzeci od płotu
kiedyś zupełnie pod
zniszczony czasem kruszeje
ale ciągle jest jego domem
ten las krzyży przeraża
po lewej
maleńkie pełne niewinnych aniołów
skarby upragnione
czasem cieszyły tylko chwilę
naprzeciw
las mogił w którym dom tych
co odeszli po dłuższej wędrówce
najczęściej byli z nami za krótko
tak jak ty tato

VIII.202/T.Tomys

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Teresa Tomys, 4 october 2020

a może trzy

chciałeś mieć obie
mnie i portret
by powstał potrzeba czasu

niedomówienie było łatwiejsze

pozostał piękny kwiat
i niczemu nie winien
obraz pełen maków

na tamtej fotografii
już zawsze bedę cieniem
tuż
przy twojej głowie

X.2020/T.Tomys

number of comments: 3 | rating: 2 | detail

Teresa Tomys, 2 october 2020

za mgłą

już nie sięgam wzrokiem daleko
nie dlatego że nie chcę
to tylko
nieposłuszne stare oczy
mało widzą
teraz
wyobraźnią dotykam wszystkiego
rozpoznaję kolor
i zarys kształtów przede mną

VII.202/T.Tomys

number of comments: 0 | rating: 5 | detail

Teresa Tomys, 30 september 2020

lampion nieba

oparłabym stopy o księżyc
ale nie wiem czy się nie obrazi
wtedy noc będzie zawsze ciemną
a ja lubię
jak po cichu zagląda do okna
kładzie cienie
których czasem nie znam
chcę też by był razem z gwiazdami
bo mrugają do niego
lub kołyszą na ramionach
srebrny władca
jeden
a błyszczy dla wszystkich
czasem pyzaty
albo
w połowie schowany

VIII.2020/T. Tomys

number of comments: 2 | rating: 2 | detail

Teresa Tomys, 27 july 2020

jeszcze lato

a już pomarańczowe kiście jarzębiny
ostatnie kwiaty jaśminu
czarne jak węgle dojrzałe wiśnie
przekwitłe maki prawie dzwonią
wciąż ciepłe wieczory
tylko poranki witają chłodem
w przemijaniu jest coś pięknego
nagle
znajdujemy czas na wszystko
zwalniamy
mamy w sobie spokój
bogactwo minionego
pierwsze srebrne włosy
i wciąż nadzieję
za każdym razem nową
myślę
że dopiero jestem wpół drogi
jeszcze idę lekko
czasem pod wiatr
ale
niczego nie odkładam na jutro

VII.202/T.Tomys

number of comments: 3 | rating: 6 | detail

Teresa Tomys, 22 may 2020

tato

tuż
pod kuchennym oknem
biała topola
mojego urodzenia znak
dotykam aksamitnych liści
nie dłoni ojca
i tak mi żal
bo nie pamiętam
jego spojrzeń ani słów
czasem
gdy dym w kółeczkach z papierosa
to jakby wracał on
często przywoził w podarunku
rajskie jabłuszka
czekoladowe cygaretki
a nieraz
wsadzał na koński grzbiet
odszedł tak nagle

głupia jest śmierć

V.2020/T.Tomys

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Teresa Tomys, 6 may 2020

z Nim

w świecie Boga
jestem drobiną
źdźbłem ważnym
najważniejszym
bo
wiele okruchów tworzy
całość
wtedy szczęśliwi
trwajmy
w Jego owczarni

V.202/T.Tomys

number of comments: 0 | rating: 2 | detail

Teresa Tomys, 22 april 2020

autostradą do deszczu

i wyszłam
nie między ludzi
a w przestrzeń
mijam dzień

w rzepaku jak w ulach
brzęczenie pszczół
zapach miodu
i wiatru

nad wartkim strumieniem
tańczą białe obłoki
śpiewają ptaki
tuż obok stary las

przy samym brzegu
szpaler białych brzóz
pod nimi soczyste trawy
są cudem

za to w polu
hula suchy piach
zostawia obraz księżycowy
czeka na chmurę ulewy

IV.2020/T. Tomys

number of comments: 3 | rating: 3 | detail

Teresa Tomys, 8 april 2020

czas odbiera mi szansę

zastanawiam się nad kolejnym porankiem
jak wczoraj
spędzę go w czterech ścianach
księżyc wyjątkowo różowy tej nocy
był ze mną
a ja jakby w drodze
zatrzymują mnie z naprzeciwka ogrody
piękne drzewo całe w białych kwiatach
starym drzewem kołyszą gniazda jemioły
na placu zabaw cisza
obok
wróble walczą z suchą kromką chleba
do moich drzwi już nikt nie puka
uspokaja mnie tylko myśl
że jesteś
może dajesz jakiś początek
maluję autoportret

i już uśmiecham się do ciebie

IV.2020/T.Tomys

number of comments: 2 | rating: 2 | detail

Teresa Tomys, 5 april 2020

nie wstydź się czasu

w kurzych łapkach jest cała prawda o mnie
każdy dzień ma swoją opowieść
wiele zawiera w nawiasach
by spamiętać wiążę supły
nie wiedziałam że zapomnę

coraz częściej
zaskakuje mnie cisza
sadzę wiosenne kwiaty
tak pięknie pachnie ziemia
gram w zielone od wielu lat

napełniam swój dzban po brzegi
od stóp aż po głowę
za sobą zostawiam dziewczynę
witam szczęśliwą kobietę
podobną do niebieskiej ważki

gotowa na wskrzeszenie
buduję domek z kart
dzień po dniu
zwyczajnie w świecie wyobraźni
z czarnym kotem na progu

IV.2020/T.Tomys