Latest items:

Poetry

	Yaro
	PROFILE About me Friends (18) Poetry (2455) Prose (6) Photography (17) Diary (6)

latest best rating most commented

Yaro, 29 december 2019

rozmowa w toku

przy jednym stole
rączka myje rączkę

rozmowa trwa chwalenie
wynoszenie na ołtarze
na ziemi i niebie

rozmawiacie
wzajemnie się okłamując
kłamstewko za kłamstwem
szlifujecie każda swój diament oddzielnie

siostry po jednej matce po jednym ojcu
tak różne jak dwa światy
widzialny i niewidzialny

kłamstwo jako wyraz odczuwalny
nierealne spojrzenia

nieszczera rozmowa
prowadzi do wyjścia przez drzwi

trzaskasz nimi
nie domykajmy się bez pożegnania

przegrana rozmowa
przerwana w kilku słowach

number of comments: 0 | rating: 2 | detail

Yaro, 27 december 2019

moralność

w życiu
jak prowadzisz się
bo ja tak jakbym jechał samochodem
z gracją i wszelkimi znanymi przepisami
nie łamię zasad zachowania się pomiędzy

obracam się dróg nie skracam
do przodu by nikt nie mandatował
nie stać mnie by płacić do siedmiu dni

number of comments: 2 | rating: 1 | detail

Yaro, 23 december 2019

Wesołych Świąt

choinka wyrąbana w lesie
szwagier ustawia gramofon z kolędami
karp wyłowiony humanitarnie
uśmiercony przez eutanazję
to z zachodu nowa wiara

pod drzewkiem są prezenty
szwagier przy stole
tylko brakuje was
tych co odeszli w siną dal

podzielmy się opłatkiem z najlepszymi życzeniami
może nie ostatni raz
mimo ocieplenia śnieg nie pada

przy stole cisza tylko Mikołaj wzdycha do księżyca
za mało czasu za mało nas
pędzi świat pędzą zza morza hordy
z nowa wiarą z mową nienawiści

proszę o pokój o zrozumienie
byle było zdrowie i zrozumienie rodziny
cisza i spokój otacza moje ciało
kolęda za kolędą
szwagier polewa na zdrowie

nie rozstajemy się zawsze wspominamy

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Yaro, 21 december 2019

kiedy kochasz kobietę

są miejsca
gdzie nie upływa czas

powtórzę słowa jeszcze raz i bez wzruszeń
życie pisze o miłości najlepsze scenariusze

zbierz mnie stąd
pierwsza miłość zdarza się
właśnie tam

serce słucha serca
bije dzwon kołysze ramionami
opętany twoimi kształtami
taki kryształ diament w dłoniach ciepły dreszcz

czułem że mój gest ma sens
zabierz mnie w podróż do gwiazd

mówiłaś daj mi czas
jeden dzień jeden maj
ten wieczór długi jak sen
w jedną stronę ale wracamy do siebie

tam po drugiej stronie lustra
najpiękniejsze jest przed nami
ty i ja
grałem po strunach
grałaś i ty

jedno spotkanie jedna noc
jak pacierz i amen

na zawsze na rękach nasze szczęście
patrz w przyszłość dzisiaj deszcz
szczęśliwych cieszy i to
nie zapominaj udowodniłaś że mnie kochasz
zaufałaś zaczarowałaś baśń

ze starzejmy się razem w objęciach wiatru
z zapachem bzu
dotyk dłoni moich szorstkich
pocałunki nie zliczę tych spotkań

number of comments: 3 | rating: 3 | detail

Yaro, 18 december 2019

mój przypływ

jak po nocy dzień
wstaje słońce dłonie ma ku górze
razem ze mną świat budzi niezapomniane
zatrzymuje mnie narodzin smak

od rana słyszę pretensjonalne nakazy
spójrz na innych bądź jak ktoś inny
to dobry człowiek
lecz ja dobrze wiem
co pod paznokciami ściska

nie będę nikim innym
nie będę inną osoba
w środku jestem sobą
nie jestem resztą wydanych

wyłączone we mnie ego
trwam jak drzewo przez pewien czas
hodowcy marzeń urojony świat
pcha ludzi w ciemną zagranicę

idę drogą pode mną układa się
ściskam kawałek skały ochroni mnie
przed tymi co kopać mnie chcą

number of comments: 2 | rating: 2 | detail

Yaro, 17 december 2019

nie wierzę w duchy

niedomkniętymi drzwiami
zakołysał wiatr
w drzwiach nieprzekręcony klucz
kto prześladuje mnie
za raniuteńko jak dla mnie
wyobraziłem sobie że to duch

zjawiłaś się półnaga
w koszuli białej za długa zdaje się
rozpięta do połowy wylewała się pierś
śliczna
oniemiałem z chęcią by ją zjeść

wiatr porwał twoje loki przez otwarte okiennice
zgadłem że mną odpędzisz dzień

pękło szkło
na stół posypały się płatki zasuszonej róży
to był znak to jest ten dzień

powoli odbijałem od brzegu
mocno chwycone wiosło
maszt sztywny napięty żagiel

twoja łódź na dwoje wygodna
wilgoć słonej wody uspokajała mnie

zerwał się sztorm

mokry nie widziałem latarni
oddychałem mocno
zdyszani bez wytchnienia
walczyliśmy o suchy ląd

zachodziło słońce
zachodziłem w głowę

myśli urojone omamy skołatany
kochałem się to nie wspomnienia
te więzi trwają do dzisiaj

przyszła jesień sucha jakże ciepła
oby nas nie rozdzieliła

pomyślałem

ścisnąłem twoją dłoń

pora roku ni żadna plotka ludzi zawistnych
nasze dłonie
nasze myśli
nasze słowa

mają znaczenie sens w nich tkwi

kocham ciebie o każdej porze roku
przed początkiem dnia i końcem też

number of comments: 3 | rating: 1 | detail

Yaro, 15 december 2019

spacer

wychodzisz z psem już czas
wyprowadzasz myśli skołatane

zapalasz papierosa by zgasł

idziesz szarą ścieżką po szarym bruku
szlifujesz krawężniki

popiół spadł

pełne kosze
głowa pełna od problemów

widzisz dzień otwiera się
musisz rade dać

wychodzisz z domu
wszakże tam ludzie umierają

rozwiązujesz węzły pogadasz z sąsiadem
on też nie jest czysty
gryzie go wewnętrzny lęk

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Yaro, 14 december 2019

ucieknijmy stąd

upływa czas płynie rzeka
muzyka co gra poezja w nas

zachód słońca w nas budzi się świt
świat podaje moc podaje kopa

uciekniemy stąd na inny ląd
gdzie spokojnie i zielono

dobrze nam tutaj
im dobrze w ich oborze

number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Yaro, 11 december 2019

umieram

człowiek buduje
by lepszym być od Stwórcy

dziękuj za ziemię za ląd
za dom pod dachem nieba

od pradziejów od wieków
cegła po cegle
żywioły niszczą dzieła ludzkich rąk

przeklinasz Pana
słowa twoje są zapamiętane

usta plują w moją twarz

widzę wilki są tak blisko łaszą się
boję się ich zębów gdy kąsają
wyrywają mięso piją farbę zwierząt

płynął dni umiera świat
my razem z nim
zgniłe to życie weź
o które tak się bijemy
by zabić by żyć

patrzy Bóg na człowieka
na gnój który po nas
zostaje tak na jakiś czas

wymyślamy lepsze
nie znaczy zdrowsze

płynie czas
płynie w nas rzeka krwi

umieram dziś na śmierć

number of comments: 3 | rating: 3 | detail

Yaro, 8 december 2019

otępiały

grzech
nie rozważałem pod kątem spostrzeżeń
wmawiałem w głębi duszy że nie istnieje
obudziłem w sobie drugie dno
popchnęło coś zawczasu by wyraz nieść

wspólne serca czubiaste wypełnione
po brzegi czakrą kochania
kilka dni dzieli nas czas
obdzieleni jak opłatek
przy stole na którym nie ma nic
prócz naszych nagich ciał

dobro ze złem kłóci się w świecie
absurdalnych epizodów
nie ujmujemy siebie
poznajemy się przez słowa i gesty
grona osób dopisanymi awatarami
jak winogron który zaczyna gnić

w odpowiednim czasie trzeba urwać się
by dotknąć dna by wzbić się w powietrze jak ptak