Poetry

nie ma cię w porankach 
w dniach szarych i smutnych - do tego się przyznam 
nie ma ciebie w domu przy kuchni i garnkach 
nie ma cię przy stole przy czystych nakryciach

wazon ten od mamy zawsze pełen kwiatów 
bezbarwnie prostuje kryształowe wzory 
czekając już tylko na małe pół znaku 
nie ma cię mój śnie 
nie ma do tej pory

zastygła też w oknie pożółkła firanka 
nicią pajęczyny zwiazana ze ścianą 
drgająca tęsknotą jakby ktoś ją targał 
a ciebie śnie nie ma 
tak przed nią jak za nią

każdego wieczoru kiedy mrużę oczy 
szukam cię w pościeli pod ciepłą poduszką 
wtedy wszystkie noce mógłbym w jedną złączyć 
a ciebie śnie nie ma 
przyjdź raz bądź mi wróżką