Latest items:

Poetry

Afrodyta
PROFILE About me Poetry (38)

latestbest ratingmost commented
 

Afrodyta

Afrodyta, 18 january 2022

Przelot

Nasilone milczenie zaciska gardło,
dławi od środka, pozbawia głosu.
Wciśnięty w fotel zerka w małe okno,
samolot przyspiesza, odrywa myśli

zlewające się z rozpiętymi fregatami.
Jedne i drugie żyją głównie w locie,
odpoczywają na krawędzi, z której
przestrzeń wydaje się nienaruszalna,
pozbawiona najmniejszego ryzyka.

Odpina pas, rzeczywistość w prostokąty
i kwadraty różnej wielkości rozmywa się
lub znika pod chmurami.

Poranek odtwarza jej zapłakaną twarz,
brakujące słowa zastępuje urywany
szloch, a potem cisza.


number of comments: 3 | rating: 6 | detail

Afrodyta

Afrodyta, 14 january 2022

Zawieszony

za oknem nieprzebłagany świt
w lśnienie zmienia noc
a gwiazdy w wypłakane łzy

twoja obecność
bezosobowe trwanie
zawieszone na księżycu

daleki i metafizyczny
nieruchomiejesz w uśpieniu

przysiadam miękko
roztopiona w świetle
porannej zorzy

już mnie nie widzisz


number of comments: 0 | rating: 3 | detail

Afrodyta

Afrodyta, 13 january 2022

„Katedra” Bagińskiego

Wiotkie strzelające w górę mury przybliżają
pulsujące wnętrze, do którego prowadzą
ramiona przerośniętego drzewa.

Pierwsze promienie budzą wysmukłe okna,
ażurową konstrukcję, delikatny splot żeber.

Wędrowiec, ruchomy świecący punkt
pośród rozłożonych w półmroku konarów,
trzyma pochodnię. Odwzajemnia żywe spojrzenie
kamiennych oczu strzegących wielkiej bramy.

Oślepioną blaskiem twarz przykrywa siatka
zmarszczek gęstniejących w lustrzanym odbiciu
zakrzywionego sklepienia.

Gotowy do przejścia pokonuje przestrzeń,
aż jego dłoń wrasta w kostur, obficie

puszczając gałęzie. Gdy wnikną głęboko
w strukturę katedry, tracą fizyczność
i wkraczają w wyższy wymiar.

https://www.youtube.com/watch?v=VbcLWGoP1I4
link do krótkometrażowego filmu Tomasza Bagińskiego


number of comments: 9 | rating: 5 | detail

Afrodyta

Afrodyta, 12 january 2022

Tajemnica istnienia

oczy dziecka bez zakłopotania
odbijają kryształową duszę
nieadekwatny śmiech roznosi
ufność bez pytań i granic
złość w najczystszej postaci
komunikuje naturalność

świat podejdzie bez zapowiedzi
cichutko zgarnie (swoje) fanty
rozbierze je na części
i zamieni na żetony

ale to będzie potem

na razie trwa teraz
a teraz jest wieczne


number of comments: 0 | rating: 3 | detail

Afrodyta

Afrodyta, 11 january 2022

Odbicie

chwile pozbawione środka
szumią uwięzionym morzem
puste wnętrze w pomieszaniu
odbija się od ścianek wywołując
w uchu dotkliwe wibracje

przykładam muszlę jeszcze raz
nie ukrywa śmierci ani życia
rezonuje nieskończoność
wyraźnie słychać
echolalia w płaskich słowach


number of comments: 0 | rating: 1 | detail

Afrodyta

Afrodyta, 7 january 2022

Nieoficjalny list o Bogu

Zniewalająco skostniałe kreacje wcielonego
słowa zatrzaskują się w tradycji, z braku
przestrzeni tracą lekkość.

Na ziemi ogłuszone nadmiarem, rozdziobane
przez ptaki marnieją gdzieś między cierniami.

Spierzchnięte usta modlą się o ciszę,
nie tłumaczą dobra odwieczną obecnością,
a upadków wypowiedzeniem boskiej woli.

Jesteś inny, nie przywłaszczasz sukcesów
na przekór prawdziwym i fałszywym prorokom,

ubłoconym myjesz stopy bez wznoszenia
głowy i mydlenia oczu, że poświęcenie
siebie to przepustka do wieczności,

nie poznam raju,
dopóki (roz)puszcza(m) się w piekle.


number of comments: 2 | rating: 3 | detail

Afrodyta

Afrodyta, 6 january 2022

Przymknięta

Moje dojrzewanie ma niewiele z winnicy,
która wchłania aromaty i rozgrzane
południowym światłem powietrze.

Przymknięta w obłąkańczym półśnie
zwalniam tempo, odwlekając siebie,
nadpobudliwe głosy uderzają znienacka.

Podrywam się i szybuję między
znakami zapytania, porzucone
w pośpiechu osiadają na mieliźnie.
Grzęznę, chyłkiem upływająca krew

przecina czas i bezceremonialnie
zwiększa dystans nie do przebycia
dla uwięzionych nóg.

Gorliwie zbieram roztrwonione resztki
zanim stracę także dłonie.


number of comments: 0 | rating: 3 | detail

Afrodyta

Afrodyta, 2 january 2022

Ludzie i miejsca

Oglądam się za siebie, wypisane twarze patrzą
w wymownym milczeniu, pozwól odejść umarłym.

Chcę jeszcze ten jeden raz objąć uśpione łany zbóż
kołyszące się w twoich opowieściach o Beskidach,

lipcowe słońce spływa po czole i skroniach, ośmiela
krople, ciche ślady na wygładzonych kamieniach.

Wyrzucone przez strumień zatrzymują nasze stopy.
Biegły tak symetrycznie, różnił je czas, twój się dokonał.

Odchodzę bardzo powoli.


number of comments: 2 | rating: 3 | detail


  10 - 30 - 100


Other poems: Szkło, "Ranniaja ptaszyno", rozmyślania nad piosenką zespołu Hylla, William Blake i „Urizen stwarzający świat”, Powikłania, Proszę wstać, Sąd idzie, Konflikt z sumieniem, *** (haiku), Rozbrojenie (jaźni), Fragmenty całości, Lepiej (nie) mówić, Kłębowisko, Nieznajomość (siebie) jest przeszkodą, (Widmo)kręgi, Jenta z „Ksiąg Jakubowych” na granicy, *** (haiku), *** (haiku), *** (haiku), *** (haiku), *** (haiku), Fen(omen) wielkości, Spowiedź, Powiew, Retrospekcja. Widokówka z Legnicy, Gdy zdarza się wiosna, Coś więcej, „Wenus przy lustrze” Rubensa, Z „Laury i Filona" Pawlikowskiej - Jasnorzewskiej, Dotyk, Sesja (gestalt), Autos, Przelot, Zawieszony, „Katedra” Bagińskiego, Tajemnica istnienia, Odbicie, Nieoficjalny list o Bogu, Przymknięta, Ludzie i miejsca,
 

Latest comments:

Terms of use | Privacy policy | Contact

Copyright © 2010 truml.com, by using this service you accept terms of use.


contact with us






wybierz wersję Polską

choose the English version

Report this item

You have to be logged in to use this feature. please register

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.    Polityka Prywatności   
ROZUMIEM
1