Proza

Ci z tyłu za mną myśleli, że ruszę odrazu na pomarańczowym, a ja poczekałem spokojnie na zielone i dopiero wtedy. Nie z piskiem, tylko zwyczajnie i spokojnie, jak się powinno. Po co mam się śpieszyć, skoro jestem szczęśliwy, a szczęśliwi czasu nie mierzą. Każdą czynność wykonuję pomału, bez pośpiechu, a solidność i dokładność to moje drugie imię. Nawet dziewczyna mi mówi, że ja to mam chyba wszystko rozłożone na sto lat, gdy gotuje i sprząta jednocześnie, a ja składam meble korzystając z dołączonej super instrukcji. Później, gdy jemy zupę i patrzymy na gotowy kredens to mamy dziwne wrażenie, że czegoś brakuje. Oczywiście brakuje przeze mnie i ona mnie o tym informuje, a ja obiecując sobie wcześniej, że chociaż przy niej powinienem się trochę opanować, a nie tylko zachowywać spokój w swoich wyobrażeniach, gdzie nie mam zwyczaju zabierać swojej nerwicy i gdzie zdarza się jadać o wiele lepsze zupy, niż w realu, ale o tym nie mówię, tylko zjadam, żeby widziała, że mi smakuje, bo talerz podskakuje. Poskromić nerwicę nie jest łatwo, bo zazwyczaj nie mogę się powstrzymać i wybucham z byle czego. Tak jak czekam zawsze na ostatnią chwilę, po piątym sygnale budzika, żeby wstać z łóżka, jakbym nie mógł tego zrobić wcześniej. A takich niepoukładanych i zaniedbanych przeze mnie rzeczy, które irytują jest więcej. Ruszam wtedy z piskiem i nie czekam na zielone, tłumacząc sobie, że następnym razem mi się uda to poskładać jak należy. Wszystko przecież się ułoży, tak jak napisałem wcześniej, chcę być szczęśliwy. Może wtedy nawet kolejna dziewczyna mnie nie zostawi, wyzywając od nieudaczników i nerwusów, a najbardziej to by było super, gdyby mnie wypuścili. Pani prokurator nie chciała mi uwierzyć, że ten krzywy kredens wypchnąłem niechcąco z okna, chociaż przez chwilę widziałem w niej zawahanie i ono mogłoby się wydłużyć, gdyby nie ta moja dziewczyna pod nim.