Proza

To dobry samochód, bierz go pan bez gadania i odjeżdżaj, trafił się kupiec, więc go nakręcam. No nie wiem sam, mówi tamten, oglądając z przodu, z tyłu i w środku, żebym nie żałował. A czego tu żałować, skoro jeszcze pan nie kupił?, nakręcam go bardziej. No właśnie o to chodzi, żebym później nie żałował, jak w ogóle kupię, odpowiada. Później to będzie później, najważniejsze jest teraz, a w chwili obecnej masz go pan jak na patelni, kolor jest super i chodzi jak marzenie. Jak pan kupisz to wtedy możesz pan sobie żałować do woli. Ale o to chodzi przecież, żebym nie żałował, a kolor nie jest tak ważny jak blacha, naciska, bo pewnie mu zależy. No raczej, mówię, bo wiem co mówię, blacha jest twarda jak skorupa żółwia, twardszej pan nie znajdziesz w całej galaktyce. Poza tym, ja też tego nie chcę, żeby pan żałował, pewnie nikt na tej giełdzie nie chce żeby pan żałował, ale różnie jest, wie pan. Nie raz się nie chce, ale się żałuje, albo się bardzo chce, a żałowanie nie wychodzi. To zależy od nastawienia. Jak ze wszystkim w życiu. Rozumie pan? Albo się żałuje, albo nie, bo najgorzej to się wahać, albo być wiecznie niezdecydowanym. Trzeba najpierw odważnie brać co dają, a później się spokojnie zastanowić nad swoim żałowaniem i wybrać, czy w tej sytuacji opłaca się żałować, czy też nie. To od pana zależy. Ale jak się już wcześniej postanowiło żałować, to lepiej nie czekać, tylko odrazu zacząć żałować. Szkoda czasu na zawieszenie w próżni, odżałować sobie tydzień i przestać, bo żałować można dosłownie wszystkiego jak się chce, tylko po co, skoro można w ogóle nie żałować, tylko wsiadać i odjeżdżać. Życie jest za krótkie na żałowanie, gaz do dechy i do przodu. To może rzeczywiście zdecyduję się kupić, zamyślił się kupiec, zanim pomyślę o chęci jakiegokolwiek żałowania i zamąci mi się od tego w głowie? Naprawdę dobra decyzja, słowo daję, nie będzie pan żałował. W końcu stargował się na pięćset, a ja dałem już spokój, bo chciałem jechać wreszcie do domu. Później trochę żałowałem, że go nie sprzedałem za sześćset.