Latest items:

Poetry

	Paweł Kołodziejski
	PROFILE About me Friends (6) Poetry (23)

latest best rating most commented

Paweł Kołodziejski, 3 september 2010

Liście oddają się ziemi

Chodzę po pokoju, czytam, przyglądam się pomarszczonej
skórce jabłka leżącego na stole. Gdzieś w górze przetaczają się
chmury z podwieszonymi zasobnikami pierwszego śniegu.
Już liście oddały się ziemi.
Piszę listy do przyjaciół jako dowód, że jeszcze jestem
i zastanawiam się komu z nas to bardziej potrzebne. Blok
naprzeciw podgląda mnie dziesiątkami okien a jego anteny
wyłapują ptasie plotki. Pies zamarł na moment.
Jego sierść, jego oczy stają się brunatne podobne liściom.
I jak liście tej jesieni oddadzą się ziemi.

number of comments: 17 | rating: 10 | detail

Paweł Kołodziejski, 14 september 2010

Naiwność

I zaraz twoje włosy
wywołają jesień
pachnącą kasztanami
i deszczem
będzie park zamiast pokoju
będzie wojna nerwów
i szelest suchych liści
aż brnąc po kostki
zdobędziemy razem
wolną ławkę
będziesz obracała w dłoni
kawałek kory
odgarniesz z czoła kosmyk
ciemną linię brwi zakreślisz
i szkiełkami paznokci
puścisz słońcu kilka błysków
potem będę tropił
w twoich oczach
wszystkie świata poranki
ale znajdę nieopatrznie
pod radością fowistów
na samym dnie ukryty
odłamek lęku

number of comments: 16 | rating: 14 | detail

Paweł Kołodziejski, 7 october 2010

Co pozostaje

pozostaje tylko dłoń
odbita na szybie samochodu
i mała rysa po pierścionku
głos jeszcze
jak łodyga na wietrze która zasłania
głuchotę słuchawek i ślepotę ekranów

pogodzić się to znaczy
zamknąć wszystko
w czarnej skrzynce
i odstawić na półkę
pogodzić się to wstawać rano
myć się i jeść
wykreślać z planu dnia
kolejne zadania
nie mieć snów ani strachu ani łez
napięcia
że znowu Będziesz obok

pogodzić się to odejść
do sterylnego wnętrza
w którym nie ma nic
prócz Twoich linii papilarnych
i rysy po pierścionku

number of comments: 13 | rating: 9 | detail

Paweł Kołodziejski, 13 august 2010

Koła

młyńskie koła w ciszy wymodliły spadek wód
i świat na nowo ruszył z posad
sosny pokryły samotną wydmę
i począł się las
pęczniały trawy kwiaty i zioła
jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki
zaczęło kurczyć się miasto ustępując z kolejnych ulic i placów
kryształki domów rozpuszczały się niczym bryłki soli
miasto oddawało zieleni to co niegdyś wydarło ciosami siekier
i buldożerów
na końcu pozostała zeń tylko łupina orzecha
zdrewniała laska
kawałek zmarszczonej kory
młyńskie koła obracały rzekę wbrew porom roku
wbrew jej przyrodzonemu biegowi
wymodliły w ciszy przybór podskórnych wód

number of comments: 13 | rating: 7 | detail

Paweł Kołodziejski, 21 august 2010

Tuż przed

stare kobiety już od rana
przesiadują u Świętej Trójcy

podtrzymując równowagę świata
paciorkami różańca

zegar szóstą bije
anteny nasłuchują wieści
z większego świata

wody płodowe puszcza
skuta lodem rzeka

Matka Boska patrzy
patrzy marszałek Piłsudski

czekają aż zza jeleniowskiego pasma
wzejdzie wielka kromka światła
i znowu nastanie łaska

number of comments: 13 | rating: 8 | detail

Paweł Kołodziejski, 7 august 2010

Nic się nie stało

Pomimo gróźb i zapowiedzi
oraz niepokojących zjawisk na niebie
poranki nieodmiennie stukają w rolety
lipy kwitną mały strumień
niesie kajaki sosnowych igieł
wiek się przełamał prawie niepostrzeżenie
i kroczy dalej krzemowa dolina
komputery stawiają kolejne słupy
kwiaty podają do ust swoje kielichy
na brzegu lasu kępy jeżyn zbroją się
w delikatne kolce
zatem nic się nie stało
świat zachwiał się tylko na moment
ale już po chwili zakwitły parasole na Rynku
i wiadomym było że równowaga jest przywrócona
martwią się trochę dekadenci
wstydliwie spychając skórzane płaszcze
w przepaście szaf
uśmiechem gorzkim witają nadejście mody na pastel
wokoło wszystko dobrze
nawet zmiany rządów jakby niewidoczne
jakby przestępczość spadała
i jakby złoty wiek odbijał się w starym lustrze
śpiew sam ciśnie się do gardeł pełnych wina
tylko kanałami odległych stacji
o zmierzchu płyną złowieszcze bąble
lecz przywykliśmy do nich jak do komarów
w letnie wieczory
zaprawdę wszystko wszystko dobrze
nad krawędzią stołu schnie skrawek pomarańczy
i tylko wiatr gwiżdże sobie na to wszystko
zmąca wodę i porywa gazetę
Ogołaca dęby
Podcina deszcz
Niech się nikomu nie zdaje że zna swoją chwilę

number of comments: 12 | rating: 6 | detail

Paweł Kołodziejski, 17 september 2010

Dłoń

twoja dłoń jak zawsze wita mnie
na progu rękawa
zapala guzik u mankietu
poprawia przepaskę zegarka
lecz umyka zaraz
jak spłoszona wiewiórka
aby krzątać się wokół skroni

tylko tyle widzę na pociętej fotografii
pamięć nie chce jeszcze mówić
wciąż się przemóc nie potrafi

number of comments: 12 | rating: 6 | detail

Paweł Kołodziejski, 9 january 2016

Face-Bóg

Przez szybę ciekłego ekranu
zaglądam do twoich dni

przechodzę z tobą pod rękę
ulice mosty i górskie szlaki

jesteśmy w paryżach turcjach
i bieszczadach

cieszę się radością z twoich dzieci
uśmiecham się z tobą do twojego męża

i nie potrafię oswoić lęku
że znikniesz zielona kropelko światła
przy wyśnionej twarzy

number of comments: 12 | rating: 5 | detail

Paweł Kołodziejski, 7 august 2010

Mały rynek

stąd jakby krok bliżej do Grecji
brązowe chmury piją wodę
przez słomki rynien
jest gwar malutki
w wąskich przełykach ulic
w piwnicach palona gorzałka i wino
zwiezione z łagodnych stoków Egeru
barwy są zbite jak w uczniowskiej palecie
są ślepe zaułki i Kręta kocimi wybita łbami
są trzy gramy chloru i cztery eteru

number of comments: 12 | rating: 12 | detail

Paweł Kołodziejski, 13 august 2010

Zbrodnia

Na rękach krew własnych wierszy
kiedy przychodzą nagle w sercu nocy

a ty kołyszesz się między snem a jawą
one stukają jak ziarna piasku
o szybę twojego umysłu

szmer narasta
mąci błogostan

lecz ty szczerząc zęby
odpychasz od siebie kolejne słowa
dusząc je szelestem kołdry
sznurem nocnej lampy
wreszcie szczelnie zamykasz
jedyne ważne oko udając kamień

maleńkie dłonie słabną
z główek sączy się pleśń
czujesz sól pod powieką
ale wytrzymujesz moment słabości
zmęczony wewnętrzną walką
przerażony swoim czynem
zasypiasz teraz na dobre

następnego dnia pomiędzy
przetarciem oczu a poranną kawą
dyskretnie zmiatasz strzępy wiersza
do plastikowego worka który
po śniadaniu trafi na śmietnik

number of comments: 10 | rating: 10 | detail

10 - 30 - 100

Latest items:

Poetry

Liście oddają się ziemi

Naiwność

Co pozostaje

Koła

Tuż przed

Nic się nie stało

Dłoń

Face-Bóg

Mały rynek

Zbrodnia

Latest comments:

contact with us