Latest items:

Poetry

	Konrad Redus
	PROFILE About me Friends (61) Poetry (178) Photography (27) Graphics (1) Postcards (2) Diary (29)

latest best rating most commented

Konrad Redus, 17 june 2014

rozsądnie jest umrzeć na koniec

raz
sądnie
ogłoszą koniec
obumieranie neuronów
które obraz symfonię czy sonet
lub choćby palcem u nogi
raz
sądnie
wszystko stracone
rozpad genetycznych łańcuchów
które wczoraj tobą
mną czy kimkolwiek
raz
sądnie
kamień z serca
i krzyż na drogę
wieczną

number of comments: 12 | rating: 9 | detail

Konrad Redus, 6 april 2014

I can’t get no satisfaction

już w liceum
zainteresowałem się przyjezdnymi aktorkami
na przeglądzie
szlifowałem
mówią że brałem na warsztat
jak w zawodówce
a amatorszczyzną trąciło nawet
oblewanie najniższego pudła

agenci nam siebie odradzali
ale i tak za firanką
chyba lojalność albo wolność
pieczętowaliśmy seksem krwią herbatą

więc się podłożę
pod twoje
scenopisanie
pod gilotynę

więc chyba tylko lojalność
albo naprawdę coś zjebałem

- - -
(sprzed lat, wersja poprawiona)

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Konrad Redus, 20 march 2014

tylko profanum (żadnego sacrum)

ponura szarości
matko niespełnionych modlitw
odpuść
całe brzemię z ramion
strzepnięty byle okruch
z margaryną

świeczkę w oknie stawiam
dawny błysk namiętności
powtarzalnością sprowadzony
do powszedniości

obdarz więc obojętnością
codzienność twoją i moją

number of comments: 2 | rating: 4 | detail

Konrad Redus, 20 march 2014

2-gi wyjściowy

składam się na litery
przeprosin
bo cóż więcej gdy jedyne pragnienie
to zapomnieć
że się było i że są ciągi dalsze
gdy jedyne marzenie to odejść

składam się
na surowy opis sytuacji
z kropką by podkreślić
skończoność

number of comments: 2 | rating: 3 | detail

Konrad Redus, 21 november 2013

z czego biorą się sny

jestem obywatelem świata
choć wędruję głównie od ściany do okna
widok jak z dachu
wystarczy książka
i wyobraźnia

wędrówki
wyzwolone z ram ścieżek
każdy krok swobodny
mogę iść mogę biec
mogę leżeć
z łóżka planety podziwiać wszechświat

mogę przestać
przestawić się na przetrwanie
przeczekać
ścierać kurz z książek
codziennie

number of comments: 14 | rating: 12 | detail

Konrad Redus, 31 october 2013

attention whore

daj mi noc
potem możesz rodzić
rzygać czy jak tam piszesz wiersze
byle flaszka pełna
a szklanki zawsze w połowie

skoro już papier to zniósł
to zajmij czymś ręce
usta ustami
co się zaś tyczy pieprzenia…

number of comments: 4 | rating: 3 | detail

Konrad Redus, 31 october 2013

1-szy wyjściowy

może wystarczy przyłączyć się do pieśni
skoro wciąż gdzieś na planecie
ktoś próbuje osiągnąć koniec świata

może to raj utracony
nirwana jak ogród męczenników
pogrążonych w mantrach

co jakiś czas któryś wstaje
intonuje a potem pada
żeby echo wystrzału nie czuło się samotne

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Konrad Redus, 23 october 2013

rzuć wszystko i chodź się całować

stań na palcach póki starcza nocy
dosięgnij wyżej głębiej zajrzyj w oczy
urwij wspomnień garść daj na drogę

kolejny brzask pełny obrót ziemi
ludzie w korkach w tramwajach
ludzie spóźnieni do codziennej troski
kolejny świt przez estakady i mosty

kolejny dzień szary tłum w nas wzrasta
byle się wyrwać przetrwać
byle nie zaspać na własny czas wolny
kolejny wieczór bezbarwny bezwonny

stań na palcach póki dziki zachód
wiatr zgrzyt silników krzyk ptaków
przerwij i podaj dłoń na drogę

number of comments: 9 | rating: 13 | detail

Konrad Redus, 17 october 2013

niskopienny

po pierwsze: mchem porosnąć
zanim głodnych nakarmić
a podróżnych w dom przyjąć
tak najpierw mchem – ciszą

po drugie: wielbić światło
chwytać je w liście czytać
brnąć pod prąd aż do granic
tego co można zobaczyć

po trzecie: zaufać słowom
podpisom ciężkich dłoni
jak piach chłonąć krew
jak woda wszystko zapomnieć

po czwarte: odpocząć
choć wmówią że jesteś bogiem
tylko sił jakby mniej
i cierpliwości

po piąte:

number of comments: 3 | rating: 8 | detail

Konrad Redus, 15 september 2013

wyjdź i graj

życie jest lepsze, kiedy się śmiejesz

wyśmiałem już własne kompleksy
słabości
ograniczenia
co rano nim wymodlę
siły by się zwlec
dojrzeć
choć i tak spadam
a ziemię ucałować to jak umrzeć

nie wstawać na dźwięk dzwonka
nie ślinić natrętnie
w kraty nie walić
niech żyje wolna niepodległa
troska o pozostałych za drzwiami

sprawia że jestem budowniczym mostów
Hłasko marudzi o wrastaniu
w ziemię