Poezja

Wiotkie strzelające w górę mury przybliżają
pulsujące wnętrze, do którego prowadzą
ramiona przerośniętego drzewa.
Pierwsze promienie budzą wysmukłe okna,
ażurową konstrukcję, delikatny splot żeber.

Wędrowiec trzyma pochodnię,
przypomina ruchomy świecący punkt
pośród rozłożonych w półmroku konarów.
Odwzajemnia żywe spojrzenie kamiennych
oczu strzegących wielkiej bramy.

Oślepioną blaskiem twarz przykrywa
gęstniejąca siatka zmarszczek,
lustrzane odbicie zakrzywionego sklepienia.

Gotowy do przejścia pokonuje przestrzeń
aż jego dłoń wrasta w kostur, obficie
puszczając gałęzie,

gdy wnikną bezgranicznie w strukturę katedry,
tracą fizyczność i wkraczają w wyższy wymiar.

https://www.youtube.com/watch?v=VbcLWGoP1I4
link do krótkometrażowego filmu Tomasza Bagińskiego