Najnowsze prace:

Poezja

	Wiadomsky
	PROFIL O autorze Przyjaciele (1) Forum (1) Poezja (113) Proza (5) Fotografia (35) Grafika (1) Pocztówka poetycka (1) Dziennik (112)

najnowsze najwyżej punktowane najczęściej komentowane

Wiadomsky, 31 października 2012

Na ustach

na ustach mam twoje imię
i nie wystarczy już miejsca
na szminkę

* * *

w ustach mam twoje imię
i na cały wszechświat
nie ma już miejsca

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 20 października 2012

odarty z metafor
zostałeś bezwiednie
rzucony na pastwę dosłowności

jesteś jak kartka wydarta z książki
bezużyteczny bez reszty
z resztą... można się obyć bez niej

choć chciałbyś wrócić
sam wiesz najlepiej -
niczego już nie skreślisz

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 20 października 2012

Bez siebie

choć nie znam tego kształtu
na dnie twojego serca
bezwstydnie go rozumiem
albo przynajmniej się staram
nie wierzyć w to że kłamię

jak kochać i nie zabić
można tylko przypuszczać
że właśnie nam się to uda
zawsze gdy jest już za późno
by odejść czy zostać na chwilę

tylko nie żałuj mi westchnień
natchnienim w ostatnij myśli
przd uświadominim sobie
że mogło nam się przyśnić
życie bez siebie nawzajem

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 8 grudnia 2015

Popiół na wietrze

chciałbym móc chcieć jeszcze
umieć pisać wiersze deszczem
nie rdzą, co palce obrosła
i przeżarła przestrzeń
jeszcze chciałbym, jak kiedyś
mieć głowę pełną obłoków
a w duszy pewność i spokój
chciałbym, ale... co dalej?
co zostało mi jeszcze we mnie
ze mnie tamtego już chyba
tylko brak słów
nicość, martwe powietrze
i popiół
co już się do lotu nie zrywa
na wietrze

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 19 października 2012

W kałuży

co by się stało
gdybym tak nagle o tobie zapomniał
bez żadnego powodu -
jak zdarzyło mi się w tobie zakochać?

tak sobie czasem myślę
że nic

i nic nie jest bardziej
przykre niż myśl ta
że nawet to nic
nic nie znaczy

nie mamy do stracenia
więcej niż wszechświat
więc może warto
studiować astronomię

i czasem myśleć
że to czasem ma sens
wgapiając się w niebo
odbite w kałuży

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 19 października 2012

Najtrudniej

sufit zdaje się wisieć
zdecydowanie za nisko
żeby posłać spojrzenie
poza kawędź łóżka
tylko tęsknota
rzeźbi w nim bruzdy

znasz to uczucie
gdy w każym słowie
kłębi się pustka
w zlepionych smutkiem ustach
dojrzewa żal i rozpacz
aż chce się krzyczeć
a nie można wykrztusić nawet słowa
i krzepną na zimnych ustach
wybroczyny rozterek

zbyt daleka podłoga
żeby zejść na ziemię
jest zdecydowanie za wcześnie
i nie chce się wiedzieć
że nic się nie wie tylko
tak beztrosko leżeć

i cicho szeptać: zostań
wczepiając czerstwe palce
w nieistniejącą postać
i mieć wrażenie że jest się
tylko urojeniem pomiędzy
drzwiami a oknem
nie istnieć
a mimo to mieć nadzieję
na... odpuszczenie

...szczęśliwe zakończenie

chociaż serce męczy
taka myśl kaleka
że człowiekowi jest najtrudniej
udawać człowieka

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 15 października 2020

Niedokończony

przećpam to
prześpię
przeboleję

cześć, kochanie!
jak ci minął dzień?
pójdziemy gdzieś?

co miało być
a nie jest
nie liczy się

dobrze spałaś?
masz ochotę na kawę?
uśmiechnij się

bez ciebie jakoś
nic nie wiem nawet
jak dokończyć ten

wiersz

dzień

rok

sen

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 18 października 2012

Niezupełnie

Wiedząc wszystko

przez przypadek
być albo nie być
czwartym wymiarem

(nie dając wiary)

ledwo wyraźnie
na tle wieczności
chwilowym majakiem

(zupełnie irracjonalnie)

tląc się w przestrzeni
strzępkiem nadziei
że może się jednak nie zgaśnie

Niezupełnie mieć rację

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 30 października 2012

Zanim się obudzę

patrz jak najciszej
żeby nie spłoszyć
mych palców z krawędzi
twoich policzków

zanim się obudzę

całuj jak najmocniej
bym nie mogła uciec
przed wiarą w to
co się właśnie stało

liczba komentarzy: 2 | szczegóły

Wiadomsky, 26 października 2012

Popiół i lód

chociaż…

wilgotno i zimno jest wewnątrz
za mało miejsca na duszę
i ciężko wziąć głębszy oddech
dym wyrzygać w pustkę
i opaść swobodnie jak popiół
na lustrze zostawić smugę

nigdy nie byłem na niby

zmierzchem wtartym w powieki
dniem rozwleczonym za oknem
we mgle kształtem podobnym
do czegoś zupełnie obcego
pod dywanem przyczajonym
strachem przed życiem

bez ciebie

echem pomiędzy palcami
wczepionych kurczowo w poduszkę
pluszem myśli zmąconych bezmyślnie
bruzdami bzdur durnych w zeszycie
puchem słów marnych między wierszami
spisanych przez sen kłamstwami

…jestem nikim