Latest items:

Poetry

	zingara
	PROFILE About me Friends (5) Books (2) Poetry (91) Prose (8) Photography (3)

latest best rating most commented

zingara, 7 february 2018

liberum veto

popatrz, rozbierają ciebie obnażając intymność,
a ty nic, tylko gapisz się, tym swoim smutkiem,
grzebiesz w śmieciach, sortujesz.

w dziurawych sandałach idziesz krok
za krokiem, zdziera się polskość.

zobacz: ona wciąż patrzy. dumna.
korona się chwieje, a ciebie rozbierają
ze słów.

woda nabrana w usta jeszcze nie dławi,
obyś zdjął kajdany, zanim obudzisz się
w ciemnościach.

number of comments: 7 | rating: 4 | detail

zingara, 25 february 2018

lawowe czekoladki

latem. Edith Piaf śpiewała,
a może to ja - na szczycie końca świata
wiatr miał smak zielonej mięty.

tworzyła się poezja. Łapałam blask dłońmi,
on patrzył i patrzył mówiąc - moja wenus.

świetliki wiły aureolę.
puch. każdego dnia coraz więcej,
więcej.

poszarpane pióra posklejałam mąką
- amnezja upchana w jednorazową torebkę.
chwilo trwaj.

wyschnięta między wersami
pozostanie pyłem.

number of comments: 6 | rating: 3 | detail

zingara, 19 february 2018

assassin

z dedykacją dla siebie samej

jestem echem muzyki Chopina
— uwerturą napisaną w chmurach
łączę akord z akordem (melodia ciężka
przyozdobiona szarfą z napisem lub bez)

porwie, rozbije w drobny mak jaskrawe barwy
uniosą się wysoko jak mgła
nie! to nie mgła pokryje moczary,
tylko stłumione głosy

i szlochy spadających liści
- coraz mniej nocy z nocy

number of comments: 6 | rating: 3 | detail

zingara, 13 february 2018

jętki

/gdyby można było się wyrwać z tego miejsca,
pospacerować boso po piachu, potem usiąść
na trawie i zanurzyć dłonie w rzece. zniknąć/

dryfuję. staję się małą czarownicą
rekwizytem permanentnego pamiętnika
- rośnie ból!

słodki ból rozprasza się niczym akord
i bezdomnie wpisuje, w to wszystko

pozostanie czułym (nic), bo tylko tam,
można ujrzeć połacie niewidzialnego brzegu.
jakby nie miał prawa, istnieć

w miejscu, gdzie dominuje mgła,
wyciszone muczenie krów i resztki
zapachu siana stają się kruchą ekspozycją

number of comments: 6 | rating: 3 | detail

zingara, 7 february 2018

z herezji rodzi się piękno

/jestem kochanką czystego powietrza/

dobrze wiesz, że nic więcej się nie liczy,
wystarczy byś zapragnął
światła

będę tutaj, błyszczę jak lawa
zbyt gorąca dla zwykłego śmiertelnika

twój dotyka sprawia,
że pozostaję permanentnie kochanką,
wcielam się w dzień, wchłaniam w noc,
nie odchodzę o świcie

zapragnij a przymknę oczy,
zatrzymam wymarzoną postać na zawsze,
po wieki nieokiełznane inferno

ponieważ jestem kochanką ciepłego powietrza,
nic mnie nie powstrzyma, spłoniemy na stosie
inkwizycji, iskry zniszczą nienawistną gawiedź

jad - zastygnie na językach

number of comments: 6 | rating: 5 | detail

zingara, 7 february 2018

R.K.G

jeszcze mury są gorące od prześwitów
- krew z krwi (tej najgłębszej, obecnie zaschniętej)

błyszczy na ścianie (cudne malowidło!)
da się ją słyszeć, niczym piosenkę

w popękanych żyłach płynie obłęd,
jakże słodki - rota zawinięta
w zeschłe liście (nie marihuany,
to uczucie najpiękniej celebruje się na trzeźwo)

kochamy patos owej piosenki,
jej podniosłość będącą tylko dla nas
śpiewaj hymn, kochanie
podczas wznoszenia barykad

Florian Konrad i Ewa Kosim

number of comments: 6 | rating: 10 | detail

zingara, 23 june 2018

Rozpikseluj mnie, utop w cykucie

/zło tkwi w korzeniach
za głęboko by wyszarpać dłońmi /

nie mebluj mojej twórczości
- powiedział chłopak od mroku

wtulamy się w dawne czasy
w noc w której zieleń została przykryta słomą

wystarczyło wziąć zapałkę i podpalić
nie pytając o śmierć spletliśmy oddechy
tworząc wspólny portret

chciałabym namalować lub napisać
- zobacz kochany:
słońce gubi promienie, schwytajmy
kryształki i przenieśmy za stodołę.

rozkwitną rośliny bez korzeni
a rozsypane szkiełka
zespolą się z jasnymi barwami

nowej baśni. spiszmy ją szybko
różowym atramentem i nie wsłuchujmy się w ból
który przesłania grafitowe niebo
drażni nasze ego stworzone z mikroświatów

fetuję
jest to diabelnie podniecające

number of comments: 6 | rating: 3 | detail

zingara, 13 march 2018

hibernacja

kiedyś ze stali tworzyliśmy koronki,
zaciskając dłoń w dłoni.

spoza zardzewiałej
kraty rodziły się stokrotki.

rozśpiewaj mnie,
zagraj na zmarszczkach.

wejdź i przeszyj zimnem,
bym mogła poczuć ciepło.

number of comments: 5 | rating: 3 | detail

zingara, 23 march 2018

wapienna tabliczka

nie wraca to co było,
choć puszcza wciąż cała we krwi,
kwiaty i motyle utrwalone tylko na obrazie
a przecież pochodzimy z jednej wioski

z jednej bieli lub czerwieni
jak wolisz. reszta dni kaleka
niczym złudzenie przyklejone
do czarnej chmury, pozwala
dotykać zdjęć

oślepiając brzozowe krzyże
– bezimienne, nieme

number of comments: 5 | rating: 6 | detail

zingara, 8 february 2018

żółcień

w powietrzu dusi się liść,
podrzucasz. wbrew prawu
ciążenia nie opada

nagi i poszarpany. listopad
śmieje się udaje lato,
choć poplamione błotem
przydrożne kapliczki
już dawno skostniały

taki rozkołysany spektakl:
egzystencja bez emocji.