Proza

Za kilka lat, proszę pani, to ja będę u Pana Boga. Nie mogę sobie przypomnieć cytatu z Króla Ducha Słowackiego. Nie pamięta pani? Nie ten oklepany, że w krainie ducha nie ma pożegnań, nie ten, inny. Jest tam o tym, że kto na ziemi nie miał przyjaciół, ten nie znajdzie ich w krainie ducha. Taki piękny cytat. Był u nas nad wejściem w Gimnazjum Neoklasycznym w Rogoźnie… no wstydzę się po prostu, że nie pamiętam. Przecież codziennie wchodząc do Gimnazjum widzieliśmy ten napis, a przynajmniej powinniśmy. Proszę pani, ja nie wiem, czasami wydaje mi się, że książki nie nauczyły mnie niczego. Byłem nieśmiałkiem, czytałem książki. Kto by tam chciał się spotkać z nieśmiałkiem.  To dziwne, że pamiętam Yeats’a, a Słowackiego nie mogę sobie przypomnieć. Słowacki był taki, że ciary przechodzą, myślę o Królu Duchu. Yeats przy Słowackim brzmi jak pop-muza. Yeats:   
            Skąd chwała, gdzie jej kres – nie wiem o tym wiele;
            Lecz ja wiem: moją chwałą – moi przyjaciele
To cepelia w porównaniu ze Słowackim, a Słowackiego – Boże, zapomniałem. Zadanie na dziś: muszę znanleźć te słowa w Królu Duchu o przyjaźni na ziemi, jako warunku przyjaźni w niebie. Spłyciłem oczywiście, bo u Słowackiego, gdy o tym pisał, jest mistyka. Proszę pani, książki nie uczą niczego. Co z tego, że Król Duch pewnie jest w lekturach, co z tego, że nam to wyrzeźbili na frontonie  w wejściu do Gimnazjum? Zapomniałem. Ale znajdę to. To zadanie na dziś. Dziś się poprawię, po to żyję. Felix vitae, miła pani.