Proza

Z autobusu, który jest krótszy niż tramwaj, łatwiej monitoruje się przystanki. Zatem wracałem 69. Już chciałem usiąść przy jakiejś kobiecie po lewej strony autobusu, ale pani z prawej strony autobusu energicznie i zdecydowanie usunęła swoją gustowna, klasyczną torebkę i w sposób taki, że nie wypadało odmówić, zaprosiła bym usiadł. Bezsilnie uległem chwili. Pani usuwając torebkę, gustowna i klasyczną, pozostawiła na siedzeniu przeznaczonym dla mnie jakąś część garderoby, nie wiem, czy to była spódnica, bluzka, czy jakieś wierzchnie wdzianko. Poprosiłem, żeby jeszcze i to zabrała. Pani uśmiechnęła się. Włosy miała dłuższe i kręcone. Twarz subtelna i szczupła, pogodna i uśmiechnięta. Bez makijażu. Na palcach miała kilka cienkich, złotych ni to pierścionków, ni to obrączek, trudno mi było odgadnąć. Ubrana była na szaro, bez krzyku, ale za to z plisowaniem. Czy jest coś bardziej starannego w kobiecym ubiorze niż plisy spódnic i bluzek? Ubiór był odpowiedni do pory roku; już nie lata, jeszcze nie jesieni, i stosowny do pory dnia; już nie dnia, jeszcze nie wieczoru. Przyjemnie się koło pani siedziało; bez dwóch zdań emanowała, ale nie epatowała. Miała aurę; morze ciepła w sobie miała, i tajemnicę gwiaździstego nieba, i fortepianowe wychowanie. Coś mi podpowiadało, że i ja nie jestem pani obojętny. Co napisze przyjaciółce w mailu o mnie? Że miałem lniany żółty kołnierzyk wystający spod bladoniebieskiego pulowera? Że miałem bejsbolówkę z ciemnego dżinsu z daszkiem podszytym skórką? Kiedy zdjąłem bejsbolówkę, wykorzystała okamgnienie i spojrzała w moją stronę. Co jak co, ale uśmiechnąć się potrafiła śródziemnomorsko. Jednym tylko okiem monitorowałem przystanki, czy nie wsiadają zdesperowani panowie (z jakich innych powodów można zdecydować się na bycie kanarem?), drugim okiem cieszyłem się bliskością pani. Jak myślisz, dlaczego wyjęła telefon i zaczęła udawać, że rozmawia z mężem? A fortepianowe wychowanie? Kiedy wysiadałem bez do widzenia, już tego żałowała. A przynajmniej powinna.