Poezja

nie mogę zapomnieć
(pamięci mojej żony Tani)

mijają lata, dni, miesiące
opłakujemy swoich bliskich
na przeraźliwie pustych placach
wznosimy w sercach obeliski

zetrę ze świecy gołą ręką
wosk ściekający cienką strugą
bo ktoś żył tak tragicznie krótko
a inny musi żyć zbyt długo

i choć do dzisiaj trwamy w miejscu
skąd odpłynęli z martwym prądem
widzimy tylko ich pomniki
a oni już... za horyzontem


Мы своих хороним близких...
Годы, дни и месяца
Расставляем обелиски,
На пустующих сердцах.

Помяну... Рукою голой
Со свечи сниму нагар...
Кто-то был обидно молод...
Кто-то был завидно стар...

А другой живет и ныне.
Только тропки разошлись...
Только друга нет в помине....
Это точно обелиск.