Proza

Przelewa się przeze mnie burgundem w oszalałym oddechu. Znowu po nocy jestem zobowiązana. Latałam po omacku bez pilota po rozanielonym niebie. Nie lubię myśli układających się w twoje imię – czułym szeptem. Rzeka dreszczy rozsypuje się paciorkami niczym piórka unoszone ciepłem. Wolałabym być drzewem, piłabym korzeniami prawdę o trwałości, będąc w zbroi z kory - odporna na kolejne zranienie. Rozkładałabym gałęzie dla ptaków, niech świergoczą radośnie o życiu. Zakryłabym nagie myśli listowiem - szumiąc o wolności.

Zaplątałam się w tobie słowami. Te miękkie, szumiące wierzbowymi witkami smagają czerwienią blade policzki, ostrzejsze wydobyte spod srebrzystej tafli jeziora zabieram pod bramy z otwartych żeber, bliżej nie mogę.

Niespodziewanie stałeś się esencją każdej doby i niekończącym wniebowstąpieniem. W cielęcych oczach odbija się fotografia twarzy, rozgościłeś się nawet w mgnieniu. Skóra rozświetla się każdym oddechem do przeźroczystości. Bezbronna odbezpieczam magazynek ze wspomnieniami.

Chciałabym ukryć się przed światem w silnych ramionach.
Tymczasem odpływam dziurawą łódką w marzeniach.