Proza

Nie wiem w sumie po co tam idę… Dobra, tylko przez chwilę poobserwuję ten tłum desperatów. Na drugie mam „stara panna”, na pierwsze „jędza”. No więc wejście trzydzieste czwarte.

Samochodów w pip, jak mawiał tata. Jeden przy drugim, aż las skwierczy od ciepła nasłonecznionych szyb. Wychodzą jedno po drugim, jak niekończące się mrowie na wycieczce po łup padłej larwy muchówki. Wrzaski, potem kwilenie i sfrustrowane matki. Dzieciaki toczą się z kapiącymi lodami w rękach, oblatują je muchy. Drą się jakby ktoś obdzierał je ze skóry. Matki z zapasami na biodrach i wokół pasa odganiają dziadostwo od potomków. Ojcowie patrzą pod nogi, bo na resztę nie mają ani ochoty, ani siły. Dzieciaki ryczą dalej. Każde ma inny powód.

Idę przed siebie wkurzona, bo miało być sielsko, anielsko i cicho. Nie jest. Przede mną jakaś przedstawicielka rodzaju żeńskiego w krótkich spodenkach. Z łydek wypadają jej czarne włosy, aż kręci mnie w nosie. Pomyślałam : Ta to ma tylko lustro z widokiem na twarz. Ciągnie za rękę wściekłego bachora, który krzyczy coś o nadmuchiwanym krokodylu. Jak dobrze, że mnie wystarcza tylko jedna, mała, niepozorna książka.

Od plaży dzieli mnie jakieś pięć minut. Wylewa się na mnie następna fala ze strony przeciwnej, osobnicy ze swoimi małymi kopiami, które wyją jak syreny przeciwlotnicze, bo są głodne…
Jezu! Jak oni mogą nazywać to urlopem? Od czego?

Piasek jest za gorący, ale zniosę, byle jak najdalej od tych człekokształtnych plażowych dandysów.

Ożeż, a ta co? Zapomniała, że nosi się normalne bikini, a nie cała dupa na wierzchu? Aż wzięło mnie obrzydzenie, nawet nie chcę się bliżej przyglądać! Ma jakieś dwadzieścia lat, chuda tyczka. I pewnie 75 B. Chamstwo w biały dzień. A ten jej gach? Skąd go wytrzasnęła? Wygląda jak z komiksu o Tytusie! Nie! No, ku..., nie wytrzymam.

Nie da się czytać w takich warunkach!


(życzę uśmiechu na twarzy)