Proza

– Tak. Masz pewnie i niezłą intuicję, więc nadal będziesz żył w kilku wymiarach.

– Może i tak, ale ja nie chcę tego widzieć. Chcę być normalny. Jeszcze rozumiem, że w ten sposób widziałaby jakaś stara kobieta, wróżka – ezoteryczka… Wiesz, dlaczego nie widzę twojej otoczki światła? – Miłosz spojrzał na Jerzego.

– Przecież wiesz. Zbieram już energię do wewnątrz. Mój czas dobiega końca. Musimy się już pożegnać, żona czeka. A ty, chłopcze, nie zwlekaj i idź do dobrego neurochirurga. Obstawiam, że dzieje się coś z twoim ciałem migdałowatym…

Jerzy powoli wstał z ławki i rzekł:

– Umów się do lekarza.

– Nie sądzę, byś zbierał energię do wewnątrz. I tak widziałbym słabą otoczkę, co więcej, powiedziałbym ci o tym. Masz jakiś dar, ukrywania pola energetycznego?

– Trzymaj się, młody.

Jerzy pożegnał się i ruszył z opuszczoną głową w stronę domu.

**

Miłosz wszedł do mieszkania. Postawił przy stole w kuchni zakupy, otworzył lodówkę i nalał sobie szklankę piwa. Usiadł. Myśli kotłowały mu się w głowie. Ruszył w stronę salonu. Stało tam biurko z laptopem. Zainteresowany słowami staruszka zaczął szukać informacji o ciele migdałowatym, wszystko wskazywało na to, że rozmówca ma rację. Czyli dwa małe migdałki w głowie są nośnikiem uczuć i emocji…

Włączył telewizor, co rzadko mu się zdarzało. Wybrał pierwszy z brzegu kanał informacyjny. I zdębiał.

„Wczoraj wieczorem zmarł wybitny neurochirurg Adam Wilczyński… Dożył osiemdziesięciu ośmiu lat… Wspaniała kariera…”

– Kurwa! Dzisiaj go widziałem! Przecież widziałem…

“Warto wspomnieć, że profesor Adam Wilczyński miał bliźniaczego brata, Jerzego, który dzisiaj po południu również zmarł po powrocie do domu ze spotkania z młodym człowiekiem… Żona Jerzego prosi o kontakt…”

Wyłączył telewizor. Wybiegł przed blok. – Nie widzę! Nie widzę! Zatem Jerzy zdjął klątwę, ale w jaki sposób? Kiedy? Ale… Nieee!!! Słyszę jakieś głosy w głowie…

– Cześć, Miłoszu, to ja, Jerzy… – Słyszysz mnie?

– Co ty mi zrobiłeś!? – pomyślał.

– Cóż, muszę mieć kontakt z żoną, ty nie będziesz widział aur, ja będę mógł przekazać wiadomości mojej kobiecie …

– Zapomnij! Już ja cię załatwię – powiedział do Jerzego w myślach.

Wyjął z szuflady spore słuchawki, nałożył i włączył Metallicę. Jerzy próbował przemycić jakieś słowa, ale Miłosz podkręcił głos do maksimum. Leżał, zawiedziony postępowaniem starszego pana. Muzyka wibrowała mu w głowie, zagłuszając myśli intruza. Po dwóch godzinach przyciszył metal.

– Zlituj się już – poprosił Jerzy.

– Radzę ci, zabieraj się do kogoś innego. Żadne ze mnie medium. A poza tym, chyba zapomniałeś o jednym, ty teraz wiesz wszystko o mnie, a ja o tobie. Ciekawe, czy twojej żonie spodoba się opowiadanie o Maryli… Jak myślisz? – zaszantażował go Miłosz.

– Tylko nie to. Nie możesz…

– Owszem, mogę.

– Pójdźmy na układ. Odwiedzisz ją, powiesz to, co ci podyktuję, ty wrócisz do siebie, a ja przeniosę się w niebyt… – zaproponował Jerzy.

– Sęk w tym, że ci nie wierzę. Raz mnie oszukałeś, to i drugi oszukasz. – Pomyślał młodzieniec.

– Nie przewidziałem, że i ty będziesz mógł grzebać w mojej pamięci.

Przez kolejną godzinę przesyłali sobie informacje telepatycznie. W końcu udało się wypracować kompromis. Miłosz nic nie wspomni o zdradach Jerzego, ani o tym, że ten właśnie siedzi w czyśćcu, również za niecny plan co do niego. Jerzy zaś, po rozmowie z żoną, raz na zawsze opuści umysł Miłosza. A do momentu spotkania obaj będą milczeć.

Miłosz poczuł ogromną ulgę. Po pierwsze nie będzie już widział otoczek, po drugie, kiedy pożegna się ostatecznie z Jerzym, zacznie nowe życie.

Całkiem normalne, takie, o jakim zawsze marzył… Pierwsze, co przyszło mu na myśl, to to, że odszuka Martynę…

**

rozpływają się w powietrzu
i znikają

w nieodkrytych prawach fizyki

zostawiając
trójwymiarowy cień

istot z czwartego wymiaru


Autor: amarok tytuł: “dzieci indygo”