Latest items:
Mirosław Witold Butrym, 17 march 2011
Zbożna interpretacja.
Zaślepiona żądzą, zdrada, lgnie w ramiona,
na nogach kopytnych jak służka Nerona,
wiem już czego pragną, mają dróg urodzaj,
na których się wypasł, grzeszny ludzki rodzaj.
Absolutnie będzie, respektować zawsze,
złe wybory straszne, czarny z popielatym,
dziś wolności kwiaty.
Przekorne są myśli, brudne czasami,
pośród mądrości, choć nie są racjami,
koło emocji i w arogancji,
nie lubią ogłady, w nich łyk nonszalancji,
Ze zwykłej maniery lub nieufności,
co z braku wynika wiary lub złości,
potwór w nich gości.
Nieważne jak nazwę, próbuję zrozumieć,
miał chyba każdy, bo myśleć umie,
szlachetne chęci lub upór osła,
idea była, jest, będzie zbożna,
a od nas przecież wszystko zależy,
każdy obiera cel który mierzy.
Więc co robimy do nas należy,
uczynek czasem z kózką się zderzy,
nie zawsze człowiek myśli co robi,
z dni robi wiele starannych kopii,
i nie są zawsze dobrej jakości,
choć wszystko w nich jest w dużej ilości.
Mirosław Witold Butrym, 17 march 2011
Poezja
Wspaniałością słowa, czar poezji powab,
czasem radosna w rozumie ożywa,
który kocha piękno, wielki talent skrywa,
bywa też ze smutku, patosem okryta,
stworzona przez pamięć, rozum czernią wita.
Paletą barw życia, mnogość sytuacji,
oryginalność sztuki to sedno kreacji.
Utwór ktoś zabawny niekiedy napisze,
finezję pokaże, swej twórczości niszę.
Pisanie powinno dostarczać radości,
wiedzieć to powinien, ten kto sztuką żyje.
Natchnienie jak gejzer ludzkiej duchowości,
poezja jak potok bystrości ma siłę.
Mirosław Witold Butrym, 17 march 2011
Zwierzaczki cwaniaczki
Afrykańskie popołudnie, ziemię skwar okrutny spieka,
przez sawannę idzie stado, dumnym krokiem lecz narzeka,
jakie słoni życie ciężkie i jak wolno czas ucieka,
a pragnienie gardła suszy, sęp opodal znakiem nieba.
W pewnej chwili słoń na przedzie, miał już dosyć paplaniny,
więc przemówił gniewnym głosem, słów mi szkoda moi mili,
jest wodopój niedaleko, po cóż guzdrać się marudzić,
nie jest źle być mogło gorzej, lepiej chodźmy się ostudzić,
po co czas bezcenny tracić, hieny głodne są w pobliżu,
trzeba sobie jakoś radzić, miejcie bracia trochę wstydu.
Nagłe wybiegła roześmiana, hiena zza drzewa pręgowana,
i krocząc tuż obok zaczęła rozprawiać, dobra ze słoni byłaby
strawa,
kawałek wystarczył by nogi, pół ucha, nawet zwyczajna kość
byle krucha,
i choć wiele mi nie trzeba, manna dziś nie spadnie z nieba,
a, że dbam o swój żołądek, i nie poszczę nawet w piątek,
zjadła bym słoniny kawał, gdyby tylko słoń miał zawał,
padł od słońca, siłę stracił, wielce by mnie tym uraczył.
A słonica łypie okiem, myśli obok zadziwiona,
chyba problem mam ze wzrokiem, czy ta hiena jest szalona?
i zadrwiła z niej z pogardą, może jeszcze słoń z musztardą,
zgniotła bym cię jak robaka, wtedy najadł by się szakal,
chyba dziś za mało piłaś, i się trochę odwodniłaś,
czy się dobrze dzisiaj czujesz?, chyba główka ci szwankuje,
ciągle bredzisz coś w amoku, czy nie jesteś w jakimś szoku?.
Nie odparła mówiąc hardo, nie rób takiej dziwnej miny,
czuła bym się znacznie lepiej, robiąc słonia oględziny,
co zaś smaków mych dotyczy, świeżość mięsa też się liczy
i z musztardą być nie musi, mogła byś się czymś udusić,
mięso w sosie własnym wolę, na posiłek nie biadolę,
i z reguły jem ze smakiem, czasem chodzę za biedakiem,
co zazwyczaj ciężko dycha, zwierząt śmierć mi sprzyja licha.
Nagle sęp przyleciał śmiało, czyżby coś tu dziać się miało,
czemu hieno ząbki szczerzysz, jakbyś deser zobaczyła,
w szczęście swoje widać wierzysz, nie bądź znowu taka miła,
też skromnością swą nie grzeszę, mam przyjaciół swoich
rzeszę,
poradzimy sobie wszędzie, pokarm zawsze sęp zdobędzie,
z góry wiele dostrzegamy i najwięcej pożeramy.
Nie istotna jest potęga, dla mnie lew to kawał mięcha,
zjadłem nawet raz geparda widać było mi pisane,
piękne zwierze cętkowane, jadłem z bardzo wielkim żalem.
Nic nie umknie mej uwadze, nie straciłem nic na wadze,
dobrze jestem odżywiony, ale znowu krwi spragniony.
Mógłby ktoś tu dzisiaj skonać, wspomóc trochę głodomora,
słoń czy hiena bez różnicy i się z nimi chce chandryczyć.
Znieść już nie mógł tej dyskusji, jak balonik słonik krągły,
z nerwów doszedł do konkluzji, że nie może sęp być mądry
i powiada sfrustrowany, żywot hieny jest mi znany,
nieustannie żyje w smrodzie, myśli tylko o swym głodzie,
je padlinę bez umiaru, nie mam słuchać jej zamiaru.
Sęp z kolei wszystkich razi swą brzydotą móżdżek ptasi,
i w makówce łysej główce, ciągle myśli o karkówce,
chudą szyjkę ma jak patyk, w każdym ścierwie liczy gnaty.
Nie chciał tego sęp już słuchać i powiada do malucha,
nie wiesz więcej niż słonica, szmat przed tobą długi życia,
ja po prostu przetrwać muszę, przezwyciężyć głód i suszę,
a, że bywa los brutalny, dla niektórych wręcz fatalny,
na tym musi ktoś korzystać, jest to sprawa oczywista,
a okazji nie przepuszczę, ciała swego nie odtłuszczę,
gdyż energii mi potrzeba, moim życiem cudza bieda.
Pożywienia nie marnuję i zazwyczaj nie próżnuję,
tam więc jestem, gdzie być muszę, czasem kogoś tym rozjuszę,
bo za sępem nie przepada, żaden słaby członek stada.
Wtem przerwała hiena
cwana przemówienie i dodała,
jeszcze ptaszku jestem młoda, i choć czasem niewygoda,
przeciwnością życia sprostam, nie znam strachu tak wyrosłam,
i dlatego słabeuszu pozbawiony animuszu,
nędzne twoje są złudzenia, niema przymnie śmierci cienia.
Wiele w sobie mam wigoru, nie brakuje mi splendoru,
nie mów zatem bzdur okrutnych, bo się robisz nader nudny.
Jestem szybka i drapieżna od nikogo niezależna,
działam solo albo w grupie, nie myśl o mnie jak o trupie,
sam wyglądasz na starucha, brzydki jesteś jak ropucha,
pewnie sam niebawem padniesz, i się w paszczy czyjejś
znajdziesz.
Wy zaś słonie pełne buty, wolał bym mieć brzuch rozpruty,
niż nadzwyczaj być naiwnym jak mamuty prymitywnym,
każdy z was to zwykła trąba, każdy wolno ciężko stąpa,
wyglądacie na zmęczonych, lub leniwych jak kto woli
i grubiaństwem przemawiacie, chyba łby zakute macie,
wy nie wiecie czym ogłada, zamiast mowy marmolada,
taka prawda, schemat znany, słoni w składzie porcelany.
Wasze ciosy mi nie szkodzą, kłusownicy w prawo godzą,
uwielbiają polowanie, są łajdaki z nich i dranie.
Zawsze w cenie kość słoniowa, niema bardzo gdzie się
schować,
wielkie ssaki wy biedaki, nie jest mi was szkoda.
Byli ostatnio patrzyłam z daleka, ubili trzy słonie, nie
wzięli ni deka
i szczerze mówiąc zostało w całości, mięso przepyszne, bo
wzięli kości,
zyskali za nie spory kapitał, mogli by znowu gdzieś tutaj
zawitać.
Na skutek obrazy wizerunku stada,
broniąc wszystkich słoni słonica powiada,
już mam dosyć konwersacji, nie masz hieno wcale racji,
nikt z nas nie jest tu zmęczony, mamy siły całe tony,
grube nogi, umięśnione i idziemy w dobrą stronę,
jeszcze chwila a dojdziemy, i się wody napijemy,
relaks tam będziemy mieli, bo się w wodzie wykąpiemy,
wtedy problem nasz przeminie, i zapomnę o twej kpinie,
nie jesteśmy ślamazarne, wolę myśleć racjonalne,
ciała swoje oszczędzamy, wtedy mniej się wypacamy.
Widząc zachwyt zawiedziona i nadziei pozbawiona,
nagle hiena zrozumiała, iż się tylko ośmieszała,
do słonicy zatem rzekła, głodna bardzo i przebiegła,
nudna z ciebie jest słonica, i mizerny masz styl bycia,
chyba nie mam co tu szukać, przestań do mnie w końcu dukać,
w inny rejon pójdę zaraz, bo tu widzę bieda stara,
sęp zaś dodał nerwów szkoda, życie przecież jak przygoda,
jeszcze dziś się wiele zdarzy, słonko przecież pięknie
praży,
łowców dużo, gardeł wiele, z nieba dojrzę jakieś cele,
może lwy coś upolują, one co dzień gdzieś ucztują,
czasem resztki zostawiają, gdy już brzuchy pełne mają.
Tak zakończył dyskurs ptaszek, gdyż już dosyć miał igraszek,
poczym w górę poszybował i się w błękit prawie schował,
słonie natomiast swoim zwyczajem,
jak władcy Afryki, szły dumnie dalej,
przez trawy wysokie, pośród natury,
dzikiej i strasznej jak bestii pazury.
CDN.
Mirosław Witold Butrym, 15 march 2011
Zemsta
Pełnią jest gniewu, żądzą krwi przelewu
i znakiem przekleństwa,
skrytobójczym darem nędzy, zemsta.
Te drogi zmierzają na przełaj,
które śmierć przemierza, ceniąc ludzkie nogi,
lekką ręką heblując symbole pokusy,
by decyzje wypełniać prochem kości suchych,
żeby w bramach wyjścia z życia, ciemność zdzierając szaty,
kazała zostać ofiarą, natury spisanej na straty
i słabość wnętrza, martwotę, dla upodleń cierpieć,
przez nienawiść z zazdrości w oczach zgrozą płonąć,
by sztylety czarnych ogni, rozpalały zmysłów groby
i dymiły biedą w przestrzeń, dusząc czas jałowy.
Mirosław Witold Butrym, 15 march 2011
Rzeczywistość, to nie zwykła kreacja; lubi prawdziwość jestestwa.
Równowaga to system; współistnienie Pokoju,
Prawdy przetrwanie; w przekonaniach pleniących potrzebę;
Narodowej pamięci; stare drogi nazywając historią.
Iluzoryczna przeszłość nie istnieje, nie ma prawa brzmieć w słowach;
podrzędnym znaczeniem zakłamanej powagi;
okrywającej się rządzą fanatyzmu; dobrze widzianego w eskalacji;
ustalonej profanacji; dla symboli suwerennej wielkości;
niewymiernej jak bezcenna natura, czysto-nieskalana;
walczącego rozsądku; jak Prawda o Ojczyźnie;
zalanej czerwienią, która wsiąkła pod bielą;
zwycięskiego przeznaczenia, na której przysiadła;
rozpostarta Idea.
Mirosław Witold Butrym, 14 march 2011
Ciało Ducha Świętego
Przyszedł Bóg i Stał się Ciałem Bożym;
Ojca Syna dla Ducha Świętego,
Zrodzony z Boga i Światłości Ciała;
Maryi; Ducha Świętego.
Życie Wolności wydało Owoc;
Czystości szatą Serce okryte.
Na Krzyżu męki; Boskiego Zwycięstwa;
Znak Chwały i Męstwa.
Mirosław Witold Butrym, 13 march 2011
Natura zniszczenia
Pozory świata, lśnią losu cieniem,
czernią błękit poblakły,
świst niezgody, niszczy zarys prawości,
konflikt zbrojny, to dziwactwo słabości.
Mirosław Witold Butrym, 13 march 2011
Słabość wybitna
Słabość twoich słów, to młodość umarła,
wymowność sprawiedliwa jak sen subiektywny,
pisany zmysłami taniej etykiety; gdzie, kto, kiedy, po co;
tym grobu nie ozłocą,
siwe włosy pieszczą lustro, śmierci głową staro-smutną.
To nie cud, ani morskie fale,
to rzeczywistość świata broczy kłamstwem stale,
idzie twoim śladem; swoją starą drogą;
stan i utarg myśli, zgoda samobójstwa.
Pragniesz być portretem życia wiary godnym,
słowa Lotem ogłady swobodnym,
kwiecistą purpurą bez motywu zdrady,
a trzymasz w ręku tylko czas widma koślawy,
bicie bladego serca niezgodności,
z tym co jest w wieczności i nie z mocy kości.
Czas biegnie w przód przeświadczeń o słuszności sławy,
prawości nieskalanej z szali Boskiej nadwagi,
rozlicz mnie i powiedz szach; obmyj siebie z szarych dat,
czuj, że jesteś już stworzona; zmartwychwstała, a zło kona.
tylko czemu cień twój dobra w tył zaczyna kroczyć żywiej,
pragnąc głosu oskarżenia, byś je miała i skonała?.
- W tym zabawa przecież cała, masz co wyszło z twego ciała
i nie tłumacz się z czystości; gron w twych żyłach nieba krwistych,
chcesz mnie karmić bielą chleba; żartów suchych jak pień drzewa,
córo nocy, czarny kwiecie idź do diabła obcy świecie.
Mirosław Witold Butrym, 13 march 2011
Natura spragniona
Wolność rozsądna
istoty w zwyczaju,
co spada pod nogi,
jak beret wprost z raju;
cenić darowane
i czynić staranie,
by nie zniszczyć szczęścia,
pozornym kochaniem,
i nie mówić mało,
lazur okrył stałość,
by uciekać z oczu
w niebo rozproszenia,
tam gdzie cuda przemian,
bo wraca deszczowo,
świętością niedzielną,
czasem w smutek,
w ciemność,
bym nie był spragnionym
dziełem, lecz prawdziwym,
nie zaprzeczał szczęściu
w kłamstwie ledwo żywy,
i lotos pokusy
spalił pieśnią wzruszeń,
jak anioł płaczący,
z miłości uczuciem.
Mirosław Witold Butrym, 12 march 2011
Naga mądrość
Święty rozum, ucieka od śmierci,
w nagiej mądrości, byłby pragnieniem
wstydu.
Mirosław Witold Butrym, 11 march 2011
Kultura jest dobra „człowieku”.
Pisz i umieraj, nieodpartą pokusą zniewolenia,
powiedz jestem, tylko wskrześ później siebie
i nie kradnij mi czasu, stylowy tak jak lubię;
jak malarz niefrasobliwy, postawiłeś klepsydrę pod obraz.
Popatrz, zaraz spłonie ta chwila pozornego zwycięstwa,
jesteś historią wczorajszego dnia, projektem zmierzchu,
piszesz przeszłość teraźniejszej chwili,
widzę ją później; kolejne trupy słowa,
maszerują w defiladzie fanatyzmu,
później składają wieniec, szczerym myślom.
A ja lubię pisać rozprawki, również o nędzy królowań;
dla gruzów twierdz przecenionych; wieża na polu zaraz runie,
ktoś ją licho postawił, bo zapomniał o solidności; myśląc o ochronie wsi,
ale jeszcze będzie sposobność, w sensie figury upadłej
jest wpisane powstanie, nowych dzieci-potworów,
tych co powstaną na pewno z rozwydrzenia i brudu,
podobnych malunkom niesławnym; zwierzęcia wrażliwego jak puma,
ale bardziej wściekłego.
Mirosław Witold Butrym, 11 march 2011
Zło zabija zmysłowo
Chciwość ma rozum zazdrosny,
błądzący słowami w językach czerwieni,
dla bogactwa prawdziwego ich istnienie,
jest szkieletem ze śmierci,
który spala się życiem.
Podłością walczył podstępnie,
niejeden mocą zwodzenia i siłą,
by odczuwać korzyści pozorne,
by się łudzić, że jest się zwycięzcą.
Wolna interpretacja zmysłów,
lubi błędy określeń;
trzeba uważać na słów cudzych chłód,
dobrych jak nurt niebezpieczny pogardy.
W cieniu pospolitej wrogości
przestrzeń pożera formy destrukcji,
ich wizerunek niczego więcej nie powie,
poza świadomym wyrazem określonej prawdy.
Myśli znowu kwitną odkryciem;
rzeczywistości ewolucją potrzebną;
nauką nową z prawdy zrodzonej,
dobrem doświadczeń by dostrzegać jutro.
Mirosław Witold Butrym, 10 march 2011
Nadzieja w sensie rozumu
To morze, które życie woła,
liryką, sercem wzburzonym,
sens rozumu w nadziei zatapia,
i chce czasu płodnego,
nie pustyni, burzą piaskową wichrzonej,
w pragnieniach gasnących.
Nie zbuduję zwycięstwa,
z zapomnianych nicości,
śladów wielkiego odrodzenia,
ani wątłych przekonań,
skupionych pragnieniem skreślonym,
które prawie istnieje,
niby szukając samotności.
Kto usłyszy powstań, ten powstanie,
cisza mówi wspomnieniem,
wskrzesza prawdę;
nieśmiertelnej przeszłości,
więc się uczę pamiętać,
żeby wyrażać słowem postać;
wracającej tęsknoty.
Nadzieja szybuje przed wizją;
żywym czasem przestrzeni.
Sensem jest umysł prawdziwy,
a ja; dostrzegam nowy świt
dla mądrości, która rozbłysła po nocy
zaślepienia.
Mirosław Witold Butrym, 9 march 2011
Pragnienie
Pragnienie jakby skrzypkiem grającym w tęsknocie,
biedakiem pokornym marzącym o złocie,
uporu pstrągiem pod prąd przeciwności,
płynącym w imię wolności.
Chęcią zdobycia z raf uczuć korala,
ich piękno jak fala, znosząca niby tratwę miłości
przypadkiem na brzeg namiętności.
Gepardem rozumu biegnącym myślami,
w oczach jest głodem, w dłoniach zaś sztuką;
płynącą wodami rozkosznej fantazji,
niby szkuner doznań, kocha rejs przyjaźni.
Mirosław Witold Butrym, 9 march 2011
Świadomość pozorna
To dowody błahe,
świadomość pozorna,
głębi nie poznanej,
nieistnienie w pełni,
refleks dni upadłych,
obraz oczu martwych,
tylko grat widzących,
co kamieniem leży.
W blasku, śnie pustynnym,
gdzie łza niknie chwilą,
piękna straconego,
gdzie koniec dorodny,
wionie trzy nieznane,
dla życia nadobne,
jedną z nich ułuda,
jak owoc spalony.
Mirosław Witold Butrym, 8 march 2011
Pośród planów
Los jest czasem w opozycji,
pośród planów i ambicji.
Aspiracja jest chwalona,
sedna sięgnie gdy krzewiona.
Raz pod wozem, raz na wozie;
normy życia każdy godzien.
Na cóż gniew jest i frustracja,
to porażki bytu racja.
Dzieło marzeń priorytetem,
optymizmu pragnie nuty
i zazwyczaj jest obrazem,
wielu sławnych świata ludzi.
Mirosław Witold Butrym, 8 march 2011
Duch tańczących marzeń
Rześkiej słodyczy powiewu miłości,
ciał zespolenia cudami jedności;
piękna rozkwitu blasku bliskości,
głębi zachwytu czułości,
pieszczot dotyku delikatnej mocy,
który odnajdzie w zbudzonej rozkoszy,
pieśń splecionych dusz w tańcu życia,
ciał pocałunków ust ciepłych odkrycia.
Dosięgam dłonią marzeń,
zmysłów lekkich przestrzeni
i dostrzegam kształty;
gładki sens słów w bieli.
Mirosław Witold Butrym, 8 march 2011
Opal mroku
Matryca sensów tworzy rytm,
priorytet umarł wraz ze snem,
asymetryczne tempo nie żart,
dusza nie płacze, gdy nie widzi jej czart.
Lasy wyrosłe na ludzkiej krwi,
szumią o piekłach skalanych głów,
otchłani wyciu, mroku czarnych słów.
Żałosny protest nie zmieni nazw,
świat pełen liczb widzi zmierzch i czar,
brodzi niby dziecko w nędzy jak w kałuży,
w pustce biegły system,
i jak statek mroku w oceanie złudzeń,
włócznią ignorancji przebija tradycję,
dobry zwyczaj ginie, gdy bluźnierstwo kwitnie,
umysł zaś biedacki, posiąść pragnie skarb,
często liczy brudy, nic niewartych lat.
Mirosław Witold Butrym, 7 march 2011
Demagogia
Hasła powszechnie chwytliwe;
cieniem czasu nieistotnym,
pozornej prawdy podstępem.
Mirosław Witold Butrym, 7 march 2011
Niebezpieczna wolność
Wolna od Boga wola,
od ciała prawa i wiary,
w pokusie śmierci jest cała;
by proch pragnął tylko wolności.
Mirosław Witold Butrym, 6 march 2011
Upór
Nie ma zwycięstw bez walki,
pragnienie jest cząstką mądrości,
którego siłą jest upór.
Mirosław Witold Butrym, 5 march 2011
Sprawiedliwość dobra
Posługa Prawdzie sercem ogłady,
przemawiającym rozwija świadomość
z małych okruchów pozbieranych wolą;
świętą wolnością przyodzianą życiem.
Zachwyca sens co nie spłyca szczęścia,
poszerzanego rozwojem rozumu;
czas szczerej prawdy czytelnej w światłości,
nie skryje dobra w tajemnicy ciszy.
Mirosław Witold Butrym, 4 march 2011
Rasizm
Rasizm przywdział białe,
szaty myśli, stałe,
śmiesznie mało, całość,
rasa bożków, ciało.
Wyróżniają braci,
słów nicością natur,
kolor lustrem katów,
nędzy żart satyra,
czarcia pantomima.
Zniszczenie dla pustek
cieni-ruin, domów
zmiennością wydarzeń,
walką czarną z czarnym.
Zasady umarły,
kłamać prawdzie żywej;
dla zaprzeczeń nowych,
pozornych postaci,
kiedy mówią człowiek.
Mirosław Witold Butrym, 3 march 2011
Leśne rozmowy
Na polance liski stały i się strasznie przechwalały, mówi
siwy do rudego, jestem cwany mój kolego, żaden chart mnie nie dogoni, nie ma na
mnie celnej broni, na śniadanie jem zająca, a na obiad mam zaskrońca. Na to
rudy odpowiada, ja bym nie zjadł w życiu gada i wysilać się nie muszę, bo w
kurnikach ptaki duszę, czasu swego nie marnuję, wolny czas wykorzystuję, kiedy
trzeba to poluję, a najczęściej bumeluję. Zwyczajowo jestem wściekły, bardzo
cwany i przebiegły, ja nie boję się nikogo, mogę zagryźć byle kogo, udowodnić
ci to mogę, wzbudzam w każdym wielką trwogę. Nagle puchacz sfrunął z drzewa, z dwóch samochwał się naśmiewa; już nie mówcie więcej bzdur, bo ustrzelą was dla skór, kłusownika dziś widziałem, z
bardzo dobrym arsenałem, wnyki dzisiaj pozastawiał, bądźcie czujni to nie
kawał. Jestem w lepszej sytuacji, nie podlegam takiej akcji, nikt na sowy nie
poluje, a po za tym się pilnuję, jestem w górze królem nieba i chroniony tak
jak trzeba. Nagle mówić zaprzestali i w bezruchu chwilę stali, bo w zaroślach
coś dojrzeli, któż w nich siedział, nie wiedzieli. Siwy szepcze, widzę dzika,
chyba zaraz będę zmykał, dzik ma bardzo ostre szable, walczy bardziej niż
zajadle, lepiej w drogę mu nie wchodzić, bo on może nam zaszkodzić. Puchacz
orzekł, prawdę mówisz, życie swoje bardzo lubisz, bo rozsądne z ciebie zwierzę,
myślisz, mówisz dosyć szczerze, po czym w górę poszybował i na drzewie
wylądował. Na to rudy do siwego, nic się nie bój mój kolego, dzik jest tylko
zwykłą świnią, będzie dobrą wieprzowiną. Wyszedł dumnie dzik z za krzaka,
kwiknął głośno, co za draka, ktoś tu plecie straszne bzdury, już mądrzejsze są
jaszczury, nikt nie szuka ze mną zwady i ucieka dla zasady, lis to dla mnie nie
zawodnik, tylko lasu tego szkodnik, lepiej szybko uciekajcie i kłopotów nie szukajcie.
W ten czas rudy odpyskuje, zaraz wieprzu cię zaszczuję, pogryźć świnię to
zabawa, bardzo dobra dla mnie sprawa, jesteś duży i masywny, ale głupi i
naiwny, kiedy myślisz, że daruję, mięsa twego zasmakuję, niezły ze mnie
rozrabiaka, możesz straszyć dziś głuptaka. Dzik do bitwy się szykuje i z pogardą
dogaduje, siłę w sobie wielką czuję, zaraz na was zaszarżuję, i zatłukę was
padalce, polegniecie dzisiaj w walce. Nagle siwy tym przejęty, mówi szybko jak
najęty, ja nie będę walczył z dzikiem, jestem mądrym przeciwnikiem, mierzyć
siły na zamiary, jest zwyczajem dosyć starym i nie lubię się stresować, lepiej
chodźmy zapolować. Nagle pojął lisek hardy, że to nie są zwykłe żarty i
powiada, przyjacielu, mądry jesteś jak niewielu, cenne twoje są porady, więc posłucham
twojej rady. Będę panem sytuacji i uniknę konfrontacji, masz swój łeb nie od
parady, nie ma po co szukać zwady, lepiej zwalczać swoje wady, dzik to żywiec
tej dekady i mu chyba nie dam rady. Dzik zaś słucha, kontempluje, myśli sobie,
respekt czuje, nauczyłem go rozsądku, mój potencjał jest w porządku, jestem
mocny, zawsze twardy, w swych dążeniach zaś uparty, nikt mnie jeszcze nie
zastraszył i się w chaszczach znowu zaszył. Liski tym się ucieszyły, potem
szybko odwróciły i na łowy wyruszyły, bowiem strasznie głodne były. Wniosek z
tego doskonały, pomyśl czasem, bądź dojrzały, działaj zawsze konsekwentnie,
przy czym bardzo umiejętnie.
Mirosław Witold Butrym, 2 march 2011
Niebo smuci się burzą
Jak wichry zagniewane;
często dmące w chmury,
przywiewamy szarość,
czasem chwil ponurych.
I grzmiąc piorunami w języku;
słów niezgody burzowej,
walczymy naturą nie czułą;
dziką szorstkością mowy,
kiedy w dobrym duchu
pragnienie wzrasta;
jak krzew świętości do góry,
na którym kwiaty
nie chcą ciemności, lecz światła,
więc płaczą jak niebo przez chmury,
gdy o Nim zapominamy.
Mirosław Witold Butrym, 27 february 2011
Dzieci geniuszu
Geniuszu są dzieci, to im słońce świeci,
zabłysły jak gwiazdy na niebie,
wciąż tworzą teorie i nową historię
potomnym by żyć mogli lepiej.
Bariery przekroczą i tym w przyszłość wkroczą,
bo chlubą i solą są ziemi,
przez wieki żyć będą, gdy sławę zdobędą,
bo wryją się w naszej pamięci.
Ich myśl zawsze złota, a w czynach tkwi cnota,
bo umysł nie stawia im granic,
w ich rękach nadzieje i nasze są dzieje,
Idei nie oprą się za nic.
Mirosław Witold Butrym, 27 february 2011
Fałszywa prawda
Kłamstwo, to tylko podstępność
postrzegania prawdy,
próba panowania nad rozsądkiem rozumu,
rzucanie cienia na niejasność,
tworzącego znamię tajemnicy;
upadku istoty otwartej na pogrom,
ofiary pogrążonej w prawach ludzkiej natury;
sile ducha zniszczenia.
Wielka śmierć, szuka wielkich mocarzy,
mierzy postać, by objąć;
chwycić wolą wyboru,
która odrzuca porządek,
więc nie zazna spokoju.
Mirosław Witold Butrym, 25 february 2011
Świnia i pies
Spojrzał pies na świnię, która ziemię orze,
ryjkiem swoim brzydkim uparcie na dworze,
szukając w niej czegoś uwagi godnego,
pomiędzy posiłkiem na ząb wykwintnego,
zaszczekał więc głośno z wielką odrazą;
głodny, bo w trzewiach już mu burczało,
o czym zwykle marzysz co dzień, Świno tłusta;
może, że o świcie czujesz się zbyt pusta,
pragniesz żeby mądrość wlał ci ktoś do głowy,
wraz z cholesterolem przez żołądek zdrowy
i czy dadzą proso plus jakieś ziemniaki,
potrawę potrzebną do budowy masy,
by ciepły posiłek przekąsić ze smakiem,
jak senator z brzuszkiem z klasą i we fraku,
byś mogła się poczuć niby baronową,
co spogląda w chmury uniesioną głową.
Nic by się tobie chyba nie stało, jak byś mniej jadła
i mniej masywne miała ciało,
nie można jeść przecież tyle co krowa,
co mieli ozorem, lecz nie wie czym jest poprawna wymowa,
i musi się udać do logopedy, a jak coś powie to plecie od rzeczy,
i przeczy wciąż prawdzie, bo krzewi poglądy,
że pies uczepiony nawet do budy
jest w stanie czuć się prawdziwie wolny,
znosiła w życiu już większe udręki
niż przymus jedzenia z niemytej ręki;
ludzi pastwienie się ciągłe nad bydłem
jest w jej mniemaniu zła bandytyzmem,
bo gdy na pastwisku jest spragniona,
usycha na słońcu jak morwy korona,
muchy kąsają ją wszędzie natrętnie,
aż myśl w rozumie od nerwów jej blednie,
lecz nie dostrzega ta krowa ślepa, że wiejski mieszaniec,
cierpi zazwyczaj zapchlony cały,
czasem ma brudną i pustą miskę, cuchnącą parszywie
jak by dostawał w niej stale zgniliznę,
choć bardziej śmierdzi na polskiej miedzy,
na której diabeł z miarką zawsze siedzi.
ale wracając do psiego tematu, każdy kundel podwórkowy
uwielbia dostawać kości z obiadu, najlepiej kurze,
albo z królika, bo lubi z nich bardzo szpik dobry wysysać.
zaraza zwykle kocha potwory,
jak od niej zdechniesz,
to tylko dlatego,
że tryb życia co dzień prowadzisz chory,
a cień życia złego
pragnie schematu istnienia nieładu,
by niszczyć harmonię, byś mogła spisać siebie
na straty.
Tylko byś w błocie się ciągle tarzała
i pysk w łajno własne śmierdzące wpychała,
rodzice wychować cię pewnie nie chcieli,
bo również w swym smrodzie zapewne siedzieli,
poza tym cuchniesz lenistwem cała,
kwiczysz nieznośnie i hałasujesz
jak byś szacunku do innych nie miała.
Może już nie jedz więcej jedzenia
zaraz pod płotem zabraknie ci cienia,
dostaniesz udaru tam albo zawału,
serce nie znosi przekąsek nadmiaru
i zdechniesz tam marnie, jak stara kwoka,
co kiedyś gdakała na naszych płotach,
i chociaż jajka rzadko znosiła,
to była chociaż zabawna jak żyła;
wpadała w amok czasem niezwykły,
twierdziła, że orle ma zwykle pomysły,
i kiedyś jak Bielik się wzniesie do nieba,
bo jej ambicji uniesień potrzeba,
poza tym inne kury nie wiedzą,
że tylko dziobią ziarno i ślepną,
nie mają pojęcia co sensem jest życia,
bo brak im na co dzień twórczego odkrycia
więc niech cicho siedzą i dzioby umyją,
bo tylko kłótniami drobnymi się żywią,
a na przystawkę pszenicznym ziarnem,
które pazerność w nich trawi koszmarnie,
mogły by przestać się kłócić o grzędy,
bo polityczne mają zapędy,
myślą, że dom ich kurnik jest sejmem,
niech zaczną traktować siebie uprzejmiej,
a z ciebie nie długo zrobią schabowe,
albo mielone kotlety niezdrowe,
poza tym biedna twoja wątroba
otłuszcza się chyba byś mogła chorować,
więc po co z obżarstwem chcesz się afiszować,
nie spalasz przecież żadnych kalorii,
nie biegasz po lesie jak dzik, zwierz odporny
który na swoim terenie jest wolny.
Tylko nie zachwalaj zaraz dobrobytu;
gospodarki dobrej pana, pełnego koryta,
zawsze przecież mogą zrobić świniobicie,
dać obuchem w głowę, pchnąć nożem o świcie.
a Świnia, łypie okiem zagniewana i
odpowiada; to chyba mania
szczekać jak kundel, wyliczać dania
komuś i kęsy bez wychowania,
przecież mam dietę i się odchudzam,
tracę na masie, już jestem chudsza,
jem nieustannie ale z umiarem,
posiłki małe niezbędne stale
i wiem czym jest skromność, bo pościć umiem,
przecież nic nie mam wspólnego ze szczurem,
i chociaż ktoś powie, że brak mi kultury,
to nie wie, że pięknem się czuję natury,
poza tym charcie ćwiczysz bez przerwy,
a ja nie mam takiej kondycji i chęci,
by ciągle biegać i wszędzie węszyć,
narzucać się stale i robić kabaret,
kłótniami zadręczać zwierzęta wytrwale.
Pies słysząc te słowa, uszy nastroszył,
i rzekł; ta przemowa jest dość szablonowa,
wszystkie żarłoki mówią podobnie,
bo lubią życie prowadzić wygodne,
żadne grubasy nie lubią się męczyć,
na wiatr rzucają słowa bez przerwy,
że ciągle muszą pracować dla zdrowia,
w tym świecie wyrzeczeń, by w nim funkcjonować,
by życie płynęło jak biel w cudów postać,
nie tworząc zaprzeczeń dla własnego dobra,
ale to tylko świńskie są słowa,
których obżartuch nie będzie szanował,
i będzie pożerał codziennie potrawy,
aż będzie otyły i trochę niemrawy,
jak wielki Wieloryb, lub stary Słoń morski,
co dziwnym jest ssakiem i trochę powolnym.
I będzie jak gryzoń zła Kapibara,
dziw tego świata i losu ofiara,
pękata, podobna do zwykłej baryłki
co lubi pożerać darmowe posiłki,
z chciwości kradnie i szkodzi plantacją,
by stać się w końcu człowieka kolacją.
albo jak zwinny łakomy Pelikan,
który w nadmiarze ryby połyka,
nie rozdrabniając tego co zjada,
aż ma niestrawność i męczy go zgaga.
a ty świnio wracaj natychmiast do chlewu,
bo dajesz mi tylko powody do gniewu,
podwórko zaczyna mi śmierdzieć jak pole,
nawozisz tu ciągle i orzesz z mozołem,
i tak dziczyzną nie będziesz na stole,
przez ciebie tylko głodny się staję,
aż myślę o dobrym wieprzowym rosole,
i resztkach z golonki i dobrych kopytek,
które jak bestia bym pożarł z zachwytem.
Mirosław Witold Butrym, 24 february 2011
Owadzie swary
Mucha :
Zobaczyła karalucha, w domu plujka czarna mucha
i powiada oburzona, szkoda, że cię nie zje wrona,
o mój Boże znowu widzę, karalucha w swym rewirze,
was jest wszędzie zawsze pełno, lepiej zmykaj stąd ofermo,
jesteś plagą tu zarazą i dla oczu mych obrazą.
Karaluch :
A karaluch na te słowa, odpowiada : brudna mowa,
masz bakterie na swych nogach, bardziej czysta jest stonoga,
och jak dużo brudnych garów, dla twych zmysłów siedem darów,
lubisz nawet brud na kupie i utoniesz pewnie w zupie.
Mucha :
Co ja słyszę, niesłychane, właśnie chłopcze dałeś plamę,
brud roznosisz za szafkami, wraz ze swymi bratankami,
ciągle biegasz po mym stole, już nachalne mniej są mole,
sam po rondlach ciągle biegasz, obecnością ludzi nękasz.
Mól :
O wypraszam sobie mucho, mnie nie widać prawie wcale,
mieszkam w szafie gdzie wygoda, jest mi obcy brudny talerz,
przecież trzeba jakoś w życiu, co dzień radę dawać sobie,
wprawdzie lubię jeść bawełnę, lecz miarkuję się jak mogę,
wszak być mógłbym obżartuchem i zatruwać ludziom życie,
bardziej niż to robię zwykle i nie brzęczę im o świcie.
Truteń :
Truteń zaś na szybie siedział i zabrzęczał ironicznie,
mól namolny jest zazwyczaj, w swetrach robi dziury śliczne,
jest szkodnikiem jakich mało i powiedzieć muszę śmiało,
że być dumny nie powinien, ten kto cudzym kosztem żyje.
Mól :
Czemu trutniu głos zabierasz, skoro nektar tylko zżerasz,
nie masz czego szukać w ulu, jesteś śmieszny aż do bólu,
bo nie lubisz żadnej pracy i nic nie masz jak biedacy,
ni statusu, ni szacunku, tyś miernotą wizerunku.
Truteń :
Hola!, Hola!, nie tak szybko, zapędziłeś się w ocenie,
lepiej przestań mnie obrażać, bo w tym domu sami lenie
i nie wliczam tutaj siebie, żyłem pięknie tak jak w niebie,
zanim tutaj przyleciałem, brudów większych nie widziałem,
szklanki brudne, dzbanek kawy, dla robaków pełno strawy,
kto u licha tutaj mieszka, dom flejtuchów, sprawa śmieszna,
pierwszy raz przebywam w chlewie, a na dworze kwiat na
drzewie,
obok kwiatu kwitnie słodko, cudnie w maju, cudnie wiosną.
Latest comments:
16 may 2024
violetta
Może w lipcu będę miała takie wakacje:)
16 may 2024
jeśli tylko
słońce w płynie..
15 may 2024
Weronika
Za jeszcze jeden rejs!
14 may 2024
Mam takie oko :)
14 may 2024
Jaga
Zwierzęta upodobniły się do koloru otoczenia
14 may 2024
To naturalny suchy i pustynny klimat. I tam są
14 may 2024
Klimat taki, że nie był i raczej nie będzie,
12 may 2024
Melancthe
Kajzerki są przereklamowane ;)
11 may 2024
kb
wielki wypas - był albo może będzie. kto wie...
11 may 2024
sama prawda z tym myśleniem i psoceniem ale
11 may 2024
zastanowiło mnie czy owe cenienie kajzerek wynika
11 may 2024
skomponowane kolorystycznie..
18 may 2024
Satish Verma
17 may 2024
wiesiek
17 may 2024
Satish Verma
16 may 2024
Satish Verma
15 may 2024
wiesiek
15 may 2024
Jaga
15 may 2024
Satish Verma
14 may 2024
Satish Verma
13 may 2024
Satish Verma
11 may 2024
Satish Verma