Proza

Zaczyna się pewnego dnia, kiedy to Osoby O Płci Z Zachowanym Parytetem
postanowiły zwiedzić wystawę obrazów nieznanego dotąd nikomu artysty
o pseudonimie artystycznym: Hory Zontdlapi.

Plakat informujący o wystawie serdecznie zapraszał, a jednocześnie
ozdabiał główne wejście do budynku muzeum karmazynowym piratem, który
trzymał w dłoniach kosz z cytrusami. W jego tle, iskrzył się ocean
wszystkimi odcieniami niebieskiego: od tego naj do tego naj.

Na ślepym oku pirata tajemniczo połyskiwała czarna opaska.
Osoby O Płci z Zachowanym Parytetem, zachęcone apetycznym piratem z plakatu
weszły do budynku. Jakież było ich zdziwienie, kiedy zobaczyły na ścianach
żywe obrazy, które migotały plamami jakby się wściekły tak bardzo,
że wydawało się, iż ludzie i zwierzęta z obrazów poruszają się,
schodzą ze ścian, a niektóre z nich nawet przez nie przechodzą.

Na pewno są żywe- pomyślały Osoby- przecież rozmawiają ze sobą.
Niektóre szeptem, inne całkiem na głos. Zachwycone w zdziwieniu przystanęły
żeby po chwili milczenia, zacząć poruszać się wraz z migoczącymi plamami.
Ba, zaczęły również rozmawiać, najpierw szeptem, a momentami całkiem głośno.
Rozmawiały o wszystkim, o plamach, i o niczym. Aż w końcu i one
zaczęły przechodzić przez ściany.

Opowieść mogłaby trwać dłużej, gdyby nie to, że zniecierpliwienie
zmartwionego Kustosza, dla którego rozmowy o wszystkim, o plamach, i o niczym
( mimo, że nie wiadomo na pewno jak wygląda wszystkim i niczym) nie wyrzuciło
przez muzealne okno, dla przykładu i w niebyt, kilku obrazów.

Hory Zontdlapi, być może przwróciłby się w grobie ( bo czasem trzeba odwrócić się
twarzą do muzem ) żeby zobaczyć dlaczego jego dzieła zakłóciły harmonię ciszy
i szlachetny porządek. Tak, być może tak by zrobił, gdyby nie żył.

A ponieważ jego ciało wyraźnie uświadamiało mu porannym zgrzytaniem kości
że wciąż żyje, postanowił dowiedzieć się dlaczego zniecierpliwienie zmartwionego
kustosza zabrania odzywać się obrazom i Osobom O Płci Z Zachowanym Parytetem
podczas zwiedzania wystawy. 
 
Nie zasnę w spokoju, jeśli nie dowiem się- pomyślał Hory Zontdlapi
i wtulił policzek w tetrową pieluszkę.