Poezja

Loteryjna trwa z losem zabawa.
Każdy dzień - niewiadomy jak zdrapka.
Na nic zda się rutyna i wprawa.
Nurt się gubi w zdarzeniach - przypadkach.

Myśli plączą się w labiryntach
nowych prognoz i dziwnych wyników.
Człowiek chciałby zakląć jak Linda -
wyraziście, dosadnie, bez krzyku.

W zawieszeniu na obserwacji
niewiadomą czujesz na gardle,
a podlegasz wciąż transformacji.
Uwięziony łosoś na tarle.

Wciąż się pluskasz w srebrzystych potokach.
Pniesz się w górę przez katarakty,
ale wiesz już co znaczy "po ptokach".
Nie masz szans już na dłuższe kontrakty.

Płytki strumień wciąż węższym się staje.
Skalne brzegi zaciskają  kleszcze,
a ty przesz, rwiesz się i nie ustajesz.
Więcej, wyżej i dalej i jeszcze.

Może to jest fanfaronada,
lub pazerność na życie zbyt chciwa.
Ślepy cel jaki instynkt ci nadał?
Póki płyniesz ta woda jest żywa!

Zmierzaj rybo tam skąd przybyłaś.
W krystaliczne, świetliste ruczaje.
Jeszcze podróż się nie skończyła.
Jeszcze ślad twój na wodzie zostaje.