Proza

Klucz

Z dziedzińca Akademii wyszliśmy na Traugutta. Byłam uszczęśliwiona i jednocześnie zażenowana, bo chłopak miał obszarpany płaszcz i wytarte spodnie. Ale był kimś. Miał talent. Mieszkał na Mokotowie, w budzie, zupełnie sam, w pracowni będącej jednocześnie kuchnią, a więc warunki do uprawiania miłości niemal idealne.
Szliśmy Traugutta i czułam, że coś się dzieje i że będziemy się całować. Bez słów, w spontanicznym odruchu, a jednak, jak gdyby od dawna oczekiwanym, chociaż to wszystko stało się dość nagle. I tak, żeśmy się całowali na tej pustawej ulicy, w samym, jak by nie było, śródmieściu. Był już wieczór, jesienny wieczór, listopadowy chyba.
Decyzja, gdzie iść, zapadła zanim minęliśmy Kredytową jedyna, jaka mogła zapaść, bo przecież nie mieliśmy pieniędzy ani na kino, ani na kawiarnię. Mieszkaliśmy blisko siebie, a więc po prostu szliśmy. Ale decyzja zapadła - on wiedział, a ja przeczuwałam może, jak to powinno się skończyć.
Szliśmy piechotą. Któreś z nas widocznie chciało przedłużyć wędrówkę, bo zamiast wsiąść do tramwaju jadącego na Rakowiecką, przecięliśmy Aleje i dalej szliśmy Marszałkowską. Chciałam to odwlec? (może on?), bo obydwoje byliśmy zaniepokojeni. I podnieceni zapewne, tak jak bywają podnieceni ludzie na peronie. On niczego nie proponował, nie mówił „pójdziemy do mnie”, ale to, jak byliśmy blisko siebie, dotykając się przez nasze grube płaszcze, nie wymagało deklaracji. Ja godziłam się, a on wiedział, że ja się godzę, chociaż mówiłam o rzeczach obojętnych, o tym, co w domu, co z mamą i co na uczelni. On słuchał, owszem, trochę roztargniony. To się musiało stać, ale dlaczego tak nagle? Minęliśmy kościół Zbawiciela, jeszcze plac Unii i zbliżyliśmy się do Rakowieckiej. To tam była ta jego buda, ale daleko, na końcu. Gdybym zdecydowała się iść do domu, poszłabym dalej Puławską.
Skręciliśmy w Rakowiecką.
Spytałam:
- Gdzie my idziemy?
- Do mnie.
Objął mnie. Był stanowczy, a jednocześnie, jak gdyby, wystraszony trochę.
I wtedy, ni stąd, ni zowąd, postanowiłam mu powiedzieć. I powiedziałam, chociaż doprawdy nie wiem, jak się zdobyłam na to, w tych okolicznościach. Ale musiałam go uprzedzić. Powiedziałam mu, że ja nigdy jeszcze i że to pierwszy raz. Zdaje mi się, że był oszołomiony. Mijaliśmy więzienie i wtedy również zaczęłam się trochę bać. Nie tego, co miało się wkrótce stać, ale tego, czy temu sprostam, jak zdołam pokonać wstyd i czy odważę się rozebrać. Ale kiedyś to musiało się przecież stać i dobrze, że stanie się właśnie z nim. Pięknym, a jednocześnie nieatrakcyjnym chyba, w tym poszarpanym płaszczu. Byliśmy już blisko tego baraku-budy i mój niepokój narastał, ale i on chyba bał się. Zbliżając się do drzwi milczeliśmy obydwoje, dziwnie poważni, spięci.
Szukał klucza. Szukał w jednej kieszeni, potem w drugiej, potem coraz bardziej nerwowo, rozpiął płaszcz i szukał w kieszeniach spodni. Klucza nie było. Zostawił go na uczelni.. Byliśmy zawstydzeni. On zawiedziony chyba. Lecz ja raczej poczułam ulgę. Mój śmieszek nie był naturalny, jak gdyby nerwowy trochę, ale ja się śmiałam. Tego się nie spodziewał. To go dotknęło. Teraz, to ja byłam kimś, komu nie zależy. Nie zależy, żeby doświadczyć tego teraz, natychmiast? Może, kiedy indziej?
Przed budą było ciemno, więc nie widzieliśmy naszych twarzy. Pewno żałuje. Co tam. Musi mnie odprowadzić do domu.

Nazajutrz spotkaliśmy się na uczelni, jak dwoje ludzi, którym ktoś pozamieniał role. Byliśmy zakochani w sobie. Ale on był bardziej.