Najnowsze prace:
poezja
Marek Gajowniczek, 11 maja 2023
Stan stabilny - nieoperacyjny
Po Przewodowie Biden udał Greka,
a za Bidenem nasz rząd przeczekał.
.
Na te reakcje najwyższej góry
Rosja zaczęła testować dziury
naszej obrony i jej systemów.
To nie tłumaczy właściwie czemu
widząc, że na nas rakieta leci
nikt w nią wystrzelić nic nie polecił.
Nawet, gdy uznał za prowokację
i był niewielki czas na reakcję
to należało w nią coś wystrzelić,
a nie dbać byśmy nic nie wiedzieli.
.
Brak na to odpowiednich słów.
Błąd może się powtórzyć znów
i nie mamy żadnej pewności,
kto w głos się śmieje, gdy nas złości.
Trzeba na wszystko być gotowym,
gdy zaczyna śmierdzieć od głowy,
a telewizyjne programy
trąbią, że guzika nie damy,
chyba, że pod progiem piątego
artykułu w NATO znanego,
ktoś znowu głowę w piasek schowa,
żeby się nie dać sprowokować.
.
Sojusz daleki - wojna bliska.
Gniew już się gniewem nie odciska,
więc lepiej niż udawać gapę
mieć mocną tarczę niż atrapę!
Prawdziwych wodzów niż zwierzchników.
Dowódców a nie polityków!
Emocjom nie dajmy się ponieść -
to zły czas na czystki w obronie.
Gdy dymisja huczy w agendach,
lepiej jest uczyć się na błędach!
Adam Pietras (Barry Kant), 11 maja 2023
Cytat z klasyka - Tadeusz Różewicz
Tadeusz Różewicz - W środku życia
(...)
to jest woda mówiłem
gładziłem ręką fale
i rozmawiałem z rzeką
wodo mówiłem
dobra wodo
to ja jestem
człowiek mółwił do wody
mówił do księżyca
do kwiatów deszczu
mówił do ziemi
do ptaków
do nieba
milczało niebo
milczała ziemia
jeśli usłyszał głos
który płynął
z ziemi wody i nieba
to był głos drugiego człowieka
Andrzej Talarek, 10 maja 2023
Psalm Dwudziesty Szósty. Ty wiesz Panie, że jestem i znasz moje czyny.
Biblia Tysiąclecia: Wołanie o Bożą sprawiedliwość
Jan Kochanowski: Panie, uczyń sąd o mnie, a tam ujźrzysz moje
Księga Psalmów Dzisiejszych: Ty wiesz Panie, że jestem i znasz moje czyny
Ty wiesz Panie, że jestem i znasz moje czyny.
Ale czy myśli, czynów zaczyny?
Wolną wolę mi dałeś, bym świat swój budował,
za Tobą, w biedzie, życia nie chował.
Stawiałem zawsze dobro przed złem w moim świecie.
Szukałem Ciebie, postępu dziecię.
Nie musisz tego sprawdzać, wszak wiesz o mnie wszystko.
Zawsze do Boga miałem dość blisko.
Modlę się wciąż do Ciebie, a przed ludźmi bronię:
Pan potężny, czuły na ironię.
Dziś Ty mnie Panie obroń w mojej samotności,
od wrogów, którzy są bez litości.
Proszę Cię wspomnij na mnie i udziel pomocy.
Spójrz na mych wrogów, pozbaw ich mocy,
bo przeciw mnie i Tobie ją wykorzystują.
Ciebie skreślają, mnie postponują.
Dla kogoś dzisiaj Bogiem? Dla mnie zawsze byłeś.
I tak zostało. Czy odpuściłeś?
Przecież moc kształtowania świata kiedyś miałeś.
Czyś go zostawił? Czy zapomniałeś?
Sztelak Marcin, 10 maja 2023
Marnota
Kicz pełznie
zostawiając smugi na świeżo
wypastowanym suficie.
Tak pięknie błyszczał, wszystkie
gwiazdy z niego spadały
wprost do wazy z odświętną zupą.
Przystrojoną w świeże gałązki
śmierdzącego bukszpanu, na złość
proszalnym dziadom, co to ciągle zapominają
o łyżkach. Nawet drewnianych, odziedziczonych
po przodkach.
Zaginęli podczas burzy, powodzi, wichury,
zimy, lata stulecia – niepotrzebne
skreślić nie zapominając o tak dalej.
Więc świadom obowiązków
oraz przede wszystkim powagi sytuacji,
z mocy nadanych samemu sobie praw
odwołuję wszelkie objawy radości.
Reszta jest
ukradkowym zerkaniem, a to w stronę
okna, a to lodówki.
Jakby nie patrzeć marność
and omnia vanitas.
Teresa Tomys, 9 maja 2023
bez nadziei
powiedziałam
jutro
już wiedziałam
że wspólnego nie będzie
nie potrafię skrzywdzić
drogą
łatwą do odgadnięcia
przekazuję myśl
tak by nie sprawiła bólu
w uleganiu jest błąd
prowadzi do nikąd
nie zmieni niczego
kochać nie nauczy
V.2023/T. Tomys/eliteraci.pl
Yaro, 9 maja 2023
robimy show
Dałem w dziąsło niejeden raz
nieraz przybiliśmy gwoździa
co mi tam, podróż życia trwa
ile wytrzymam nie wiem,
czy warto się zatrzymać,
po co, gdy motor show
Yaro, 9 maja 2023
wystrój się na pogrzeb
Stroję się jak w radiowe piątki listą przebojów
telepatycznie szukaj mnie po peronach
szukam ciebie gdzieś po eterze pośród
atomów tyle w nas wody tlenu
wystarczy by razem być i tak jest
zegarki odmierzają sekundy by razem dzisiaj
myśli jak dźwięk błądząc po mojej skórze
w głowie zdjęcia obraz, że to właśnie już
jesteśmy sami tylko nasz dotyk, nie na portalu
wymieniam słowa tyle do powiedzenia
pomieszczenie wypełnia lukę dymiące kadzidełko
moim oczkiem w głowie pozostaną oczy, które tęskniły
jak moje teksty są dobre do szuflady,
w której trzymam pamiętnik księżniczko,
że nie tylko jesteś całym światem
i tak zostanie diamentem w oczach chłopca,
za sklepem za sztukę umiera
Yaro, 8 maja 2023
nocą w lesie
jak zielone sosny kiwam się na wietrze
też mam igły medycyny chińskiej wbijam
gdzie popadnie to wersach albo w strofie
akupunktura zdrowie na czasie, jestem eco
zamykam się czasem w skorupce
takiej zawiniętej kiedyś mieszkał tutaj ślimak
dobry gospodarz niepodobne do mnie
włóczę się po bezdrożach w rozmyślaniach
zbawiam las zbawia mnie czas na jakiś czas
zasypiam wśród drzew cisza, sowa się puszczy
odzywa się czasem na nocnej zmianie
zielono dzisiaj przy świetle księżyca
usnąć nie umiałem za spokojnie
za bardzo wypoczęty słucham śpiewu lasu
zamykam powieki unoszę się ponad i nad
jutro kochanie przyjdę na śniadanie
Yaro, 8 maja 2023
zło przesłania oczy
kto miał tyle odwagi by zajrzeć znieczulicy w oczy
gdzie nienawiść się zrodzi tam krzyk niesie łąką
tam las skrywa zwłoki w polach kłos zbóż dojrzały
co winne ludzkie ciała wczoraj dziecko z kromką chleba
dziś zwyrodnialcu wypruwasz jak wieprzka przed świętami
na palach laleczki konając widzą smutek matki łzy ojca
kto na świat wymodlił potwora by z łatwością mordował
jak świat szeroki nienawiść ma większą od miłości wprawę
wiele miejsca pod niebem pól nie obejmiesz w obie ręce
to za mało stwórzmy naród słaby bez historii widać to wyraźnie
chrztem ogniem młotem kosą nożem bagnetem srebrny księżyc
ty zanurz się w opowieści nie myśl proś o pomoc o ciepły dom
Arsis, 8 maja 2023
Opuszczenie
Spójrz na mnie. Choć ostatni raz. Proszę. Jestem, gdzieś w bezkresie czasu.
W otchłani zapomnienia. Tak naprawdę to już mnie nie ma.
Choć jeszcze niedawno byłem.
Jestem wśród
wirującego kurzu.
Wśród stronic opasłych tomów, których bohaterowie, których historie…
Otacza mnie aureola światła, która powoli gaśnie. Tak stopniowo,
stopniowo…
W płomieniu świecy
jest mi zimno
i widzę jak drga cień mój na ścianie.
Rzucony na pastwę skrzydlaty wizerunek opuszczenia.
W uszach buzuje rzeka wezbranej krwi. Znajomy piskliwy szum.
Jestem jeszcze
zbyt słaby
po tej projekcji majaków.
Słychać jeszcze
daleki pogłos
klekotów i szeptów,
ciężkich kroków na schodach.
Zanikający powoli atak choroby, co przetoczył się przeze mnie falą tsunami.
Spójrz
na
mnie.
Tak, wiem. Masz rację. Nie ma na co patrzeć.
Wpatruję się w milczącą słuchawkę
czarnego telefonu,
takiego starego
z ebonitową tarczą.
Wydaje się, że za chwilę
wejdzie do pokoju
mój uśmiechnięty za młodu ojciec.
Wracający z pracy w popielatym garniturze,
nagrzany słońcem.
I ze skórzaną teczką pełną jeszcze pachnących z piekarni bułek.
Czekałem
długo
i nadal
czekam.
Jak wtedy, kiedy będąc dzieckiem, schodziłem po schodach,
trzymając w dłoniach gliniany dzbanuszek i nasłuchując kroków na żwirowej alejce.
Przeciąg porusza
otwartą
okiennicą.
Płomień świecy
rozpala się gwałtownie. Gaśnie.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-07)
***
https://www.youtube.com/watch?v=Xg1nI9Y6isU
Andrzej Talarek, 7 maja 2023
Psalm Dwudziesty Piąty. Abym nie stracił, co zachować muszę.
Biblia Tysiąclecia: Ufność wśród niebezpieczeństw
Jan Kochanowski: Do ciebie Panie wznoszę moją duszę.
Księga Psalmów Dzisiejszych: Abym nie stracił, co zachować muszę
Abym nie stracił, co zachować muszę,
do Ciebie Panie wznoszę moją duszę.
Bo Tobie ufam, mimo zła wszelkiego,
co na mej drodze do bytu lepszego.
Ci niech się martwią, co Bogu nie wierzą,
bo ufający do niego należą.
Ćwiczę swój rozum, bym szedł Twoją drogą,
śladów nie gubił, choć sprzeczne być mogą.
Do Ciebie trafiać, gdy mądrzy ci przeczą,
naprawdę Panie, nie jest łatwą rzeczą.
Emocjom moim przyłóż plaster wiary,
ochłódź mą głowę żarem Twej ofiary.
Feerii młodości z grzechami mi nie sądź,
w swej łaskawości miłosierdziem mi bądź.
Groźbę Twej kary zastąp pouczeniem,
które wystarczy na moje sumienie.
Hamuj swe gniewy zawsze sprawiedliwe,
kieruj na drogi swoje zapalczywych.
Idących nimi obdarz Bożą łaską,
niech światło wiary zalśni dla nich blaskiem.
Jeśli odpuścisz wielkie winy moje,
to tylko poprzez miłosierdzie Twoje.
Kogoś obdarzył wolną wolą Panie?
Tego, kto szukać nigdy nie przestanie.
Lennikiem będzie, talenty rozmnoży,
jego potomstwo o byt się nie strwoży.
Moc twej wielkości spłynie na takiego,
jemu pozwolisz strzec przymierza Twego.
Nie zwiedzie Pana, wzrok ku dobru zwróci,
w chwili słabości do Pana zawróci.
Okaż mi wtedy miłosierdzie Twoje,
Wesprzyj swą mocą w samotności mojej.
Pomocą obdarz, kiedym udręczony,
obawy moje usuń na zła stronę.
Rozgrzesz z win moich przez ból i udrękę,
podaj w niedoli niewidoczną rękę.
Spójrz, jak mam wielu nieprzyjaciół wokół,
wyzwól mnie od nich, bom im solą w oku.
Tak mi dopomóż, jak pomogłeś przodkom,
bo się uciekam się do Pana wbrew plotkom.
Uciec od siebie do Ciebie mój Boże,
to najwspanialsze, co się zdarzyć może.
Wyzwól mnie Boże na koniec od siebie,
ciało daj ziemi, duszę umieść w niebie.
Arsis, 7 maja 2023
Otchłań martwego domu
Słyszę jak do mnie przychodzą spróchniałe truchła. Wyłażą z lustra stojącego trema,
z popękanych ścian, trzeszczącej podłogi.
Przychodzą i szepczą.
Nachylają się.
Nad czym?
Nad zsiniałym ciałem mojej umarłej matki, gładząc opadowe plamy
i zlizując z niej szary pył martwego domu.
Który opada powoli. Okrywa wszystko warstwami zapomnienia.
Zaciera ślady dawnego życia. Porozrzucane zdjęcia,
pożółkłe gazety…
Widma patrzą tymi czarnymi,
wypalonymi wiatrem nuklearnego żaru oczodołami…
Wyciągają kościste dłonie i klekoczą nimi tuż przed moją twarzą.
Głaszczą mnie
po czole,
skroniach…
I ten szum.
Piskliwy w uszach szum, kiedy do mnie szepczą…
Wskazują na ściany, na rdzawe zacieki.
Upodabniają się do nich,
próbując znaleźć w nich swoje odbicia.
Otaczają plątaninę żeliwnych rur
w jakimś dziwnym tańcu nocnego misterium.
Nie wiadomo, po co.
(W ogóle tu wszytko dotknięte jest atrofią pamięci)
Wspinają się w kącie pokoju. Rzucają skrzydlate cienie w drgającym płomieniu świecy.
I doznają wniebowstąpienia,
przedzierając się
przez płótna pajęczyn…
Zmierzają do tej korony szeroko rozwartej jak grób…
,
Klekoczą i chrzęszczą.
Wloką za sobą
swoje cielska,
postrzępione,
dziurawe szmaty…
Pokryte naroślami kończyny ścięgna, piszczele…
Stępione nowotworowym bólem niepotrzebne nikomu chwasty.
Pełzną w tym pochodzie
urojone widma,
przeszyte gorączką sennej maligny.
Ostre jak brzytwa zwidy, majaki jarzące się na krawędziach czerwonym płomieniem.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-07)
***
https://www.youtube.com/watch?v=8hJ3uhkZ1CQ
Marek Gajowniczek, 7 maja 2023
Niedziela Gargamela
Czy seksualność Krasnoludków
to ucieczka w zastępczy temat
od niezdrowej żywności skutków?
Czy zdrowa żywność jest - czy nie ma?
.
Majowa ruja w leśnych szkółkach
wymaga ochronnej Ustawy!
Na jaki pręcik siada pszczółka?
Ul propagandy ma obawy.
.
Niewiele jednak może zmienić,
jedynie uwagę odwrócić
wrzutkami w medialnej przestrzeni
nie mogąc agentur wyrzucić.
.
Dziś wojna różne ma poziomy
i w nowe wkracza wciąż obszary.
wracamy do metod sprawdzonych -
dawnych, komunistycznych, starych.
.
Zna już je dobrze elektorat,
lecz w boju na to się nie zważa.
Choć przyzwoitośc ginie w sporach -
Trzeba do skutku je powtarzać!
.
W mediach - Niedziela Gargamela.
Widz zagubiony w półprawd matni.
Stres się wygoi do wesela...
a kto się będzie śmiał ostatni???
Adam Pietras (Barry Kant), 6 maja 2023
Wiatr - poruszenie
***
wiatr
poruszenie
w upalny dzień porywa do szturmu
koło garncarza
krew nas wszystkich
nieobecnych
jest podobna do kredy
widząc nieco więcej niż zwykle
światło pada
kwadratowe budynki chłoną jak kwiaty
choć dalej znamy tylko nasze
chude drzewa
a dopiero potem jest świat
niebiańsko pusty
***
Wszystkie słońca
Czarnych drzew i słupów
I otwarte nad nimi
Plamy rozmazują sie
Przechodzą jedna w drugą
Niczego nie uchwycisz
***
Pfff.
Tępe, tępe myśli.
Piję wodę.
Czerwone, niebieskie
Patyczki.
Naga fizyczność.
Mężczyzna zadaje ból.
Drzewa,
Drzewa zielone.
Marek Gajowniczek, 6 maja 2023
Pod balkonem Buckingham
Księżniczka Anna znów dosiadła konia.
Niedźwiedzie czapy zmoczył deszczem Maj.
Zanim korowód ruszył
chłodną mżawką oprószył
złote kurtki koniuszych i kordonów skraj.
.
Księżniczka Anna ma czarnego konia.
Karety ciągną konie Windsor Grey.
Czeka chłopięcy chór.
Powoli jedzie dwór
pilnując miejsca i pozycji swej.
.
A deszczyk chlapu, chlap...
Nie słychać "harry up".
bo ma być naj-naj-naj!
Harry sam w tylnym rzędzie.
Nikt nie zapyta: Why? Nikt się dziwić nie będzie.
.
To dynastia Windsor! W koronie Koh-i-Noor,
na barkach gronostaje,
a deszczyk nie ustaje i stale mży majowo.
Król lekko uniósł brew
słysząc poddanych śpiew -
w nim: "Boże! Chroń Królową!!?"
Andrzej Talarek, 5 maja 2023
Psalm Dwudziesty Czwarty. Wszystko, co nas otacza i to co nas zmienia.
Biblia Tysiąclecia: Pan uroczyście wkracza do świątyni
Jan Kochanowski: I ziemia, i cokolwiek na niej się najduje,
Księga Psalmów Dzisiejszych: Wszystko, co nas otacza i to co nas zmienia
Wszystko, co nas otacza i to co nas zmienia,
Bóg nam stworzył w trwającym wciąż akcie tworzenia.
I wszystko jest od niego i do niego zmierza,
żywe, martwe, duchowe, jak Arka przymierza.
Kto z nas dojdzie do Pana, przy nim stanie w niebie?
Ten co bliźniego kochał jak samego siebie.
Ten, który umiłował z całej duszy Boga,
myślał o nim, nie wiedząc jaką ma iść drogą.
Temu Bóg miłosierny jego winy zmaże
na wszechdysku pamięci i aniołom każe
fajerłole usunąć i otworzyć bramy
z napisem, że każdego u Pana witamy.
I zajaśnieje chwała, otworzą się oczy,
Nieogarniony Pan nasz przez bramę przekroczy,
zrzuciwszy tajemnicę ludzkich wyobrażeń,
Stwórca wszechświata, nieba i dziecięcych marzeń.
I zajaśnieje chwała, otworzą się oczy
Nieogarniony Pan nasz przez bramę przekroczy,
zrzuciwszy tajemnicę ludzkich wyobrażeń,
Zbawiciel wszystkich ludzi i dziecięcych marzeń.
Andrzej Talarek, 4 maja 2023
Psalm Dwudziesty Trzeci. Pan jest pasterzem mym, przewodnikiem
Biblia Tysiąclecia: Bóg pasterzem i gospodarzem
Jan Kochanowski: Mój wiekuisty Pasterz mię pasie
Księga Psalmów Dzisiejszych: Pan jest pasterzem mym, przewodnikiem
Pan jest pasterzem mym, przewodnikiem
i oprócz niego nie chcę iść z nikim.
Tylko w nim swoją drogę znajduję
i wzorem Bożym świat swój buduję.
Na łąkach kwietnych poleżeć mogę,
do wody zdroju wskaże mi drogę.
Połonin wiatr mi orzeźwi duszę,
zanim do Boga z ufnością ruszę.
Drogi przyjazne ma w swojej włości,
Bogu właściwe w jego mądrości
i nawet ciemnej doliny trwoga
jest mi nie straszna, gdym bliżej Boga.
Twa mądrość Panie jest pocieszeniem,
Twoja łaskawość jest wybawieniem,
a miłość Boża ponad wodami
pozwala wierzyć, żeś zawsze z nami.
Choć się uniżam, to z tobą Boże
czuję się ponad głów ludzkich morze
i nawet jeśli jestem ubogi,
nie wstyd przechodzić przez Twoje progi.
Twa łaska pójdzie za mną przez życie
wraz z twą dobrocią, bym należycie
w byty niebieskie mógł się wpasować
i wiecznie z Bogiem w niebie świętować.
Teresa Tomys, 4 maja 2023
by w błękit
od źródła aż po ujście
przemijam
zahaczam o lasy łąki kamienie
dotykam słońca liczę kwiaty
jeszcze
żyję w krawędziach brzegów
pamietam miejsce swoich korzeni
jestem
bo w żyłach przepływa życie
nie śpieszno mi do kresu
ubywam z wolna niedostrzeżenie
potem
cokolwiek to będzie przyjmę tylko
mały ślad zostawie po sobie
V.2023/T. Tomys/eliteraci.pl
Arsis, 3 maja 2023
Kocham cię
Wiesz, ciemna noc przytuliła mnie do siebie. Było mi zimno i tęskno, kiedy wpatrywałem się w puste obok miejsce.
Kocham cię, tak po prostu. Powiedz, wiesz o tym? Czy wiesz?
W mdłym świetle wiszącej lampy
widziałem na ścianie
profil swojego cienia.
Przechylony i zgięty,
niczym znak zapytania.
Na ścianie pełnej pajęczyn i pęknięć.
Rdzawych
nalotów,
zacieków…
W drugim pokoju mrok.
W tym właśnie, w którym umarła moja matka. Wciąż leży tam milcząca i sina. Nieruchoma,
jak lodowaty głaz.
Wpatruje się
w sufit,
w mrok, w nicość…
A jeszcze przed chwilą sprzeczała się z kimś, co stał w progu i w masce upiora.
Wygrażała palcem.
Otaczają
mnie
szepty,…
Nieustające nawoływania.
Głosy płynące
z odległych pokładów przeszłego czasu.
Wychodzą ze ścian.
Nasłuchuję…
Lecz nic.
Znowu cisza.
Nie rozumiem słów.
Kochanie,
spójrz
na mnie.
Rozrzucone fotografie na stole, podłodze…
Wirujący kurz…
Spójrz i dostrzeż to, co robią ze mną ponure widma sennego mroku.
Ja ciebie
kocham,
moja jedyna…
Właśnie wyciągają trupioblade ręce.
Próbują mnie chwycić, dosięgnąć.
Lecz
nie
mogą.
Stoję na środku. Skulony w sobie.
W objęciach zimnego powietrza
trzymam twoje zdjęcie
w słomkowym kapeluszu.
Kochanie, czy słyszysz jak kpią ze mnie i drwią te zwidy nagle zbudzone?
Spójrz
na
mnie.
Odbijam się w lustrze
stojącego trema.
Czy widzisz?
Ja widzę obok mojej twarzy twoją smutną twarz.
Gdzieś
tam,
daleko…
Po drugiej stronie
wzburzonego oceanu.
Widzę
ciebie,
Kochanie…
Stoisz w słońcu z rozwianymi włosami
i w huku nacierających fal.
Jak mógłbym ciebie nie widzieć,
mimo spotęgowanej nawały majaków?
Gorączkowe
obrazy
ostrzą się jak brzytwa.
Jarzą się na krawędziach płomieniem tęsknoty.
Za otwartym oknem czyjeś spóźnione kroki. Szum przejeżdżającego samochodu…
Deszcz…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-03)
***
https://www.youtube.com/watch?v=U7sp6qw0r4I
Marek Gajowniczek, 3 maja 2023
Vivat Maj!
Maj - Miesiąc Maryjny
i Konstytucyjny,
Polski i wiosenny
czas uczuć płomiennych.
.
Wszystko w nas rozkwita,
a Rzeczpospolita
mimo wojny trudów,
o Fifty Five czyta
oczekując cudu.
.
Nowej Targowicy
świątecznie dokłada,
lecz nie na ulicy,
ani na paradach.
.
W telewizji chłopcy
pod prezesem nowym
ściszyli ton obcy
i grzmią narodowym.
.
Głosem Opatrzności
w trosce o wybory,
bez szargań Świętości,
po okresie chorym
.
Maj przynosi radość
i chwile wytchnienia!
Kraj kłopotów ma dość
ale się nie zmienia!
.
.
Duchem wspieraj Wojsko
i nam siłę daj!!!
Vivat! Nasza Polsko!
Vivat! Trzeci Maj!!!
Teresa Tomys, 3 maja 2023
tak dużo
majowy spacer
kwitnące jabłonie białym sypią
deszczem będą
moim wierszem dla ciebie
a ze mną ciepły wieczór i myśl
pełna marzeń
wciąż się wymyka ale
wracam do niej uparcie
jak ptaki do gniazd
i choć srebrna ważka samolotu
straszy warkotem
nie zbija mnie z tropu
marzę
mam duże oczy małe marzenia
i wiarę że to już jutro
wystarczy chcieć
V.2023/T. Tomys/eliteraci.pl
Sztelak Marcin, 2 maja 2023
Wiersz chtoniczny
W piwnicy schowane zapomnienia
i bogowie z dzieciństwa,
stoją rzędem pod ścianą,
ciasno upchani w słoikach.
Gotowi na najgorsze wciąż czekają
na skrzypienie drzwi,
byle jak skleconych z listów
i zdezaktualizowanych adresów.
Wszystko spowija ciemność,
ledwie rozpraszana przez okienko
wielkości sprężyny od komunijnego zegarka.
Ten zaginął w czeluściach zbyt licznych
kartek zapisanych niedbałym pismem.
Na brudnej półce cierpliwie czeka
słoiczek po śliwkach w kompocie.
Tam wpadnę, takie jest życie,
a raczej to co poza nim.
Marek Gajowniczek, 1 maja 2023
Polska jest jedna!
Polska jest jedna! - Kultury dwie
wzajemnie przenikają się.
Bogata - biedna. Biedna - bogata
drogi kariery dzieli i splata.
.
Już edukacja jest selektywna,
korporacyjna i agresywna.
Bywa dziedziczna i resortowa.
Stara się zawsze podział zachować.
.
Polska jest jedna! - Ma strony dwie.
Każda z nich obcej pomocy chce,
szukając w Unii oraz w układach
wsparcia, groźnego mając sąsiada..
.
Pomoc jest bliska albo daleka.
Nie wiedząc, jakiej może doczekać
toczy wewnętrzny szalony bój -
Kto tu jest obcy, a kim jest swój?
.
Głęboki podział jest utrwalony.
Swój ma być cichy i uniżony.
Pozycji strzegą immunitety,
tytuły, dyplom i epolety.
.
Poziom prowincji i wielkich miast.
Stała promocja medialnych gwiazd
w rewii gadulstwa przedwyborczego.
Polska jest jedna... nie dla każdego!
Arsis, 1 maja 2023
Ocean
Słońce jaskrawo oświetla wnętrze pustego pokoju. Jasna plama na ścianie, podłodze…
Obok mnie puste miejsce. Zimne, wychłodzone samotną nocą.
W lustrze stojącego trema odbicie czyjejś twarzy.
Mojej?
Nie
mojej?
Niczyjej…
Za oknami szum drzew. Szelest liści…
Noszę wciąż twój obraz w źrenicy.
Twoją twarz, rozwiane, długie włosy.
Kocham cię.
Zbudził mnie szept, przypadając lekkim tchnieniem do bezsilnych jeszcze powiek,
pod którymi czerwieni się pulsujący świt.
Zbudziła mnie pustka i pamięć oczekiwania.
W otwartym oknie faluje firanka. Tak powoli. Wybrzusza się jak żagiel…
Byliśmy tam, nad oceanem snów.
Białe języki piany
lizały wilgotny piach.
Nasze stopy.
Byliśmy w słonych
porywach wiatru
i w huku nacierających fal.
Byliśmy tam bez rozterek i lęku o jutro.
Byliśmy
tam,
ty i ja.
Zakochani.
Śniliśmy razem, wpatrzeni w pierzastą smugę po odrzutowcu. W krzyku mew.
A więc jest jeszcze ratunek, promyk nadziei. Bo gdybyśmy śnili osobno, to nie byłoby już nic.
A więc…
Skrajem nieba zsuwał się
skrzydlaty obłok,
niczym wielki ptak.
Gdzieś tam, gdzie z pluskiem ryby
opadają płetwą w głąb cichego sanktuarium.
Kocham cię.
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-05-01)
***
https://www.youtube.com/watch?v=WBEEC-Zivbo
Arsis, 1 maja 2023
Nie chcę, abyś była historią
Mój głos idzie poprzez mury, podłogi, szyby. Wsiąka w nicość. Rozprasza się wraz z biciem
mojego serca…
Słońce oślepia moje oczy. Niemiłosiernie parzy, wyciskając łzy.
Słońce na liściach drzew, na korze, na asfalcie drogi…
Nie chcę, abyś była historią, albowiem pada tam wczorajszy deszcz i skapuje poprzez palce
prosto na twarz…
Wróć.
Proszę…
Wiem, to wszystko moja wina.
Moja… Moja cholerna wina…
Nie musicie mi tego
ciągle powtarzać.
Idźcie stąd, wy, wstrętne demony cynizmu… Idźcie precz!
Wiem, jak ją
bardzo
zraniłem.
Wiem…
Zostawcie mnie.
Ja, muszę sam…
Widzę swój na ścianie przechylony cień.
Powoli się
rozpada.
Zaprzepaszcza w czasie…
Nie pozwól. Wróć. Jestem tu i czekam. Na tym naszym przystanku. Tym, właśnie…
Wiem, mój romantyzm jest zbyt nadmierny i może zniechęcać, ale — kocham cię,
miłością najszczerszą.
Mój sentymentalizm.
Mój płacz…
Trzymam w dłoniach
twoje zdjęcie..
Ten twój uśmiech. Całą ciebie.
Wróć i pozwól spróbować jeszcze raz. Choć, jedyny raz.
Wróć i bądź.
Ja, będę.
W majowej
rosie łąk,
w kwiatach…
W bujnym ogrodzie…
Wiesz, idę teraz sam a ptaki zrywają się do lotu,
spłoszone nagłym westchnieniem. Lecą, gdzieś, nie wiadomo, gdzie.
Idę, wśród wyblakłych kolorów. Wśród czerni i bieli. Wśród szmerów ulicznego ruchu…
Nie pozwól…
(Włodzimier Zastawniak, 2023-04-28)
***
https://www.youtube.com/watch?v=uPLgEPPE2LI
Arsis, 1 maja 2023
Drżąca
Był deszcz w tym snopie cichym, co przetacza się nisko nad ziemią. Co zawadza o liście topól, kasztanów.
Był deszcz i w tym szumie ptaki wywoływały z nostalgią twoje imię.
Każdy szczegół jawił mi się tobą. W tęsknocie zmierzchu i chłodzie nadciągającej nocy.
I wszystkie krople lśniły w prześwitach
pomarańczowego słońca,
Ściekały jak łzy
po policzkach, brodzie, koszuli…
Był deszcz i pustka tak przeogromna, że aż rozrywająca pierś.
Trącali mnie jacyś przechodnie
o nieostrych obliczach,
jakby przetartych na starych fotografiach w kolorze sepii.
Szukałem z nadzieją ciebie, twojego blasku, wśród tych widm o nieustalonych rysach.
Przechodziły przez zimne kurtyny
z czarno-białych pikseli…
Rozpływały się za nimi.
Pojawiały się następne…
Na chodnikowych płytach lustrzane odbicia rozpłakanego nieba bólem
wdeptanego w ziemię.
A przecież tak bardzo chciałem objąć twoją twarz.
Tak, jak bierze się w dłonie lśniący kryształ i muska jego wszystkie ściany.
Wiem, zmarzłaś przeze mnie w tym lodowatym ścisku, w tej cichej trwodze oczekiwania.
A przecież tak bardzo
chciałem cię ogrzać
w swoich ramionach.
Zamiast
tego
deszcz.
I smutek
melancholii.
Przechodziła w milczeniu ze wzrokiem utkwionym w przestrzeni.
Przytulona
do powietrza. Drżąca…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-04-27)
Arsis, 1 maja 2023
Jest w nas
Biegniemy w słońcu. Biegniemy razem w pół drogi, między ziemią a niebem.
Nad nami chmury rozkładają skrzydła
i okrywają cieniem nasze uśmiechnięte twarze.
Jesteśmy tutaj, będąc jeszcze. Na tej ścieżce w ogrodzie, w którym byliśmy.
Zagubieni w gąszczu, w wielozielu bez woni.
W korzeniach, łodygach, płatkach…
W eksplozji wonnych kwiatów,
w malwach, anemonach.
W kosmosie podwójnie pierzastym…
Kiedyś dzieliło nas dużo światła,
które spadało z wysokich, smutnych otchłani.
Lecz teraz trwa w nas, otaczając aureolą łagodnego blasku.
Coś zaszeptało do cienia
spoza gęstwiny
purpurowego bzu.
Zaszeleściło, zagwizdało.
Zaiskrzyła źrenica
w nagłym przelocie spłoszonego ptaka.
Ściekają po nas pierwsze krople majowego deszczu. W jasnym snopie, tym właśnie.
Takie pierwsze
i ciepłe.
Łzy wielkiego szczęścia.
Płyną, płyną nisko nad łąką…
Płyną za las flotylle
brzuchatych obłoków …
Po wierzchu twojej dłoni idzie ci biedronka.
Mówisz coś cicho
do jej nikłych uszu,
odkłaniając w uśmiechu zęby.
Niedosłyszę, albowiem to jest jak sen,
którego nie sposób dosłyszeć. I który
zaraz po przebudzeniu rozprasza się, znika.
Odfruwa.
Wodzisz oczami…
W nagłym rozbłysku słońca
porywam cię w ramiona.
Przywierasz ustami do moich ust.
I spijasz chciwie… Spijamy miłość, która jest w nas…
(Włodzimierz Zastawniak, 2023-04-27)
***
https://www.youtube.com/watch?v=1gX9lMZXvBs
Ostatnie komentarze:
16 maja 2024
violetta
Może w lipcu będę miała takie wakacje:)
16 maja 2024
jeśli tylko
słońce w płynie..
15 maja 2024
Weronika
Za jeszcze jeden rejs!
14 maja 2024
Mam takie oko :)
14 maja 2024
Jaga
Zwierzęta upodobniły się do koloru otoczenia
14 maja 2024
To naturalny suchy i pustynny klimat. I tam są
14 maja 2024
Klimat taki, że nie był i raczej nie będzie,
12 maja 2024
Melancthe
Kajzerki są przereklamowane ;)
11 maja 2024
kb
wielki wypas - był albo może będzie. kto wie...
11 maja 2024
sama prawda z tym myśleniem i psoceniem ale
11 maja 2024
zastanowiło mnie czy owe cenienie kajzerek wynika
11 maja 2024
skomponowane kolorystycznie..
17 maja 2024
Deadbat
17 maja 2024
wiesiek
16 maja 2024
violetta
16 maja 2024
Marek Gajowniczek
15 maja 2024
wiesiek
15 maja 2024
Jaga
14 maja 2024
violetta
14 maja 2024
Misiek
14 maja 2024
Arsis
14 maja 2024
Marek Gajowniczek