Najnowsze prace:
poezja
sam53, 3 sierpnia 2025
Panie Stefanie... już dziobią
pierwsze kroki w samotność - jak sen który przebiegł
cztery ściany pacierza gdy strach sięga duszy
kartonowa podłoga i gwiazdy na niebie
sam ze sobą rozmawiasz - łatwo jest się wzruszyć
nikt ciebie nie przytuli - nie powie - to było
nie zapyta dlaczego - po co - i dla kogo
nie podzieli się szczęściem - bo to żadna miłość
kiedy ciągle pod górę wyboistą drogą
nikt nie powie - odpocznij - inni zrobią lepiej
przyjaźń droższa pieniędzy - śmierć wszystkich dogoni
przyjaciela i wroga po plecach poklepie
a nas pewnie rozdziobią czarne kruki wrony
Yaro, 3 sierpnia 2025
nad morzem
byłem nad chłodnym Bałtykiem
przedrzeźniałem się z krzykiem mew
fale biły o piaszczysty brzeg
kąpiel z duszą na ramieniu
uważałem by prąd
nie wciągnął w głębiny
piasek oblepiał stopy
słońce głaskało
promieniami ciało blade
ciało z bloków miast szarych
czułem że żyję
wysyłam pozdrowienia
niczego nie zmieniam
czy moje szczęście waszym szczęściem
wątpię w to
mam swój słońca zachód
sam53, 3 sierpnia 2025
słowo
wiesz że nasza miłość z poezji wyrosła
jak wierzba jak brzoza przy drodze do szkoły
z woni białej lilii - wciąż masz ją we włosach
i w zielonych liściach wrześniowej jemioły
masz ją w cieniu dębów w opadłych żołędziach
w rozchełstanej bluzce w plamie na koszuli
w różach i nawłoci - z nami zawsze wszędzie
wieczorem i rano gotowa przytulić
słowem co przetrwało zawieje i burze
to o którym myślisz wciąż nam serca huśta
dotknij ach pocałuj jeśli chcesz powtórzę
wyrosło z poezji - mamy je na ustach
sam53, 3 sierpnia 2025
robisz najlepszą kawę pod słońcem
to nie jest zmęczenie
wystarczy chwilę oprzeć się na kiju czy lasce
żeby pójść dalej we dwoje
to nie jest starość
nawet jeśli tylko myślą pieścisz piersi ukochanej
to nie demencja
gdy miłość jest twoim życiem
sam53, 2 sierpnia 2025
z przymrużeniem oka
miłość to ogród który ci wywróżę
jeśli pokochasz odwdzięczą się róże
w pnących z pewnością nie będziesz się nużyć
nie patrz mi w oczy kiedy chcę je zmrużyć
sam53, 1 sierpnia 2025
nasze wybory
w życiu ciągle musimy wybierać
między pięknem a pięknem
miedzy dobrem a złem
wybieramy słowa wiersze
melodie
najcieplejsze ramiona
najgorętsze usta
wybieramy między jawą a snem
szeptem i krzykiem
wybieramy chociaż często jeden ruch na szachownicy
decyduje o wygranej lub przegranej
o szczęściu i o pechu
przeznaczenie
to supeł na wyobraźni
gdy wokół noc w światłach
a dzień coraz bliżej
Yaro, 1 sierpnia 2025
kim jestem w Jego oczach
kim jestem w oczach Boga
nie patrzę w niebo nie wołam
nie słyszy głosu cichej modlitwy
obym się mylił
w dłoniach Jego proch
zmieszany z grzechem
rozsypie po oceanach
dla wiecznego zatracenia
wymaże z pamięci ludzi złych
na wieczne płomienie
wieczne cierpienia
mój duch skulony
cicho prosi o przebaczenie
łka w ciemnej otchłani ciała
Panie czekam na znak
za horyzontem ból niewinny płacz
dzieci bożych żółtych czarnych białych
jestem twoim żołnierzem
rozkaz brzmi jak świętość
wypełnię go z poświęceniem życia
umrę w Twoim imieniu
by ktoś mógł cieszyć się życiem
aniołowie wskażcie drogę
zbłądziłem
fałszywa droga do nieba
błądzę po zielonych łąkach
na kolanach wspinam się na szczyt
wyciągam dłoń pocieszam słowem
czekam na swoja kolej
powiedz kim jestem w Twoich oczach
Arsis, 31 lipca 2025
Migoty blasku. Drżenia
Chodź. Wejdźmy tam. W las głęboki, w polany dzikich listowi
o korzennym aromacie wieczornych westchnień.
Wiesz, słońce jaśnieje w twoich włosach
koroną,
kiedy je rozczesujesz dłonią, jakby w zadumie.
Idziemy serpentyną wijącą się, zagubioną w przestrzeni gorącego lata, wśród stłoczonych lękliwie
czerwonych samosiewów, wiotkich winorośli…
W krzaku jaśminu, co lśni kroplami rosy, jawi się
pajęczyna drżąca. I w tym drżeniu, w tej przedwieczornej zorzy, my.
Chodź. Weź mnie za rękę. Chcesz, wiem,
choć kroczysz w panteonie niedomówień
i jakichś takich,
jakby pobocznych spojrzeń,
które w tobie kiełkują z nasion niepewności.
Idziemy w cichym kołysaniu wierzb, w powiewach wiatru kładących się na pniach,
na przydrożnym płocie drewnianym, na sztachetach,
między którymi słońce
przepuszcza w migotach swoje cienkie nitki jaskrawego blasku,
na kładce przerzuconej nad perlistym nurtem strumienia, wśród feerii mżących kryształów.
Na naszych ustach i dłoniach, na skroniach…
Chodź. Wejdźmy w te szepty rozochoconych brzóz.
W ramiona kasztanów ze skrzydlatych cieni.
Niech nas oplotą, abyśmy mogli
wzbić się na nich ku słońcu lekko.
Z cichym krzykiem zamarłym na ustach.
Idziesz z tyłu ścieżką, bądź kilka kroków przede mną.
Dokądś wciąż wchodzisz.
Skądś wychodzisz.
Z jakichś zakamarków pełnych anemonów,
z leśnych ostępów
i w kwiecistym pióropuszu na głowie.
Bogini natchniona śródpolnym wiatrem łagodnym. Uśmiechnięta.
Chodź. Idziesz. Znowu idziemy. Ty, przede mną. To znowu odrobinę za mną. Obok.
Przechodzisz. Przemykasz lekko.
Zatrzymujesz się, rozmyślając nad czymś.
To znowu zrywasz się truchtem,
wybiegając o parę kroków wprzód.
Idę za
tobą
w ślad.
Kiedy wyprzedzam cię, oglądam się za siebie. Podaję ci rękę.
Nikniesz w cieniu na chwil parę, jakby celowo, naumyślnie.
Na moment albo może i na całą wieczność.
Nie wiem tego na pewno, ponieważ olśniewa mnie przebłysk spadający z nieba, co się wywija
z korony wielkiego dębu.
Wiesz, to wszystko jest
takie ciche i ciepłe.
miękkie od poduszek z mchu i paproci.
Szepczę, układam słowa, kiedy ty, wyłaniasz się bezszelestnie z cienia (nagle!)
i cała w pozłocie.
Od migotów
blasku. Od drżeń.
Tuż za mną. Jesteś. I jesteś tak blisko przede mną,
jedynie na grubość kartki papieru tego wiersza,
który właśnie piszę (dla ciebie)
albo źdźbła trawy,
którym muskasz niewinnie moje spragnione usta.
Wychodzisz wprost na mnie,
przybliżasz się, jakby w przeczuciu nieuniknionego zderzenia
Wyjdź jeszcze bardziej. Proszę.
A proszę cię tak, że już bardziej się nie da. Wiesz o tym. Więc wyjdź… Wyjdź za mnie.
(Włodzimierz Zastawniak, 2025-07-31)
***
https://www.youtube.com/watch?v=VO31fVIixZU&t=46s
sam53, 30 lipca 2025
jeśli tylko zechcesz
jutro może być szczęśliwy dzień
pierwszy sierpniowy z nadzieją na uśmiech
prawdziwie letni z przelotnym deszczem
wspomnieniem czarnych dojrzałych czereśni
.
dzień bez kłótni sójek na świerku
z przyzwyczajoną do leszczyny wiewiórką
zjemy pierogi z jagodami
na grządce obok kosaćców posadzimy poziomki
opowiesz mi znów trochę siebie
.
opowiedz
proszę opowiedz jeszcze dziś
Ostatnie komentarze:
9 sierpnia 2025
AS
zgadzam się z Poprzedniczkami: przepiękny,
9 sierpnia 2025
Jaga
Letnie szczęście :)
9 sierpnia 2025
Tak, zdecydowanie. Jednak barwy zaczyna zmieniać
9 sierpnia 2025
Modraszek i modrak, bardzo modre zestawienie
9 sierpnia 2025
sam53
a ja śpię i nie chrapię i też żartuję :)))
9 sierpnia 2025
violetta
Świetny wiersz, wiadomo o co chodzi. Nazwisko
9 sierpnia 2025
Ja się nie chwalę, tylko żartuję:)
9 sierpnia 2025
czy powinienem w tytule dodać nazwisko tego
9 sierpnia 2025
samochwała w kącie stała :))))
9 sierpnia 2025
ale jeszcze lato i to mi się podoba :))))
8 sierpnia 2025
Zamienia się w chabra:)
8 sierpnia 2025
Jestem dobrą kochanką, śpię i chrapię:)
9 sierpnia 2025
wiesiek
9 sierpnia 2025
absynt
9 sierpnia 2025
absynt
9 sierpnia 2025
absynt
9 sierpnia 2025
Jaga
9 sierpnia 2025
dobrosław77
9 sierpnia 2025
ais
8 sierpnia 2025
violetta
8 sierpnia 2025
absynt
8 sierpnia 2025
absynt