Latest items:

Poetry

	Anna Maria
	PROFILE About me Friends (1) Poetry (61) Prose (1)

latest best rating most commented

Anna Maria, 24 october 2014

Przecież wiesz, jak bardzo cię kocham

Czas zatacza pętle
zaciskają się jedna za drugą
oplątując nas nićmi zdarzeń
w kręgach podobnych do siebie dni
uwikłani w niespokojne myśli
spoglądamy odważnie w kolejne twarze
Twarde sznury
ciągną nasze głowy w górę
wypełniają przestrzeń wokół nas
wciąż bliżej ciaśniej mocniej a nieubłaganie
Czy czujesz ból, mdlący - aż tchu brak?
To nasz los, kochanie...
Tutaj gdzie jesteśmy
przepowiednie kłamią
daty mkną przed siebie
wymazując z głów wspomnienia
z nieuchronnym pod rękę rodząc żal
wirują pragnienia bez znaczenia

Raz i dwa dziewięć dziesięć
która z twarzy dziś mijanych
z nami pozostanie?
Znasz odpowiedź - jak znam ją ja
Żadna z nich, kochanie...
Jestem jedyną stałą rzeczą w twoim świecie
pojedynczym punktem odniesienia
im szybciej uciekasz tym bliżej mnie jesteś
ucieczka po drodze przeznaczenia
niczego nie zmienia

Twój oddech o poranku
twój dotyk wieczorami
pozwalają dniom wstawać
Ile ich zniknęło za nami?
Nie wiem.
Choć z pewnością nadejdzie taka noc, kochanie
z lepkości której nie wydrzemy dnia
a poranek nie wstanie

Tymczasem
uspokój oddech
zmierz biciem serca moje ciało
wzdłuż i wszerz
i jeszcze w poprzek
by moje serce w walce o Ciebie
nie ustało

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Anna Maria, 24 october 2014

(We are the people)

Jesteśmy ludźmi
     w dłoniach których leży świat
Biegnący boso
        po kamieniach i po szkłach
          Spragnieni wrażeń
               mocnych jak pędzący wiatr
             Wiążemy myśli
     by zniewolić chłodny strach

Śpiewajcie razem
     oszalałą wściekłą pieśń
   Niechaj przepadnie
w mroku rozpalona śmierć
        Obłęd nędzarzy
           dla bogaczy grozą jest
    Niezatapialni
         płyńmy póki krąży krew

Byle do jutra
     a pojutrze jeszcze dzień
Póki wstajemy
      póty nie zabija sen
        Jeszcze jesteśmy
             jeszcze ludzki drży w nas gniew
          Nadal możemy
              wydrzeć z gardeł naszych śpiew

Radzimy uciec
    zanim mięśnie skuje lód
      Płonące serca
        ale w oczach ciekły chłód
    Zmieciemy z ziemi
      tych co powstrzymują nas
         Aby odeszli
          czas już nadszedł
                    nadszedł czas
                       na Nas

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Anna Maria, 24 october 2014

Czerń

Wypatruję w mroku go
dłonie aż z przejęcia drżą
usta lśnią
czy to jego świateł błysk?
czy to on?

Wypatruję w mroku go
nieskalanie czarna noc
otacza mnie
na części rwąc
serce me

Wypatruję w mroku go
chłód nie daje płynąc łzom
zamraża je
oddechem pary z moich ust strach
uciec chce

Wypatruję w mroku go
czując za plecami zło
dotyka mnie
z drwiącym śmiechem czeka aż
zmienię się

Pozwól niebu opaść w dół
Niech przykryci płaszczem chmur
Otuleni
    Zawieszeni
        Tak jak kiedyś
                Podzieleni
                    Ale razem
                           Zawsze razem
           Płyńmy w mrok

Wypatruję w mroku go
wiem, że nie nadejdzie, skąd?
nie dosięgnie go
wołanie me
nie odnajdzie się

Gdy otworzę oczy znów
wypełniona blaskiem snów
odrodzę się
tak jak feniks wstanę by

przebudzić cię

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Anna Maria, 28 march 2014

Niebo płakało

Jeszcze godzina
jedna jedyna
dzieli mnie
od wyjścia
Za oknem las
przemienia czas
w narzędzie głupca
Nie wiem czy
me ciężkie sny
rozmyją się
w deszczu
Niech pada
by prawda
spłynęła
opadła
z serc
i z oczu
z pieśnią
Niebo płakało
słodkimi kroplami
deszczu strugami
gradu biciem
Podmyło wioski
podniosło rzeki
strudziło ludzi
zhańbiło wieki

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Anna Maria, 28 march 2014

(Nie wiem...)

Nie wiem,
kim jestem.
Kim jestem?
Nie wiem.
Może jestem
skażonym miłością powietrzem
potrzebnym Tobie
by żyć.
A może jestem matką
która próbuje powstrzymać czas
by zostawił jej dziecko - dzieckiem.
Może jestem córką
co nieznoszącym sprzeciwu głosem
wygrywa rodzicom melodie na nosie
jak nikt.
Może jestem żoną
co ugotuje
i sprząta i pierze
i nie wiem co jeszcze.
Może jestem deszczem
co zmywa gniew.
Nie wiem,
kim jestem.

Może jestem tym, kto pisze
słów wypowiedzieć niezdolny
a przełamać chce ciszę.

number of comments: 2 | rating: 1 | detail

Anna Maria, 28 march 2014

Liberté

Braterstwo
Wszyscy ludzie są braćmi
Tylko jedni z braci zabijają drugich
W imię boga
Przez honor
Dla pieniędzy

Równość
Wszyscy jesteśmy równi
Choć czego jedni nie mogą
Innym wolno
Bo wujek
Bo interes
Bo immunitet

Wolność
Wszyscy ludzie są wolni
Jednak moja wolność
Kończy się tam, gdzie zaczyna twoja
A ta twoja jest rozbudowana

Prawo
Wszyscy mamy prawo do
Ale to bez znaczenia
Musielibyśmy żyć
W państwie prawa

***

Módlcie się za nas

number of comments: 2 | rating: 1 | detail

Anna Maria, 18 march 2014

Bariera

Odwracam lustro w stronę złości twojej
Bezpiecznie skryta za taflą ze szkła
Złym spojrzeniem krzywdy mi nie wyrządzisz
Choć chciałbyś obedrzeć ze szczęścia - do cna

Daleko jestem od twej zazdrości
Szeptami nurt zdarzeń zaklinam
Jeśli przyjdziesz w dobrej wierze - mogę cię ugościć
Złe życzenia lustrem odbijam

Dostępu do mnie nie ma nienawiść
Obojętne są mi twe przekleństwa
Spokój i prawość po mojej stronie
Powiodą mnie do zwycięstwa

number of comments: 1 | rating: 2 | detail

Anna Maria, 22 february 2014

Podróż

Pozwól mi zabrać cię między łany zboża
Położyć obok w złocie i otulić kłosami
Uśpić dźwiękiem traw i szelestem skrzydeł
Oczy zamknąć wargami
Pozwól mi zabrać cię ponad ciszę mórz
Ułożyć na piaskach i przykryć milczeniem
Sprawić by serce zastygło w kryształ
Nim wsączy się w nie przebudzenie
Pozwól mi zabrać cię do wnętrza ziemi
Zatopić we mgle odrodzenia i spalić
Z boskiego ognia wskrzesić na nowo
Człowieka nie z gliny lecz stali

Połóż mi dłonie na ustach
Abyśmy nie zagubili się w krzyku
Zasłoń mi uszy dłońmi
Abyśmy nie usłyszeli czasu
Zakryj oczy przed światem
Abyśmy przenigdy
Nie zobaczyli w nich lęku

Jesteśmy naszym marzeniem

number of comments: 1 | rating: 3 | detail

Anna Maria, 22 february 2014

Lot

Czymże jesteśmy
Zagubieni w pamięci
Szukamy myśli które już dawno
Przestały być naszą własnością
Kochamy tych co odeszli
Zbyt pogrążeni w pustce
Aby ogarnąć szaleństwo samych siebie
Czymże jesteśmy
Dzieci przegranych marzeń
Straceńcy
Zamykamy się w oszustwie
Zapominając o własnym dziedzictwie
A jednak mimo wszystko
Wiem że porzucimy nasz kraj
Odlecimy w przestrzeń
Nie chcąc dotykać siebie nawzajem
Nie chcąc pamiętać
Pamięć
Nas zabija
Królowa naszych snów
Władczyni ukrytych pragnień
Przeklęta

I nie powrócimy
Aż groby przodków
Pokryją się zielenią
Nad losem pozostawionych
Przyjdzie zapłakać
Wieczna zima
Naszych snów
W proch się rozsypie
Ustąpi przed płomieniami
Przebudzonego lata

number of comments: 1 | rating: 1 | detail

Anna Maria, 22 february 2014

Pory roku

Wiosna
Porannych narodzin
W oparach
Powstającego świata
Cud
Otwartych oczu
Zamglonych
Wilgocią lata
Dłonie
Oparte na ustach
Palce tańczące na szybie
Szron
Zamrożonych wspomnień
I jesień
Jesień w zimie