Poezja

Był sobie człowiek urodził się i
mniej więcej tyle co innym dane mu było
przeżyć
miał serce duże i mocne
 
we wczesnej młodości
czytywał trochę poezji
pisał opowiadania o życiu żył opowieścią
zapatrzył się w damę o oczach jak niebo
i gotów był czcić błękit jej źrenic jak pogańskie plemiona
cóż z tego że widział ją raz
opowiedział sobie o niej wszystko
wszędzie widział znaki że wszystko zostało przewidziane
a ona pozostała dla niego zimowym niebem
 
zacinając się żyletką przy pierwszym goleniu
człowiek przerzucił się na kolorowe gazety
liczy się przecież ciepło ciała
oddech przy oddechu
 
spotkał piękność o niskim wibrującym głosie
pomyślał że pewnie o to chodzi o
przeskakujące iskry i małe trzęsienie ziemi
przeżywane tylko przez niego
miała zielone oczy mówił często że ma coś z kota
a one chodzą własnymi ścieżkami
polują dla zabawy
 
pewnego dnia natura dała o sobie znać
 
kiedy człowiekowi wydawało się że jest dorosły
wpadły mu w ręce książki bez obrazków
wymyślił że chodzi o związek chemiczny
wydzielający się w mózgu
 
codzienność stała się wielkim balem karuzelą
słowa wypowiedziane w ciągu dnia nie
zobowiązywały go do niczego
tym bardziej czyny wykonane nocą
było łatwo i przyjemnie
 
tylko jakoś przestało go to cieszyć
 
kiedy człowiek stracił już nadzieje
po czasie niedługim i nie krótkim
gwiazdy nie zaświeciły jaśniej
powietrze nie upajało jak wino
godzin dobrych nie było więcej niż złych
tylko jakby czekanie na te lepsze dni było inne
 
i te rozmowy do późnej nocy
 
był sobie człowiek urodził się i
to czego wszyscy szukają dane mu było
przeżyć