Poezja

Głowa Kościoła
swych wiernych woła
w sąsiednim kraju.
O wpływie Rusi
przypomnieć musi,
jak ma w zwyczaju.
O nią się modli,
a ludzie podli
to wyśmiewają.

Dwa lata łagru
to jedna z nagród
za takie śmiechy.
Temu, co warczy
czasu wystarczy
na żal za grzechy.
Starzy grabarze
wznoszą ołtarze.
Stawiają wiechy.
Wracają duchy.
W skłonach komuchy
i nasze klechy.

Odkąd w Smoleńsku
powód po męsku
skryły uśmiechy.
I zrozumiano,
że nas oddano
w ręce remiechy -
To pamięć mordu
zakrył dźwięk hołdów.
Żadnej pociechy.
Dzień Przemienienia
rozdarł sumienia,
napełnił miechy.

Kraj szarpią burze.
Na Jasnej Górze
pielgrzymi płaczą.
Złocą się michy.
Wznoszą kielichy
ci, którzy znaczą.
A na zesłanie
wywożą taniec
drogą sobaczą.
Dziś politycy
o Targowicy
wspomnieć nie raczą.

Nadzieja w Rzymie.
Kula w Fatimie
spadła z korony.
Ofiar już stosy.
Do Nieba głosy.
Zamilkły dzwony.
Dźwięki oręża.
Kto dziś zwycięża?
Świat odmieniony!
Cudu nie będzie.
Mamy Orędzie
i nawróconych.

Uczuć pustynia.
Czapa jak dynia.
Na palcach złote pierścienie.
Tekst dogowora
Imperatora
wiedzie przez Ziemię,
a z drugiej strony
ktoś utajony
spokojnie czeka
aż się zaciśnie
obręcz na bliźnie
Boga - Człowieka.